TAYLOR HACKFORD (Reżyser/Producent)
Rozpoczynał filmową karierę w KCET, oddziale telewizji publicznej w Los Angeles. Po kilku nagrodach za filmy dokumentalne zrealizowane dla działu kultury stacji, rozpoczął pracę reportera i zdobył dwie statuetki Emmy.
W 1979, Hackford zdobył Oskara za film krótkometrażowy „Teenage Father”. W 1980 roku zadebiutował jako reżyser filmu fabularnego i nakręcił „The Idolmaker” z Rayem Sharkeyem i Peterem Gallagherem.
„Oficer i gentelmen” z Richardem Gere i Debrą Winger był drugim filmem Hackforda. Okazał się przebojem komercyjnym i artystycznym w 1982 roku. Wyróżniony pięcioma nominacjami do Oskara, zdobył dwie statuetki dla Louisa Gossetta, Jr., jako najlepszego aktora drugoplanowego i dla najlepszej piosenki filmowej (“Up Where We Belong”). Hackford został uhonorowany nominacją Directors Guild Of America.
Przy okazji reżyserii kolejnych filmów Hackford pełnił także funkcję producenta; “Against All Odds” z Jeffem Bridgesem, Rachel Ward i Jamesem Woodsem; “Białe noce” z Michaiłem Barysznikowem, Gregorym Hinesem, Helen Mirren i Isabellą Rossellini; “Bożyszcze tłumów” z Dennisem Quaidem, Jessicą Lange i Johnem Goodmanem oraz nagradzany dokument “Chuck Berry: Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll” z Chuckiem Berrym i Keithem Richardsem.
Hackford utworzył New Visions Pictures, aby produkować filmy niskobudżetowe, reżyserowane przez innych artystów. Filmy, nad którymi pracował jako producent to „The Long Walk Home” z Sissy Spacek i Whoopi Goldberg; „Queens Logic” z doborową obsadą, w której znaleźli się John Malkovich, Kevin Bacon, Joe Mantegna, Jamie Lee Curtis i Linda Fiorentino; „Motywy zbrodni” z Demi Moore, Glenn Headley i Brucem Willisem, „Defenseless” z Barbarą Hershey, Mary Beth Hurt i Samem Shepardem.
Hackford jest fascynatem kultury latynoskiej od czasu, kiedy służył w Oddziałach Pokojowych w Południowej Ameryce (1968-1969). Był pomysłodawcą i producentem filmu „La Bamba”, biografii Ritchiego Valensa, który zapoczątkował karierę Lou Diamonda Phillipsa. „La Bamba”, w reżyserii i według scenariusza Luisa Valdeza stała się przebojem, który otworzył przed artystami latyno-amerykańskimi nowe możliwości w Hollywood.
Po pięciu latach przerwy powrócił do roli reżysera epickim dramatem, którego akcja rozgrywała się we wschodnim Los Angeles, „Blood In, Blood Out” („Bound By Honor”). Film przyniósł Hackfordowi nagrodę dla najlepszego reżysera na Tokyo Film Festival w 1993 roku. Kolejny film nosił tytuł „Dolores Claiborne”, w rolach głównych wystąpiły Kathy Bates i Jennifer Jason Leigh. „Dolores Claiborne” zostało zaprezentowane na festiwalach w Wenecji, Deauville i Tokio.
Po ukończeniu „Dolores Claiborne”, Hackford rozpoczął pracę nad filmem dokumentalnym o legendarnej walce Muhammed Ali/George Foreman w Afryce, nakręconym w 1974 roku przez Leona Gasta. Hackford zainicjował wywiady z takimi osobistościami jak Spike Lee, Norman Mailer, George Plimpton i wielu innymi. Gotowy materiał zmontował z historycznymi już relacjami Gasta, aby ukazać rozmach i rangę przedsięwzięcia oraz postacie ze świata polityki i rozrywki, które uczyniły z tego fenomenalne przedstawienie medialne. Ukończony film „When We Were Kings” okazał się hitem na Sundance Film Festival w 1996 roku i zdobył Oskara w 1997 dla najlepszego dokumentu. .
