Sally Potter - reżyser, scenarzysta
Sally Potter już jako nastolatka kręciła eksperymentalne filmy krótkometrażowe. Ukończyła jednak londyńską Szkołę Tańca Współczesnego jako tancerka i choreografka. Założyła (Z Jacky Lansley) swój własny zespół - The Limited Dance Company. W tym czasie zrobiła tez parę filmów krótkometrażowych poświęconych tańcowi. Jej występy taneczne przyniosły jej wielkie uznanie i wiele nagród, podobnie jak osiągnięcia z dziedziny reżyserii teatralnej, które łączyły wyrafinowanie z prostotą. Były to zarówno występy solo, jak i duże produkcje. Zajmowała się również muzyką. Pracowała z wieloma zespołami muzycznymi, które improwizowały na scenie, jako piosenkarka i autorka tekstów. Między innymi z kompozytorką Lindsay Cooper, z którą stworzyła cykl „Oh Moscow”. Występowała z nim w całej Europie, Rosji i Ameryce Północnej. Skomponowała też, we współpracy z David Motion, ścieżkę dźwiękową do swojego filmu „Orlando” oraz napisała muzykę do kolejnego filmu „The Tango Lesson”.
Film krótkometrażowy Sally Potter „Thriller” (1979), krytyczne opracowanie opery Pucciniego „La Boheme”, okazał się przebojem na międzynarodowych festiwalach i przyniósł Potter szeroką publiczność. Kolejnym jej dziełem był pierwszy film fabularny „The Gold Diggers” (1983), z Julie Christie. Potem Potter zrobiła: film krótkometrażowy „The London Story”(1986), serial dokumentalny „Tears, Laughter, Fears and Rage”, dla Channel 4 (1986) oraz film o kobietach w sowieckich filmach “I Am an Ox, I Am a Man, I Am a Woman” (1988).
Wysoko oceniony przez międzynarodową publiczność film „Orlando” był oparty na powieści Virginii Woolf. Zdobył on dwie nominacje do Oscara i ponad 25 nagród na świecie, w tym Felixa, przyznawanego przez Europejską Akademię Filmową, dla najlepszego europejskiego filmu w 1993 r. Po „Orlando” Potter zajęła się pisaniem scenariuszy. W 1997 r. napisała scenariusz do „The Tango Lesson”, którego była reżyserem i w którym zagrała główną rolę obok znanego tancerza tanga Pablo Verona. Film był prezentowany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji i na Mar del Plata Festiwal w Argentynie, gdzie zdobył nagrodę „Ombu de Oro” dla najlepszego filmu. Otrzymał również inne nagrody oraz nominacje do BAFTY i US National Board of Review.
Sacha Vierny (kierownik zdjęć)
Jeden z najwybitniejszych operatorów współczesnego kina. Pracował przy ponad 50 filmach, współpracował z takimi reżyserami jak: Luis Bunuel, Chris Marker, Alain Resnais, Peter Greenaway, Raul Rutz, Bertrand Blier i Marguerite Duras. Scenariusz Sally Potter wywarł na Viernym wielkie wrażenie, przede wszystkim dlatego, że jako dziecko przeżył on okupację niemiecką w Paryżu podczas II wojny światowej. Urodzony w Rosji w rodzinie żydowskiej, był w wieku filmowej bohaterki, Suzie, kiedy mieszkał w Paryżu. Sally Potter uważała natomiast, że Vierny najlepiej odda na filmie kolory i przedwojenną atmosferę tego miasta.
„Już na pierwszym spotkaniu z Sally byłem jednocześnie urzeczony i już przekonany. Miała bardzo precyzyjne wymagania co do wizualnej strony filmu. Każda lokalizacja planu filmowego miała inny charakter - poczynając od rosyjskiej wioski żydowskiej przez obóz cygański po cały świat opery. Kiedy Sally pokazała mi swoje propozycje, wiedziałem, że film będzie wymagający pod względem technicznym i artystycznym, ale z tego powodu satysfakcjonujący. Byłem także szczęśliwy, bo otrzymałem możliwość współpracy z Carlosem Contim” - powiedział Sacha Vierny.
Wybrana filmografia:
- Filmy Petera Greenawaya: „Osiem i pół kobiety”, „The Pillow Book”, „Dzieciątko z Macon”, „Księgi Prospera”, „Wyliczanka”, „Kucharz, złodziej, jego żona i kochanek”, „Brzuch architekta”, „Zet i dwa zera”.
- Filmy Alaina Resnaisa: „Liamour a mort”, „My American Uncle”, „Stavisky”, „War is Over”, „Last Year at Marienbad”, „Hiroszima moja miłość”, “Night and Fog”.
- Filmy Raula Ruiza: “Three Crowns of the Sailor”, “The Hypnothesis of the Stolen Painting”, “The Suspended Vocation”.
