Jiří Macháček (Oskar, współautor scenariusza)
Muzyk, aktor i prezenter telewizyjny, lider zespołu MIG 21. Pojawił się w czeskiej kinematografii w połowie lat 90. Zwrócił na siebie uwagę w filmie Sašy Gedeona Powrót idioty (1999), status gwiazdy nadała mu jednak komedia Samotni z 2000 r. - za rolę technika wiecznie pozostającego pod wpływem marihuany Macháček otrzymał Czeskiego Lwa. Z Ondříčkiem współpracował również jako autor scena-riusza przy filmie Jedna ręka nie klaszcze (2003). W kolejną rolę wcielił się filmie Jana Hřebejka Na złamanie karku (2004). Zagrał również w filmie Tomaša Vorela Skrzat (2005), do którego zespół MIG 21 stworzył też muzykę. Następnie zrealizował z Janem Hřebejkiem film Piękność w opałach (2006) i pojawił się też w jednej z głównych ról w jego komedii Niedźwiadek (2007). Jako nauczyciel Landa Mac-háček zagrał również w najpopularniejszym czeskim filmie 2007 r. - komedii Jana Svěraka Butelki zwrotne. W Teatrze Na Jezerce występuje w sztuce Bliżej w reżyserii Jana Hřebejka.
W roku 2009 Jiří Macháček wystąpił w polsko-słowackiej produkcji Wino truskawkowe w reżyserii Da-riusza Jabłońskiego.
Emília Vášáryová (Nora)
Uznana za słowacką aktorkę stulecia, regularnie pojawia się w czeskich filmach. Wraz z młodszą siostrą Magdą, byłą ambasador Słowacji w Polsce, wzrastały w rodzinie nauczycielskiej. Od dzieciństwa grała w teatrze amatorskim i aktywnie zajmowała się sportem. W 1964 r. skończyła studia na wydziale aktorskim Wyższej Szkoły Sztuk Artystycznych w Bratysławie i weszła w skład zespołu Słowackiego Teatru Narodowego. W czeskim kinie zwróciła na siebie uwagę już na początku lat 60. rolą tajemniczej tancerki Diany w filmie Vojtěcha Jasnego Gdy przychodzi kot (1963). Do najbardziej znanych filmów z jej udziałem należą m. in.: fantastyczna historia Dwaj muszkieterowie (reż. Karel Zeman, 1964), dramat Lidé z maringotek (reż. Roman Petrenko, 1995), czy też saga pokoleniowa Modré z nebe (reż. Eva Borušovičová, 1997). Jej rozległe doświadczenia aktorskie zostały wykorzystane później przez Martina Šulíka w filmie Orbis Pictus (1997) oraz przez Jana Hřebejka w filmie Pod jednym dachem (1998). Statuetkę Czeskiego Lwa przyniosła jej rola w jego kolejnym filmie Na złamanie karku (2004). Później wystąpiła jeszcze raz w komedii Hřebejka Piękność w opałach. Emília Vášáryová jest również gościem praskich scen (Teatr Na Zábradlí, Činoherní Klub, Letní Shakespearovské Slavnosti). Jest laureatką prestiżowej czeskiej nagrody teatralnej im. Alfréda Radoka, a także profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Artystycznych w Bratysławie.
Simona Babčáková (Zuzanna)
Wschodząca gwiazda czeskiego kina, uczennica improwizatora Jaroslava Duška. Ukończyła Zlińską Szkołę Artystyczną, gościnnie występowała w Teatrze Miejskim w Zlinie i praskim Teatrze v Dlouhej a także w teatrze Klicperovo Divadlo w Hradcu Králové. Obecnie jest członkiem zespołu teatru Dejvické Divadlo w Pradze. Za swoje role teatralne uzyskała nominacje do nagrody im. Alfréda Radoka w kate-goriach odkrycie roku i aktorka roku. Dała się też poznać jako wspaniała improwizatorka w swoich monodramach pt.: Sekond sekec aneb Hlava nehlava, na które co miesiąc zaprasza różnych gości. W 2008 r. widzieliśmy ją w komedii Jana Hřebejka U mě dobrý oraz w filmie Franciszek kobieciarz (reż. J. Prušinovský).
Nina Divíšková (matka Oskara)
Urodziła się w Brnie. W latach 1954-1959 studiowała aktorstwo w Pradze, gdzie poznała swojego przyszłego męża, aktora i reżysera Jana Kačerę. Pięć lat występowała w ostrawskim Teatrze im. Petra Bezruča. Od 1965 r. była członkiem praskiego teatru Činoherný Klub, w którym pracowała przez 35 lat. Obecnie współpracuje z licznymi praskimi scenami teatralnymi (Dejvické Divadlo, Divadlo Na Prádle, Divadlo v Řeznické czy Švandovo Divadlo). Wystąpiła m. in. w filmach: Powrót syna marnotrawnego (1966), Dzień siódmy - ósma noc (1969), Morgiana (1972, reż. Juraj Herz), Gra o jabłko (1976, reż. V. Chytilová), Sprzedawca humoru (1984), Opera żebracza (reż. J. Menzel, 1991), Hranice stínu (1996). W ostatnich latach widzieliśmy ją na przykład w filmach Bolero (2004, reż. F. A. Brabec) i Kytice (2000, reż. F. A. Brabec). W 2005 r. zagrała z powodzeniem matkę głównego bohatera w Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie Petra Zelenki. W 2008 r. Nora Divíškova wystąpiła również w filmach Anglické jahody (reż. V. Drha) oraz Maj (reż. F. A. Brabec).