Ostatnim filmem fabularnym Hackforda był „Adwokat diabła” uznany przez krytykę za "oryginalny i prowokujący" oraz "diabelsko zabawny". Była to rozgrywająca się w naszych czasach opowieść, której akcja rozgrywa się we wpływowej nowojorskiej filmie prawniczej. Główne role zagrali Al Pacino, jako nieprzewidywalny, pewny siebie prawnik oraz Keanu Reeves jako dobrze zapowiadający się jego protegowany.
TONY GILROY (Scenarzysta/Kierownik Produkcji)
Po lekturze artykułu “Adventures in the Ransom Trade” był zaintrygowany możliwościami, jakie przedstawiał ten materiał. Jego zainteresowanie zaowocowało przygotowaniem scenariusza „Dowodu Życia”. Gilroy sprawdził wszystkie fakty, zebrane przez Williama Prochnau i skontaktował się z wszystkimi źródłami, z jakich korzystał autor. Wszystko po to, by stworzyć fikcyjną historię, która ukaże realne oblicze popełnianego przestępstwa ze szczególną uwagą na aspekt emocjonalny.
Gilroy jest synem nagrodzonego Pulitzerem pisarza Franka D. Gilroya. Pracował jako muzyk zanim postanowił zainteresować się filmem i napisał scenariusz do filmu „The Cutting Edge”. Współpracował z uznanymi artystami jak Robert Cort, William Goldman, Martin Shafer, Jerry Bruckheimer i Taylor Hackford przy produkcjach; „Armageddon” z Brucem Willisem i Benem Affleckiem; „Krytyczna terapia” z Hugh Grantem; „Bait” z Jamie Foxxem i Davidem Morsem; „Dolores Claiborne” z Kathy Bates; „Adwokat Diadła” z Keanu Reevesem i Alem Pacino.
Gilroy pracuje nad scenariuszem thrillera „The Bourne Identity”, w którym wystąpi Matt Damon.
CHARLES MULVEHILL (Producent)
Wychowywał się w Honolulu, karierę zaczynał w 1965 jako asystent produkcji na planie „Hawaii” i „The Hawaiians”. Kolejne pięć lat spędził pracując w Mirisch Company, gdzie objął ostatecznie stanowisko szefa produkcji.
Na nowym stanowisku wyprodukował film „The Landlord” Hala Ashby'ego. Film zapoczątkował udaną współpracę.Później wyprodukował kultowy film Ashby’ego „Harold and Maude”. Był jednym z producentów kolejnych filmów tego reżysera; “Being There”, “Coming Home”, “Bound For Glory”, “The Last Detail” oraz kooproducentem “Eight Million Ways To Die”.
W latach 80-tych Mulvehill współpracował z Bobem Rafaelsonem nad filmem „Listonosz zawsze dzwoni dwa razy” z Jessicą Lange i Jackiem Nicholsonem. Kontynuował współpracę z Lange przy „Frances”, „Sweet Dreams”, na planie których był kooproducentem.
Pomógł wyprodukować „Swing Shift” z Goldie Hawn w reżyserii Jonathana Demme i „The Milagro Beanfield War” Roberta Redforda. Był kierownikiem produkcji filmu Normana Jewisona „In Country” z Brucem Willisem i koproducentem „Chrzestnego ojca III” z Francisem Fordem Coppolą i Fredem Fuchsem.
Przez ostatnie dziesięć lat Mulvehill był kierownikiem produkcji na planie wielu przebojów, w tym; „Frankie i Johnny” z Michele Pfeiffer i Alem Pacino, „Draculi” wyprodukowanej przy pomocy Francisa Forda Coppoli i Freda Fuchsa. W jego dorobku znalazły się również; „Tylko Ty” z Robertem Downeyem, Jr.i Marisą Tomei, „Malice” z Alecem Baldwinem i Nicole Kidman, „City Hall” z Alem Pacino, „Red Corner” z Richardem Gere i „Mickey Niebieskie Oko” z Hugh Grantem.
Mulvehill i Taylor Hackford po raz pierwszy pracowali razem nad filmem „Dolores Claiborne” z Kathy Bates i Jennifer Jason Leigh. „Dowód Życia” jest ich drugą wspólną produkcją.
