LARS VON TRIER (reżyser)
Urodził się w 1956 w Kopenhadze. Jeden z najwybitniejszych twórców filmowych lat 80. i 90. Ukończył szkołę filmową w swoim rodzinnym mieście. Jeszcze jako student rozpoczął swoją międzynarodową karierę od dwukrotnego zwycięstwa na festiwalu filmów studenckich w Monachium, gdzie prezentował swoje dwie etiudy "Nocturne" i "Befrielsesbilleder".
Jego debiutancki "Element zbrodni" nie tylko został zakwalifikowany do konkursu MFF w Cannes 1984, ale zdobył tam Nagrodę Najwyższej Komisji Technicznej.
Po tym filmie stał się sławny i zyskał renomę nowatora i uzdrowiciela współczesnego kina. "Element zbrodni" stanowił pierwszą część "trylogii europejskiej", na którą złożyły się jeszcze "Epidemia" (1988) i "Europa" (dwa wyróżnienia na MFF Cannes 1991- ponownie nagroda za Wkład Artystyczny Najwyższej Komisji Technicznej oraz Nagroda Jury). Filmy te były typowymi przykładami autorskiego kina artystycznego - poszukującego i wyrafinowanego stylistycznie.
W 1995 r. ogłosił wraz z grupą innych skandynawskich reżyserów Manifest Grupy Filmowej "Dogma", który uznawany jest za jeden z najdonioślejszych aktów przemiany sztuki filmowej ostatnich dekad.
Dziesięć reguł Dogmy zakładało m. in. naturalność plenerów, dźwięku, oświetlenia, zalecało filmowanie "z ręki", zabraniało stosowania wszelkich efektów optycznych i filtrów. W warstwie fabularnej zakazywało przedstawiania "powierzchownej akcji" (morderstw, użycia broni etc.), retrospekcji oraz innych przesunięć w czasie i przestrzeni, a także kręcenia filmów określonego gatunku. Nade wszystko jednak Dogma zobowiązywała reżysera do "wyzbycia się osobistego smaku i bycia artystą" oraz "unikania tworzenia "dzieła", ponieważ (...) moment jest ważniejszy niż całość (...). Naczelnym zadaniem jest wydobycie prawdy z bohaterów i ich otoczenia". Zgodnie z zasadami Dogmy został zrealizowany film "Idioci", jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów von Triera. Pomiędzy "trylogią" a "Idiotami" Lars von Trier nakręcił dwie serie "Królestwa", rozgrywającego się w kopenhaskim szpitalu-molochu, łączącego w sobie cechy konwencjonalnych scen z życia lekarzy i pacjentów, nawiązujące do "Ostrego dyżuru" lub "Szpitala na peryferiach" z przesiąkniętym czarnym humorem horrorem o ambicjach filozoficznych i moralizatorskich.
W 1996 roku premierę ma "Przełamując fale", uznawane przez wielu za najwybitniejsze dokonanie duńskiego reżysera. Film ten otrzymał Nagrodę Jury na MFF w Cannes i Felixa - Europejską Nagrodę Filmową dla najlepszego filmu w 1996 roku.
Trzy lata później Von Trier rozpoczął prace nad wysokobudżetowym musicalem pt. "Tańcząc w ciemnościach" z islandzką piosenkarką Björk i Catherine Deneuve w rolach głównych. Canneńskie jury tym razem przyznaje dziełu Duńczyka najwyższe wyróżnienie - Złotą Palmę. Analogiczną nagrodę, za najlepsze aktorstwo, otrzymuje również Björk. Film dzieli publiczność. Jego zwolenników jest równie wielu jak przeciwników. Jedni nazywają von Triera geniuszem, inni wielkim manipulatorem współczesnego kina.
Filmografia:
1977 - Orchidégartneren (etiuda filmowa)
1979 - Menthe la bienheureuse
1980 - Nocturne (etiuda filmowa)
1981 - Den Sidste Detalje
1982 - Befrielsesbilleder
1984 - Element zbrodni / Forbrydelsens slement
1987 - Medea (tv)
1988 - Epidemia / Epidemic
1991 - Europa / Zentropa
1994 - Królestwo / Riget (serial tv, także wersja kinowa)
1996 - Przełamując fale / Breaking the Waves
1997 - Królestwo II / Riget II (serial tv, także wersja kinowa)
1998 - Idioci / Idioterne
2000 - D-dag (tv, wspólnie z Sørenem Kragh-Jacobsenem i Thomasem Vinterbergiem)
2000 - Tańcząc w ciemnościach / Dancer in the Dark
2003 - Dogville
NICOLE KIDMAN (Grace)
Urodzona w Honolulu w 1967 roku, Kidman wychowała się w Sydney, skąd pochodzą jej rodzice. Zaczęła grać w filmach jako nastolatka. Mając 14 lat zadebiutowała w kinie w australijskim Bush Christmas. Łącząc obowiązki szkolne z przygodą ekranową wystąpiła w Winners i miniserialu Five-Mile Creek. Uczęszczała do Australian Theater for Young People w Sydney i Philip Street Theater.