- “The Public Woman” Andrzeja Żuławskiego
- “Piękność dnia” Luisa Bunuela
Carlos Conti - scenografia
Dwadzieścia lat temu Argentyńczyk Carlos Conti opuścił dom rodzinny w Kordobie z dyplomem astronomii w ręce i wyruszył d Paryża. I tam zrodziłą się jego wielka sława jako scenarzysty filmowego. Conti pracował z wieloma reżyserami i projektował scenografię do większość najbardziej popularnych francuskich filmów ostatnich lat, m.in. „Betty Blue”, „Grosse Fatigue”, „Ma saison pefere”, „Nelly i pan Arnaud”. Z Sally Potter pracował już przy „The Tango Lesson”. „Kiedy Sally powiedziała mi o ‘Człowieku, który płakał’, zgodziłem się bez wahania, choć jeszcze nie przeczytałem scenariusza. Z Sally jest tak, jakby się wyruszało w wielką wizualną podróż.”
Wybrana filmografia:
„Quasimodo” - Patrick Timsit
„Foolish Heart”- Hector Babenco
“The Tango Lesson” -Sally Potter
“Pedale Douce” - Gabriel Aghion
“Nelly i pan Arnaud” - Claude Sautet
“French Twist (Gazon Maudit)”- Josiane Balasko
“La Machine” - Francois Dupeyron
“Betty Blue” - Jean-Jacques Beineix
Lindy Hemming - projektantka kostiumów
Lindy Hemming, zdobywczyni Oscara, rozpoczęła swoją karierę na planie filmu Mike’a Leigha „Meantime”. Współpracowała z reżyserem jeszcze przy czterech filmach: „High Hopes”, „Życie jest słodkie” („Life is Sweet”), „Nadzy” („Naked”) i „Topsy-Turvy”. Otrzymała za kostiumy do tego ostatniego Oscara. Hemming pracowała z wieloma reżyserami, m.in. z Stephenem Frearsem („My Beautiful Laundrette”) i Mike’em Newellem („Cztery wesela i pogrzeb”), a także na planie filmów z Jamesem Bondem („Świat to za mało”, „Jutro nie umiera nigdy”) i debiutu Johnny’ego Deppa „The Brave”.
„Jest to fantastyczna przygoda dla projektantki kostiumów, ponieważ w film dotyczy różnych okresów czasu. Ponadto Sally jest niesamowicie twórczym reżyserem i jej scenariusze, jej sposób pracy na planie nadaje wagę temu, co robisz przy filmie razem z nią. Jest jednym s tych rzadko spotykanych reżyserów, którzy potrafią zainspirować obrazowym opisem czegoś. Sally mówi o scenie, a ty ją już widzisz.”
Wybrana filmografia:
„Świat to za mało” - Michael Apted
„The Trench” - William Boyd
“Topsy-Turvy” - Mike Leigh
“O mały głos” (“Little Voice”) - Mark Herman
“Jutro nie umiera nigdy” - Roger Spottiswoode
„The Brave” - Johnny Depp
“Blood and Wine” - Bob Rafelson
“GoldenEye” - Martin Campbell
“Umrzeć ze śmiechu” (“Funny Bones”) - Peter Chelsom
„Cztery wesela i pogrzeb” („Four Weddings and a Funeral”) - Mike Newell
“Nadzy” (“Naked”) - Mike Leigh
“Waterland” - Stephen Gyllenhaal
“Hear My Song” - Peter Chelsom
“Życie jest słodkie” (“Life is Sweet”) - Mike Leigh
“My Beautiful Laundrette” - Stephen Frears
“Wetherby” - David Hare
“Meantime” - Mike Leigh
Herve Schneid A.C.E. - montaż
Herve Schneid to wielokrotnie nagradzany i uznany montażysta filmów i reklam telewizyjnych. Międzynarodowa publiczność i krytyka doceniła jego pracę przy filmie „Delikatessen”. Schneid otrzymał za ten film Cezara w 1992 r. Przed tym filmem Schneid pracował z Larsem Von Trierem przy filmie „Europa” (film ten otrzymał nagrodę jury na festiwalu w Cannes w 1991 r.). Schneid otrzymał duńską nagrodę ‘Robert’ za najlepszy montaż. Od tamtej pory pracował z wieloma reżyserami, m.in. Diane Kurys („Apres l’amour”), Mike’em Figgisem („The Browning Version”) i Johnnym Deppem („The Brave”). Współpraca rozpoczęta z Jean-Pierre Jeunet i Marc Caro przy „Delikatessen” nadal trwa. Schneid pracował też przy „The City of Lost Children”, „Obcy - przebudzenie” (“Alien Resurrection”) i „Amélie”.
“Człowiek, który płakał” to trzeci film Schneida we współpracy z Sally Potter, po „Orlando” i Tango Lesson”. „Sally Potter lubi wyzwania. Ma silną wolę, jest kreatywna, wie, czego chce i to pozwala jej osiągnąć cele, jakie sobie wyznacza. Daje ci całkowitą wolność, dzięki czemu jej film ma twój własny styl i twoją wrażliwość. Myślę, że niedaleko jej do ideału reżysera, z którym chciałbyś pracować.
