Christina Ricci (Suzie)
Christina Ricci jest jedną z najbardziej cenionych młodych aktorek w Hollywood.
Kiedy miała 8 lat wystąpiła w szkolnym przedstawieniu na Boże Narodzenie. Jej rola zwróciła uwagę tamtejszego krytyka teatralnego, który zasugerował rodzicom Christiny, że może ona zrobić aktorską karierę. Już rok potem Christina Ricci miała swój profesjonalny debiut w „Syrenach” („Marmaids”), gdzie zagrała obok Cher i Winony Ryder.
Jej kolejna rola zafascynowała zarówno widownię, jak i krytyków. Była to rola Wednesday Addams w „Rodzinie Addamsów” („Addams Family”). Gra Ricci tak bardzo podobała się twórcom filmu i jego fanom, że w kontynuacji filmu - w ”Rodzinie Addamsów2” („Addams Family Values”) - otrzymała ona znacznie większą rolę. Następny film z jej udziałem „Kacper” (Casper”) z 1995 r. stał się dużym przebojem. Ricci otrzymała wtedy prestiżową nagrodę N.A.T.O. ShowEast Star of the Year i nagrodę Star of Tommorrow przyznawaną przez Motion Picture Booker’s Club za występ w obu filmach.
W 1997 r. Ricci wystąpiła w filmie Anga Lee „The Ice Storm”, obok Kevina Kline’a Sigourney Weaver, Joan Allen, Elijaha Wooda, zdobywając sobie doskonałe opinie krytyki. Bezboleśnie przeszła też do dojrzałych ról, m.in. w: komedii „The Opposite of Sex” i w „Buffalo 66” Vincenta Gallo. Za tę drugą ponownie spotkało ją uznanie krytyki i nagroda dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Seattle. Była też nominowana do nagród: Złotego Globu, American Comedy, Independent Spirit dla najlepszej aktorki za rolę w „The Opposite of Sex”. Otrzymała też nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej od National Board of Review za role w filmach: „The Opposite of Sex”, „Buffalo 66” i „Pecker” Johna Watersa. Zagrała też w filmach „Las Vegas Parano” („Fear and Loathing in Las Vegas”), “Desert Blue” i “200 papierosów” (“200 Cigaretes”).
Ostatnie filmy z jej udziałem to: “Jeździec bez głowy” (“Sleepy Hollow”) Tima Burtona, za rolę w tym filmie otrzymała nagrodę Blockbuster Entertainment, “Prozac Notion” - Ricci była współproducentem tego filmu opartego na powieści-bestsellerze Elizabeth Wurzel, “Człowiek, który płakał” („The Man Who Cried”) Sally Potter oraz „Próba sił” („Bless the Child”).
Cate Blanchett (Lola)
Teatr: Cate Blanchett ukończyła w Australii w 1992 r. Narodowy Instytut Teatralny. Od tamtej pory dużo pracuje w teatrze. Należy do grupy aktorów o nazwie Company B, prowadzonej przez Neila Armfielda. Należą do niej m.in. Geoffrey Rush, Gillian Jones i Noah Taylor. Razem z nimi zagrała m.in. w „The Tempest”, „Hamlecie” (jako Ofelia), „Mewie”.
Na scenie teatry w Sydney wystąpiła w: „Top Girls” Caryla Churchilla, „Oleanna” Davida Mameta (otrzymała za tę rolę nagrodę The Sydney Theatre Critics Rosemount dla najlepszej aktorki). Jej ostatnie role to role w: „Sweet Phoebe” Michaela Gowa i „Kafka Dances” Timothy Daly’ego.
Telewizja: zagrała główne role w miniserialach: „Heartland” i „Bordertown”.
Kino: Jej debiutem filmowym była rola w „Paradise Road” Bruce’a Beresforda. Zaraz potem zagrała w „Thank God He Met Lizzie”, za co otrzymała nagrodę AFI dla najlepszej aktorki drugoplanowej i w filmie Gilliana Armstronga „Oskar i Lucinda” („Oscar i Lucinda”), obok Ralpha Fiennesa.
W 1999 r. Blanchett otrzymała Złoty Glob w kategorii „najlepsza aktorka dramatyczna” i nominację do Oscara za rolę tytułową w „Elizabeth” Shekhara Kapura. W tym samym roku zagrała w czarnej komedii Mike’a Newella „Zmęczenie materiału” („Pushing Tin”), obok Johna Cusacka, Billy’ego Boba Thorntona i Angeliny Jolie, w filmie opartym na sztuce Oscara Wilde’a „Idealny mąż” („Ideal Husband”), w reż. Olivera Parkera.