W 1985 roku cieszący się powodzeniem miniserial Vietnam Kennedy'ego i Millera sprawił, że z dnia na dzień stała się gwiazdą. Mając 17 lat została wybrana Aktorką Roku przez publiczność i Australian Film Institute, co spowodowało zwiększone zainteresowanie reżyserów jej osobą. Wśród najważniejszych australijskich ról aktorki należy wymienić: "Emerald City", "Flirting", miniserial "Bangkok Hilton", które przyniosły jej kolejne nagrody i uznanie publiczności. Pojawiła się również na scenie, m.in. w "Stalowych Magnoliach" w Sydney Seymour Center i "Spring Awakening" w Australian Theater for Young People.
Międzynarodowej publiczności Kidman dała się poznać dzięki roli w thrillerze "Martwa cisza" Philipa Noyce'a z roku 1989. Po tym występie jej kariera potoczyła się bardzo szybko. W ciągu kilku następnych lat zagrała w takich filmach jak "Billy Bathgate", "Szybki jak błyskawica", "Malice", "Za horyzontem". W 1995 Gus Van Sant obsadził ją w głównej roli w swoim filmie "Za wszelką cenę". Kreacja ta była kolejnym przełomem w życiu aktorki. Dostała za nią Złoty Glob, nagrody dla najlepszej aktorki przyznane przez Boston Film Critics, National Broadcast Film Critics, London Film Critics i Seattle Film Festival oraz nominację do nagrody BAFTA. Rok 1996 to kostiumowa rola w "Portrecie damy", ekranizacji powieści Henry'ego Jamesa w reżyserii Jane Campion.
Kidman z powodzeniem wróciła też na teatralną scenę. W Londynie w roku 1998 zagrała wraz z Iainem Glenem w "The Blue Room", adaptacji "La Ronde" Schnitzlera dokonanej przez Davida Hare'a w reżyserii Sama Mendesa. Londyński Evening Standard nagrodził ją "za wyjątkowy i znaczący wkład w rozwój teatru", nominowano ją także jako najlepszą aktorkę do Laurence Olivier Award. Przedstawienie przeniesiono też na Broadway, gdzie grano je od listopada 1998 do marca 1999.
W 1999 roku Kidman wystąpiła w ostatnim filmie Stanleya Kubricka "Oczy szeroko zamknięte". Potem przyszły role w dwóch przebojach kasowych roku 2001, "Inni" oraz "Moulin Rouge". Otrzymała nominację do Oscara i nagrodę dla najlepszej aktorki London Film Critics Circle za rolę w tym ostatnim, a także podwójną nominację do Złotych Globów za oba tytuły. "Inni" przynieśli jej również nominację do Nagrody BAFTA. Jeszcze większy sukces odniosła rolą w "Godzinach", za którą otrzymała Oscara i Złoty Glob dla aktorki w dramacie.
Kidman z powodzeniem łączy udział w komercyjnych superprodukcjach z występami w niskobudżetowych projektach artystycznych, w obu udowadniając, że jest jedną z najwybitniejszych współczesnych aktorek.
Filmografia:
1983 - Bush Christmas (reż. Henri Safran)
1985 - Wills & Burke (reż. Bob Weis)
1985 - Archer’s Adventure (reż. Denny Lawrence)
1986 - Windrider (reż. Vincent Monton)
1987 - Watch the Shadows Dance (reż. Mark Joffe)
1988 - Emerald City (reż. Michael Jenkins)
1989 - Martwa cisza / Dead Calm (reż. Philip Noyce)
1990 - Szybki jak błyskawica /Days of Thunder (reż. Tony Scott)
1991 - Billy Bathgate (reż. Robert Benton)
1992 - Za horyzontem / Far and Away (reż. Ron Howard)
1993 - Gra o życie / My Life (reż. Bruce Joel Rubin)
1993 - Malice (reż. Harold Becker)
1995 - Batman Forever (reż. Joel Schumacher)
1995 - Za wszelką cenę / To Die For (reż. Gus van Sant)
1996 - Portret damy / The Portrait of a Lady (reż. Jane Campion)
1997 - Peacemaker / The Peacemaker (reż. Mimi Leder)
1998 - Totalna magia / Practical Magic (reż. Griffin Dunne)
1999 - Oczy szeroko zamkni?te / Eyes Wide Shut (reż. Stanley Kubrick)
2001 - Dziewczyna na urodziny / Birthday Girl (reż. Jez Butterworth)
2001 - Inni /The Others (reż. Alejandro Amenábar)
2001 - Moulin Rouge (reż. Baz Luhrmann)
2002 - Godziny / The Hours (reż. Stephen Daldry)
2003 - Cold Mountain (reż. Anthony Minghella)
2003 - Dogville Confessions (reż. Sami Saif)
2003 - The Human Stain (reż. Robert Benton)
2003 - Dogville (reż. Lars von Trier)