STEVEN REUTHER (Kierownik Produkcji)
Jest dyrektorem Bel-Air Entertainment. Odpowiadał za realizację najnowszych produkcji; „Podaj Dalej” z Kevinem Spacey, Helen Hunt i Haleyem Joelem Osmentem, „Sweet November” z Keanu Reevesem i Charlize Theron oraz nowego thrillera Warner Bros. Pictures „Collateral Damage” z Arnoldem Schwarzeneggerem.
Reuther zaczynał od pracy agenta w firmie William Morris Agency w 1974, gdzie reprezentował aktorów i reżyserów. W 1982 dołączył do Galactic Films na stanowisku wice dyrektora, uczestniczył w produkcji „9 i pół tygodnia” Adriana Lyne’a. Reuther został wice dyrektorem ds.produkcji w RKO Pictures w 1984-86 i wyprodukował trzynaście filmów w Vestron Pictures, gdzie pracował w 1986-89.
Przeniósł się do New Regency Productions w 1989 na stanowisko Dyrektora, gdzie nadzorował prace nad m.in; „Wojną Państwa Rose”, „Pretty Woman”, „Liberator”, „Made In America”, „Uwolnić orkę”, „The Mambo Kings”, „Upadek”, „Sommersby”, „Klient”, „Chłopaki na Bok” . Na stanowisku dyrektora w Douglas/Reuther Productions w czasie 1994-97, Reuther wyprodukował „The Rainmaker” i był kierownikiem produkcji filmów „Twarzą w twarz” oraz „Duch i mrok”.
Bel-Air Entertainment powstało w styczniu 1998. Reuther jest dyrektorem nowego działu produkcji.
SŁAWOMIR IDZIAK (Zdjęcia)
Pochodzi z Polski. Pracował na planie ponad czterdziestu produkcji realizowanych na całym świecie, m.in. w Wielkiej Brytanii, Włoszech, Finlandii, Niemczech, Polsce, Irlandii, Australii, Meksyku, Francji i USA.
Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę międzynarodowej publiczności filmem Krysztofa Kieslowskiego „Trzy Kolory:Niebieski”, który także zapoczątkował światową karierę francuskiej aktorki Juliette Binoche. Film zdobył nagrodę za najlepsze zdjęcia na Festiwalu w Wenecji i Federation Nationale Des Cinemas Français.
Idziak często pracował na planie filmów Kieślowskiego, w tym przy „Krótkim filmie o zabijaniu”, nagrodzonym Feliksem za najlepszy film europejski. W 1988 Idziak dostał polską nagrodę za najlepsze zdjęcia do tego filmu. Pracował nad „Podwójnym życiem Weroniki”, wyróżnionym nagrodą Fipresci w 1991 roku w Cannes i za najlepsze zdjęcia na Festiwalu L’Image w 1992.
Inni polscy reżyserzy, z którymi pracował to Andrzej Wajda i Krzysztof Zanussi. Efektem współpracy z Zanussim były „Constans”, za który Zanussi został nagrodzony tytułem najlepszego reżysera na Festiwalu w Cannes Film Festival oraz „Year Of the Quiet Sun”, nagrodzony Złotym Lwem w Wenecji.
W ciągu dwóch minionych lat Idziak dwukrotnie zdobywał wyróżnienia na Asia Pacific Film Festival za „Lillian Story”, zrealizowany w Australii i „Honorable Mention” oraz nagrodę na Festiwalu w Berlinie w 1998 za film „I Want You” Michaela Winterbottoma. W USA pracował na planie futurystycznego filmu „Gattaca” z Ethanem Hawkem i nowego filmu Johna Saylesa „Men With Guns”.
BRUNO RUBEO (Scenograf)
Już po raz czwarty spotyka się na planie filmowym z Taylorem Hackfordem. Wcześnie zrealizowali wspólnie; „Bound By Honor”, „Dolores Claiborne” i „Adwokata diabła”.