W 2000 r. otrzymała nominację do angielskiej nagrody BAFTA z kategorii „najlepsza aktorka drugoplanowa” za rolę w „Utalentowany Pan Ripley” („The Talented Mr. Ripley”), w reż. Anthony’ego Minghella. Kolejne filmy z jej udziałem to: „Dotyk przeznaczenia” („The Gift”), Sama Raimiego, „Człowiek, który płakał” Sally Potter, „Bandits (Outlaws)” Barry’ego Levinsona, „Shipping News” Lasse’a Hallströöma, trylogia „Władca pierścieni” (obok Elijaha Wooda, Liv Taylor, Iana Holma, Iana McKellena, Christophera Lee, Johna Rhys-Davisa).
Blanchett wystąpi też w filmie Toma Tykwera na podstawie scenariusza Krzysztofa Kieślowskiego „Raj” oraz filmie Barry’ego Levinsona „Untitled Barry Levinson Project”, z Bruce’em Willisem i Billy Bobem Thorntonem.
John Turturro (Dante Dominio)
John Turturro ukończył School of Drama w Yale, gdzie otrzymał nagrodę Carol Dye za osiągnięcia artystyczne w grze aktorskiej.
Do pierwszych filmowych ról aktora należą m.in.: „Rozpaczliwie szukając Susan” (Desperately Seeking Susan”) Susan Seidelman (1985), „Żyć i umrzeć w Los Angeles” („To Live and Die in LA”) Williama Friedkina (1985), „Hannah i jej siostry” („Hannah and her Sisters”) Woddy Allena (1986), „Kolor pieniędzy” („The Color of Money”) Martina Scorsese’a, „Sycylijczyk” („The Sicillian”) Michaela Cimino (1987), ”Five Corners” Tony Billa (1988), „Stan łaski” („State of Grace”) Phila Joanousa. Długoletnia współpraca z braćmi Joelem i Ethanem Cohenem zaowocowała rolami w filmach: „Ścieżka strachu” („Miller’s Crossing”), „Barton Fink” (za tę rolę Turturro otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 1991 r. i nagrodę Davida di Donatello), „Big Lebowski” („The Big Lebowski”), „Bracie, gdzie jesteś” („O Brother, Where Art. Thou?”).
Od 1998 r. Turturro pracuje także ze Spikiem Lee. Zagrał w jego filmach: „Rób co należy” („Do The Right Thing”), „Mo Better Blues” (1990), „Malaria” („Jungle Fever”) (1991), „Clockers” (1995), „He Got Game” (1997). Aktor był dwukrotnie uhonorowany za osiągnięcia artystyczne w swojej pracy: w 1991 r. nagrodą Gotham IFP i w 1992 r. nagrodą Piper Heidsieck na Festiwalu Filmów Niezależnych w Sundance.
Inne filmy, w których wystąpił Turturro to: „The Cradle Will Rock” Tima Robbinsa, „The Truce” Francesco Rossiego, „Quiz Show” Roberta Redforda, “Bez lęku” (“Fearless”) Petera Weira, „Men of Respect” Williama Reilly’ego. Do ostatnich ról aktora należą: „:Małpiszon” („Monkeybone”), „Człowiek, który płakał” Sally Potter, „Luzhin Defense” Marleen Gorris.
W 1992 r. Turturro zadebiutował jako reżyser filmem “Mac”. Film ten otrzymał Złotą Kamerę na Międzynarodowym Festiwalu w Cannes, dla najlepszego debiutu filmowego. W 1977 r. Turturro zrobił kolejny film „Illuminata”, prezentowany w Cannes.
Johnny Depp (Cezar)
Johnny Depp zdobył sobie wielkie uznanie krytyki i publiczności dzięki różnorodności ról filmowych w wielu znaczących i wyjątkowych filmach.
Aktor urodził w stanie Kentucky, ale dorastał na Florydzie. W młodości interesował się muzyką. Dołączył do grupy rockowej Kids, z którą wyjechał do Los Angeles, gdzie grupa się rozpadła. Wtedy zainteresował się aktorstwem. Jego pierwszą dużą rolą w filmie była rola w „Koszmarze z Ulicy Wiązów” („Nightmare on Elm Street”) w 1984 r. Potem wystąpił też w filmach: „Slow Burn” w 1986 r., „Pluton” („Platoon”) w 1986 r., „Beksa” („Cry Baby”) w 1990 r.
