Producenci byli przekonani, że do roli Dahlii, w której trzeba było oddać kombinację wielkiej wewnętrznej siły i zarazem ogromnej kruchości, idealna będzie Jennifer Connelly. Myślę, że każdy, kto ogląda film, nie może powstrzymać pragnienia, by tej kobiecie pomóc. Jennifer potrafiła moim zdaniem doskonale oddać moc i delikatność tej postaci – tłumaczył Kramer. – Umiała płynnie przejść od smutku do gniewu. Jej ogromny psychiczny i fizyczny wysiłek, by za wszelką cenę chronić córkę, robi wielkie wrażenie. Z pewnością to, że Jennifer ma małe dziecko oraz sześcioletniego syna, było ważne. Ona jest po prostu bardzo troskliwą i dobrą matką. To część jej pozaekranowej osobowości, którą doskonale potrafiła wykorzystać, grając powierzoną jej rolę. Walter był zdania, że w Dahlię powinna wcielić się aktorka, mająca macierzyńskie doświadczenia. Według niego, był to warunek wręcz nieodzowny. I znowu miał rację. Connelly zresztą niejednokrotnie podkreślała, że więź z dziećmi jest dla niej bardzo ważna. Mój syn zmienił mnie, pomógł mi znaleźć miejsce w życiu. Myślę także, że od czasu jego urodzenia jestem nie tylko pełniejszym człowiekiem, ale i lepszą aktorką – mówiła.
Mechanic twierdził, że jednym z głównych powodów zaangażowania tej właśnie aktorki było to, że Connelly ma nie tak znów częstą i bardzo cenną umiejętność oddania bardzo skomplikowanych emocji bez słów: samym gestem czy spojrzeniem. Zwłaszcza spojrzeniem.
Hideo Nakata, reżyser pierwowzoru, zdradził mi jeden ze swoich zawodowych sekretów – opowiadał. – Gdy kompletuje obsadę w horrorach, największą uwagę zwraca na oczy aktorek i aktorów. Uważa, że bez wyrazistych oczu, które mogą powiedzieć bardzo wiele, nie ma sensu nikogo zatrudniać. Zastosowałem tę teorię w stosunku do Jennifer i myślę, że w pełni się sprawdziła. Jej oczy po prostu przyciągają wzrok widza, wyrażają tyle rzeczy naraz… Wierzcie, tego nie da się osiągnąć żadnymi technicznymi sztuczkami.