Rubeo rozpoczynał karierę we Włoszech pracując dla specjalisty od efektów specjalnych Carlo Rambaldiego. W 1968 przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie pracował w firmie reklamowej. Później przeniósł się do Toronto, gdzie pracował nad projektowaniem i reżyserowaniem filmów reklamowych i dokumentów dla kanadyjskiej telewizji. Współpracował z Rambaldim nad efektami animacyjnymi do „Conana Barbarzyńcy” i „Dune”, do których zdjęcia kręcono w Meksyku. Rubeo zdecydował się skupić się wyłącznie na karierze scenografa filmowego.
Rubeo był nominowany do Oskara za film Bruce'a Beresforda „Wożąc Panią Daisy”. Inne filmy z jego dorobku to; „Pluton”, „Salvador”, „Talk Radio”, „Urodzony czwartego lipca”, „Old Gringo”, „Gliniarz w przedszkolu”, „Sommersby”, „Klient”, „The Evening Star”, „Afera Thomasa Crowne'a” z Piercem Brosnanem i Rene Russo.
JOHN SMITH (Montaż)
Należy do pionierów nowej techniki Avid. Znany jest przede wszystkim z filmów reklamowych nagradzanych po obu stronach Atlantyku.
Podczas pracy nad montażem reklam poznał reżysera Mike'a Figgisa, który zaprosił go do pracy nad filmem „Zostawić Las Vegas” (Oskar dla Nicolasa Cage'a). Smith pracował nad kolejnym filmem Figgisa „One Night Stand” z Wesleyem Snipesem, oraz „Przypadkową dziewczyną” Petera Howitta z Gwyneth Paltrow i „Under Suspicion” Stephena Hopkinsa z Genem Hackmanem i Morganem Freemanem.
„Dowód Życia” jest pierwszym filmem Taylora Hackforda, nad którym Smith pracował od początku do końca. Wcześniej pracowali razem nad ostateczną wersją „G:MT”, niezależnym filmem brytyjskim, wyprodukowanym przez Hackforda. Karierę zaczynał w Posthouse Post Productions w rodzinnym Londynie, współpracował z wieloma uznanymi reżyserami, w tym z Michaelem Mannem, Mikem Newellem i Martinem Campbellem nad prestiżowymi kampaniami reklamowymi. W 1990 roku wraz z Rickem Lawleyem i Andreą MacArthur założył Whitehouse Post Productions, gdzie po raz pierwszy na Wyspach Brytyjskich wykorzystywano system Avid Non-linear. Do dzisiaj są uznawani za przodującą firmę w tej dziedzinie.
SHELDON KAHN (Montaż)
Był dwukrotnie nominowany do Oskara za filmy „Pożegnanie z Afryką” i „Lot nad kukułczym gniazdem”; za który został wyróżniony nagrodą BAFTA. Współpracę z reżyserem Ivanem Reitmanem rozpoczął przy okazji komedii „Pogromcy duchów”, od tego czasu zrealizowali razem „Bliźniaków”, „Pogromców duchów II”, „Gliniarza w przedszkolu”, „Dave'a”, „Juniora”, „Dzień ojca”, „Sześć dni, siedem nocy”, jak również wyprodukowane przez Reitmana; „Kosmiczny mecz”, „Beethovena” i „Beethovena II”.
Inne filmy, nad którymi pracował to; “Road Trip”, “La Bamba”, “Unfaithfully Yours”, “Absence of Malice”, “Szeregowiec Benjamin”, “The Electric Horseman”, “Same Time”, “Next Year”.
Smith był także kooproducentem wielu filmów; „Sześć dni, siedem nocy”, „Kosmiczny Mecz”, „Dzień ojca”, „Junior”, „Beethoven”, „Beethoven II”, ”Glinairz w przedszkolu”, „Pogromcy duchów”, „Bliźniaki”, „Orły temidy”.
DANNY ELFMAN (Muzyka)
Był już dwukrotnie nominowany do Oskara (w 1998 roku za „Buntownika z wyboru” i „Facetów w czerni”. Jest kompozytorem filmowym, który z powodzeniem wykorzystuje elementy współczesnej muzyki w realizowanych na potrzeby kina ścieżkach dźwiękowych.