Pavel Landovský (ojciec Oskara)
Od 1966 r. aktor teatru Činoherný Klub. W drugiej połowie lat 60. stał się jednym z najpopularniejszych czeskich aktorów filmowych. W latach 70. był prześladowany za swoje poglądy polityczne, a w 1980 r. wyemigrował pod przymusem do Austrii. Jest autorem kilku sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych, z których najbardziej znaną jest Pokój na godziny. Po 1990 r. znów pojawił się w czeskich filmach. Jego filmografię tworzą dziesiątki ról - z lat 60., m. in. Svadba jako řemen (1967, reż. Jiří Krejčík), Prywatna zawierucha (1967, reż. Hynek Bočan), Utrpení mladého boháčka (1969, reż. František Filip) czy Teoria uwodzenia (1969, reż. Antonín Kachlík). Podczas swojej emigracji pojawił się w dramacie Nieznośna lekkość bytu (1988, reż. Philip Kaufmann). Po powrocie do Czech wystąpił w filmie Jana Němca V žáru královské lásky (1990). Do jego najgłośniejszych kreacji należała rola majora Terazkiego w adaptacji słynnej powieści M. Švandrlíka Czarni baronowie (1992, reż. Zdeněk Sirový). Wystąpił również w filmach: Ameryka (1994, reż. Vladimír Michálek), Cesta pustým lesem (1997, reż. Ivan Vojnár), Niepewne wiadomości o końcu świata (1997, reż. Juraj Jakubisko) czy Kawałek nieba (2005, reż. Petr Nikolaev). Za rolę magazyniera Řezáča w filmie Butelki zwrotne (2007, reż. Jan Svěrák) Landovský był nominowany do Czeskiego Lwa.
Pavel Liška (Maciej)
Ukończył Akademię Sztuk Artystycznych im. Janáčka w Brnie, następnie występował w brneńskim teatrze HaDivadlo oraz Teatrze Narodowym (Romeo i Julia czy Latarnia). Obecnie jest stałym członkiem zespołu Teatru Na Zábradlí, gdzie wystąpił m.in. w przedstawieniach Gazdina Roba, Platonov je darebák!, Troilus a Kassida, Perfect Days. Pavel Liška należy do najbardziej utalentowanych czeskich aktorów młodego pokolenia. W filmie zadebiutował w 1999 r. rolą opóźnionego w rozwoju Františka w Powrocie idioty (reż. Saša Gedeon). Reżyser Bohdan Sláma obsadził Liškę we wszystkich swoich filmach - Dzikie pszczoły (2001), Szczęście (2005), Mój nauczyciel (2008). Za rolę Toníka w Szczęściu Liška dostał Czeskiego Lwa za najlepszą męską rolę. Z Janem Hřebejkiem współpracował w komediach Pupendo (2003) oraz Na złamanie karku (2004). Na swoim koncie Liška ma również ciekawe role w filmowej baśni Diabli wiedzą po co (2003, reż. Roman Vávra) oraz komedii Wycieczkowicze (2006, reż. Jiří Vejdělek).
Karel Gott (Karel)
Urodził się w 1939 roku w Pilźnie. W roku 1966 roku ukończył praskie konserwatorium państwowe, w którym studiował śpiew operowy u prof. Karenina, ucznia słynnego rosyjskiego śpiewaka Fiodora Szaljapina. Od roku 1962 Gott występował z popularnym kanbaretem Semafor pod kierownictwem Jiří Suchý'ego i Jiříego Šlitra. W 1965 roku zakłada własną scenę teatralną Apollo. Jego kariera w następnych latach idzie jednak w kierunku piosenki. Po sukcesach w USA, Kanadzie, Europie wschodniej i zachodniej jego płyty w latach 70. i 80. zdobywały w Czechosłowacji status platynowej płyty. Kolejne piosenki nie schodziły z pierwszych miejsc listy przebojów. W 1990 roku decyduje się na zakończenie kariery organizuje trasę koncertową w Czechosłowacji i Niemczech.
Zaskoczony sukcesem pożegnalnej trasy, artysta w aurze sukcesu pozostaje w branży. W 1992 roku jego płyta "Když muž se ženou snídá" była w Czechosłowacji najlepiej sprzedawaną płytą roku. Podobn sukces Karel Gott powtórzył w latach 1995 i 1997. W latach 90. coraz więcej czasu poświęca swej drugiej pasji - malowaniu. Swoje obrazy wystawia w kraju i za granicą. W największym konkursie czeskiej piosenki "Złoty Słowik" w roku 1996 zajmujue pierwsze miejsce, które co roku będzie zajmował nieprzerwanie przez 10 lat. Dekadę pomyślnych lat 90. uwieńczył serią koncertów w Stanach Zjednoczonych, Emiratach Arabskich i Chinach. Jego występ w finale Eurowizji obejrzało na świecie 600 milionów widzów. Artysta do dziś koncertuje, wydaje płyty nie tracąc statusu największej gwiazdy w Czechach i Europie.