W 1997 r. wystąpił w filmie „Donnie Brasco” Mike’a Newella, obok Ala Pacino, i rola ta przyniosła mu opinię najlepszego aktora jego pokolenia i ugruntowało jego pozycję jako jednego z najlepszych aktorów w Hollywood, po filmie z 1990 r. „Edward Nożycoręki” („Edward Scissorhands”) Tima Burtona. Za tę rolę otrzymał nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora. Nominację do tej nagrody otrzymał ponownie za film „Benny i Joon” („Benny & Joon”) w 1993 r. i po raz trzeci za film Tima Burtona „Ed Wood”.
Inne filmy, w których wystąpił Depp to: „Dziewiąte wrota” („The Ninth Gate”) Romana Polańskiego (1999), „Żona astronauty” („Astronaut’s Wife”) Randa Ravicha (1999), „Las Vegas Parano” („Fear and Loathing in Las Vegas”) Terry’ego Gilliama (1998), „Don Juan DeMarco” (1995), „Truposz” („Dead Man”) Jima Jarmuscha (1995), „Co gryzie Gilberta Grape’a” („What’s Eating Gilbert Grape”), Lasse’a Hallströma (1993), „Arizona Dream” Emira Kustaricy, „Na żywo” („Nick of Time”) Johna Badhama (1995).
W 1997 r. Depp zadebiutował jako reżyser filmem „Odważny” („The Brave”), w którym też wystąpił. Do ostatnich filmów Deppa należą: „Before Night Falls” Juliana Schnabla, „Jeździec bez głowy” („Sleepy Hollow”) Tima Burtona, „Człowiek, który płakał” („The Man Who Cried”) Sally Potter, „Czekolada” („Chocolat”) Lasse’a Hallströma, „Blow” Teda Demme’a, „Z piekła rodem” („From Hell”) Allena i Alberta Hughesa, „The Man Who Killed Don Quixote” Terry’ego Gilliama.
Harry Dean Stanton (Feliks Perlman)
Harry Dean Stanton rozpoczął karierę aktora w latach 50. Wystąpił wtedy w wielu westernach, m.in. w „How The West Was Won” obok Johna Forda, „Ride in the Whirlwind” obok Jacka Nickolsona, „Kelly’s Heroes” obok Clinta Eastwooda. Zagrał też w tak ważnych filmach jak: „Pat Garrett i Billy the Kid” („Pat Garrett i Billy the Kid”) Sama Peckinpaha, „Ojciec chrzestny, część II” („Godfather: Part II”) i „One From the Heart, Farewell, My Lovely” Francisa Forda Coppoli, obok Roberta Mitchuma i Charlotte Rampling, „Przełomy Missouri” („The Missouri Breaks”) Arthura Penna, obok Marlona Brando i Jacka Nicholsona, „Wise Blood” Johna Hustona.
Potem przyszły filmy takie jak: „Obcy” („Alien”) Ridleya Scotta (1979), „La mort en direct” Bertranda Taverniera, obok Romy Scheider i Harveya Keitela, „Ucieczka z Nowego Jorku” („Escape from New York”) i “Christine” Johna Carpentera.
W 1984 r. Stanton zagrał role w filmach “Repo Man” Alexa Coxa i „Paryż, Teksas” („Paris Texas”) Wima Wendersa. Role te okazały się dla niego przełomowe i przyniosły mu opinię aktora kultowego, a także wieloletnią współpracę z Davidem Lynchem. Zaowocowała ona udziałem Stantona w takich filmach Lyncha jak: „Twin Peaks: ogniu krocz ze mną” („Twin Peaks: Fire Walk With Me”), „Dzikość serca” („Wild at Heart”) oraz „Prosta historia” („The Straight Story”).
Ine filmy, w których wystąpił Stanton to m.in.: „Ostanie kuszenie Chrystusa” Martina Scorsese’a, „Jak jej nie kochać” („She’s So Lovely”) Nicka Cassavetesa, ), „Las Vegas Parano” („Fear and Loathing in Las Vegas”) Terry’ego Gilliama, „The Mighty” i „Zielona mila („The Green Mile”).
Stanton jest także muzykiem, który ma zespół „The Harry Dean Stanton Band”, w którym gra i śpiewa na gitarze. Zespół występuje w Los Angeles.
Oleg Yankovsky (ojciec Suzie)
Oleg Yankovsky jest jednym z najbardziej znanych i lubianych aktorów teatru i kina w Rosji. W ciągu 30-letniej kariery wystąpił w wielu sztukach teatralnych i ponad 100 filmach, m.in. „Mirror” i „Nostalgia” Andreja Tarkowskiego.
Claudia Lander-Duke (mała Suzie)
Rola w „Człowieku, który płakał” jest jej debiutem fabularnym. Claudia wystąpiła już jednak w wielu reklamach i filmach krótkometrażowych.