Wybrana filmografia:
„Amélie” - Jean-Pierre Jeunet
„The Brave“ - Johnny Depp
“East-West” - Régis Wargnier
„Obcy - przebudzenie” (“Alien Resurrection”) - Jean-Pierre Jeunet
„The Tango Lesson“ - Sally Potter
“The City of Lost Children” - Jean-Pierre Jeunet i Marc Caro
“The Browning Version” - Mike Figgis
“L’ombre du doute” - Aline Issermann
“Orlando” - Sally Potter
“Apres l’amour” - Diane Kurys
“Delicatessen” - Jean-Pierre Jeunet i Marc Caro
“Europa” - Lars Von Trier
Osvaldo Golijow - kompozytor muzyki
Osvaldo Golijow urodził się w La Plata, w Argentynie. Mieszkał w Jeruzalem i w La Plata, zanim przeniósł się na stałe do USA w 1986 r. Studiował na Uniwersytecie Pensylwanii i w Tanglewood, gdzie otrzymał Koussevitzky Composition Prize.
„New York Times” określił go jako „muzyka-alchemika, który stwarza nowe światy”.
Golijow jest kompozytorem, którego muzyka czerpie z tradycji jego przodków - żydowsko-chrześcijańskiej liturgii, muzyki Zachodu pochodzącej z wielu epok, żydowskiej muzyki ludowej pochodzącej z różnych miejsc na świecie, tanga i muzyki Ameryki Łacińskiej. Gatunki muzyczne w utworach Golijowa ulegają metamorfozie, zmieniają się, przechodzą jedne w drugie. Poszukiwania jedności różnych form muzycznych, pochodzących z tak wielu różnych źródeł zbliżyło Golijowa do słynnego Kronos Quartet i wielu innych znanych muzyków. Golijow pracował również z kwartetami smyczkowymi Cleveland i St. Lawrence, dyrygentami Oliverem Knussenem, Helmutem Rillingiem i Marią Guinad, klarnecistami Giorą Feidman i Davidem Krakauerem, cygańskim zespołem z Rumunii Taraf de Haidoukos i śpiewakami Dawnem Upshawem, Michaiłem Alexandrowiczem, Paulem Hillierem i Diamandą Galas.
Muzyka Golijowa brzmiała już w salach koncertowych Nowego Jorku, Waszyngtonu, Chicago, Paryża i Londynu. Golijow pracował ostatnio nad „Pasją”, kilkugodzinnym utworem, który skomponował na 250. rocznicę śmierci J.S. Bacha, która przypadła w roku 2000. Komponował też dla Kronos Quartet, Dawna Upshowa, Bostońskiej Orkiestry Symfonicznej, Orkiestry Minnesoty.
O pracy dla Sally Potter mówi: Praca z Sally Potter bardzo na mnie wpłynęła i zmieniła mnie. Kiedy widziałem ją przy pracy, dostrzegałem wielką wizję, dyscyplinę i zaangażowanie, które pozwalają jej zrobić film. Uwielbiałem, kiedy Sally wydobywała ze mnie rzeczy, o których nie miałem pojęcia, że tam są. Dzięki temu dojrzewałem jako kompozytor. Film Sally pozwolił mi połączyć muzyczne światy, które są bardzo daleko od siebie. Kocham je wszystkie, ale nigdy nie pomyślałbym, że można je wszystkie łączyć, tworząc w ten sposób tak bogate muzyczne i emocjonalne doświadczenie.”
Wykonawcą arii operowych na ścieżce dźwiękowej z filmu "Człowiek, który płakał"? jest Salvatore Licitra.
Taras de Hajdouks
Ten 12-osobowy zespół Cyganów z Rumunii w swoim składzie ma śpiewaków i instrumentalistów w wieku od 20 do prawie 80 lat. Grają oni muzykę, która sięga do bardzo starych tradycji rumuńskich Cyganów „lautari”,. Zespół istnieje wiele lat, ale dla świata odkryli go dwaj Belgowie, Stephen Karo i Michael Winter, którzy w 1990 r. odwiedzili Rumunię. Poruszeni i zachwyceni muzyką zespołu zorganizowali im parę koncertów i zainteresowali nimi wytwórnie płytowe.
Taras de Hajdouks nagrał cztery płyty. Grał z Yehudi Menuhinem i szwedzką gwiazdą muzyki pop Stephanem Eicherem. Ich muzyka zabrzmiała już raz w filmie, w „Latcho Drom” Tony’ego Gartifa.
Christopher Sheppard - produkcja
„Człowiek, który płakał” to trzeci film Sally Potter, który wyprodukował Christopher Sheppard. Wcześniej był „Orlando” i „The Tango Lesson”. Sheppard, zanim został producentem, pracował jako dziennikarz, redaktor i przez dziesięć lat jako reżyser filmów dokumentalnych. Zrobił ich ponad 20. Był dwukrotnie nominowany dl nagrody przyznawanej przez Royal Television Society.