Nowatorskie piosenki Elfmana oraz barwne występy uczyniły z jego grupy Oingo Boingo jedną z najpopularnijeszych w Los Angeles, w tym samym czasie reżyser Tim Burton zaprosił muzyka do pracy nad jego nowym filmem „Pee Wee’s Big Adventure”. Autor piosenek z łatwością zamienił cyrkowe niemal rytmy w zwariowaną muzykę, jaka towarzyszyła filmowi o przygodach Pee Wee Hermana.
To był początek udanej współpracy, która odmieniła świat muzyki filmowej i uczyniła z Elfmana jednego z najbardziej rozchwytywanych kompozytorów filmowych. Połączenie talentów Burtona i Elfmana zaowocowało odkrywczymi rozwiązaniami znanymi z „Soku z żuka” i ścieżkami do „Batmana”, „Powrotu Batmana”, „Jeźdźca bez głowy” i „Marsjanie atakują”. „Edward Nożycoręki” przyniósł Elfmanowi jeszcze większe uznanie. Muzyka do niesamowitej opowieści rozgrywającej się na przedmieściach, w ktorej wykorzystał mieszankę niewinności i makabreski, zaprawiona anielskimi chórkami i instrumentami, którymi zazwyczaj bawią się dzieci oraz dźwiękami ponurej symfonii, uczyniła z Elfmana gwiazdę pierwszej wielkości.
Najbardziej oryginalnym wynikiem współpracy Elfmana z Burtonem jest „Miasteczko Halloween”, na potrzeby którego napisał dziesięć piosenek i ścieżkę dźwiękową, był także jednym z producentów filmu, oraz użyczył swojego głosu w piosenkach wykonywanych przez głównego bohatera.
Lata pracy uczyniły z Elfmana łatwo rozpoznawalnego twórcę, znanego z dramatycznego romantyzmu filmów „Black Beauty”, „Dolores Claiborne”, „Sommersby”, „Instynkt”, oraz bardziej oszczędnych jak „A Simple Plan”, „Ucieczki przed północą”. Napisał muzykę do czarnej komedii Gusa Van Santa „Za wszelką cenę” i filmu Briana De Palmy „Mission Impossible”, jak również „Anywhere But Here” Wayne'a Wanga.
Następne projekty Elfmana to filmy Bretta Ratnera, „Family Man”, Sama Raimi „Spiderman” i „The Visitor” Tima Burtona.
RUTH MYERS (Kostiumy)
Była już dwukrotnie nominowana do Oskara za pracę nad filmami „Emma” i „Rodzina Addamsów”. Myers od dawna cieszy się dużym uznaniem, w jej dorobku znajdują się „Tajemnice Los Angeles”, za które Kim Basinger została uhonorowana Oskarem, oraz „Cradle Will Rock”, „Company Man”, „Center Stage” i oczekujące na premierę „Four Feathers”.
Urodziła się i wychowywała w Manchesterze w Wielkiej Brytanii, ukończyła St. Martins College of Art w Londynie. Doświadczenie zdobywała w trakcie stypendium w londyńskim Royal Court Theater, gdzie pracowała później przez kilka lat, projektując kostiumy dla Johna Osborne'a i Davida Hare. Pierwszym filmem, nad którym pracowała była „Isadora” Karela Reisza. Kolejne to “A Touch Of Class”, “The Ruling Class”, “Twelve Chairs”.
Za namową Gene'a Wildera wyjechała do USA, gdzie współpracowała z nim przy filmach „Najlepszy kochanek świata”, „Kobieta w czerwieni”, „Haunted Honeymoon”. Współpracowała z nieżyjącym już mężem Richardem MacDonaldem, scenografem, na planie dwóch filmów w reżyserii Freda Schepsisi, „Plenty” i „Russia House”, oraz „Firmy” Sydneya Pollacka i wielu innych. Kolejne filmy w jej dorobku to „Tysiąc akrów”, „Bogus”, „Skrawki życia”, „Narzeczona dla geniusza”, „Mr. Saturday Night”, „Marrying Man”, „Przypadkowy turysta”, „Blaze”, „Cannery Row”.
