MIROSŁAW BORK (reżyser, autor dialogów) urodził się 22 grudnia 1956 r. W 1980 r. ukończył filologię polską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego, zaś w cztery lata później - reżyserię filmową i telewizyjną na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.
W latach 1984-1990 pracował jako reżyser w Studio Filmowym „Kadr”, jednocześnie stale współpracując z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie.
W latach 1990-1991 kierował Redakcją Widowisk Telewizyjnych w OTV Gdańsk.W 1990 r. przebywał na stażu telewizyjnym w USA jako stypendysta USIA.
W latach 1991-1993 był dyrektorem programowym Video Studio Gdańsk. Pełniąc tę funkcję, zainicjował i wyprodukował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych oraz reportaży, m.in. „Świat Bałtyku” - serial poświęcony ludziom żyjącym nad Morzem Bałtyckim i tutejszej przyrodzie, cykl reportaży „Pocztówki z Moskwy”, cykl programów o polskiej literaturze emigracyjnej.
Od 1994 r. Mirosław Bork jest dyrektorem Telewizyjnej Agencji Produkcji Teatralnej i Filmowej w TVP S.A. Pracując na tym stanowisku, wyprodukował kilkadziesiąt filmów fabularnych i seriali, które zdobyły nagrody na festiwalach krajowych i zagranicznych. Zainicjował współpracę z telewizjami i producentami z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji, Australii i Chin.
Bork jest ponadto scenarzystą, a także reżyserem teatralnym.
Prace własne Mirosława Borka
Filmy dokumentalne
„Usłyszeć siebie” (1984, WFDiF, reżyseria)
„Absolwent” (1986, WFDiF, reżyseria, nagroda w kategorii filmów dokumentalnych na IV Festiwalu „Młode Kino Polskie” w 1987 r.)
„Smród” (1987, WFDiF, reżyseria, Grand Prix na V Festiwalu „Młode Kino Polskie” w 1988 r., II Nagroda na I Przeglądzie Filmów Ekologicznych EKOFILM 89.
Filmy fabularne
„Daleki dystans” (1985, SF „Kadr”, godzinny film dla TVP, scenariusz i reżyseria )
„Konsul” (1989, SF „Kadr”, debiut kinowy, scenariusz i reżyseria, Srebrna Muszla dla najlepszego reżysera na XXXVII Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastian w 1989 r., Nagroda Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za najlepszy debiut 1989 r., film brał udział w wielu festiwalach - m.in. w Londynie, Kairze oraz Istambule).
„Cudze szczęście” (1997, koprodukcja TVP S.A.-MDR-Niemcy).
Spektakle teatralne (wybór)
„Romulus Wielki” wg Friedricha Durrenmatta (1991, Teatr Telewizji TVP, reżyseria)
„Bóg” wg Woody Allena (1992, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, reżyseria)
„Damy i Huzary” wg Aleksandra Fredry (1994, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, reżyseria)
„Koriolan” wg Williama Szekspira (1995, Teatr Telewizji, opracowanie i reżyserii).
DANUTA STENKA (Anna) należy dziś do czołowych polskich aktorek filmowych, teatralnych i telewizyjnych. Chrzest bojowy przed kamerą przeszła w serialu Laco Adamika „Crimen”. Popularność zdobyła dzięki roli Krystyny w serialu Wojciecha Wójcika „Ekstradycja” i ugruntowała kreacją w serialu Izabeli Cywińskiej „Boża podszewka”. Na dużym ekranie zadebiutowała w 1995 r. rolą Marty Marczewskiej w „Prowokatorze” Krzysztofa Langa. Oglądaliśmy ją również w „Łagodnej” Mariusza Trelińskiego (1995), w której grała Łukierę, w filmie Teresy Kotlarczyk „Odwiedź mnie we śnie” (1996) oraz w tragikomedii Janusza Zaorskiego „Szczęśliwego Nowego Jorku”, w roli żony Profesora. Ten ostatni film, rozpowszechniany przez VISION, odniósł zawrotny sukces kasowy w 1997 r.
Niestety nie dotarł do kin inny ciekawy film z Danutą Stenką - „Gnoje” Jerzego Zalewskiego (1995).
Danuta Stenka stworzyła niezapomnianą kreację jako pani Rollison w telewizyjnej adaptacji „Dziadów” Adama Mickiewicza (1997, reżyseria Jan Englert). Znakomite recenzje przyniosła jej również rola Anny w „Iwanowie” Czechowa (1996, reżyseria Jan Englert). Spośród innych spektakli Teatru Telewizji z jej udziałem wymieńmy „Casanovę” (1997, reż. Maciej Wojtyszko), „Szkołę uczuć” (1996, reż. Krzysztof Zaleski), „Pacjentkę” (1996, reż. Janusz Majewski), „Warszawiankę” (1994, reż. Andrzej Chrzanowski) oraz „Norę” (1994, reż. Izabela Cywińska).
Na scenie teatralnej Stenka wystąpiła m.in. w „Magii grzechu”, „Człowieku z La Manchy” i „Woyzecku”.
Artystka jest absolwentką nie istniejącego już Studium Aktorskiego w Gdańsku, które ukończyła w 1984 roku.
MACIEJ ROBAKIEWICZ (Paweł) swoje ważniejsze role filmowe zagrał w „Kontrakcie” (1980), „Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest” (1988) i „Uroku wszetecznym” (1996, tv) Krzysztofa Zanussiego, „Pułkowniku Kwiatkowskim” Kazimierza Kutza (1995), „Ostatnim promie” Waldemara Krzystka (1989), „Pajęczarkach” Barbary Sass-Zdort (1989), „Męskich sprawach” Jana Kidawy-Błońskiego (1988), a także w filmie Andrzeja Domalika „Schodami w górę, schodami w dół” (1988).
Na małym ekranie liczące się kreacje stworzył w „Wiosennych wodach” (reż. Andrzej Maj), „Polonezie” (reż. Jerzy Sztwiertnia), „Pamiętniku Anny Frank” (reż. Barbara Borys-Damięcka) oraz w dwóch spektaklach w reżyserii Janusza Majewskiego. Pierwszy z nich nosił tytuł „Pusta kołyska”, drugi - „Agata Christie - tryptyk”.
SUSANNE LUNING (Maria) jest absolwentką Hochschule fur Schauspiellkunst Ernst Busch w Berlinie. W latach 1986-1989 była etatową aktorką Landestheater w Halle. Wystąpiła w następujących filmach kinowych: „Pelle der Eroberer” (reż. Christian Steinke, 1984), „Haffte des Lebens” (reż. Hermann Zschache, 1985), „Einer trage des anderen Last” (reż. Lothar Warnecke, 1987), „Sansibar oder Der letzte Grund” (reż. Bernhard Wicki, 1987), „Die Sprungdeckeluhr” (reż. Gunther Friedrich, 1990), „Die vershwundene Miniatur” (reż. Vera Loebner, 1990), „Krucke” (reż. Jorg Grunler, 1992), „Marthas Garten” (reż. Peter Liechti, 1996), „Cudze szczęście” (tytuł niemiecki: „Unser frerndes Kind”, reż. Mirosław Bork, 1997).
W swoim dorobku Susanne ma również około piętnastu filmów telewizyjnych.
OLIVER STRITZEL (Horst) debiutował w głośnym filmie Wolfganga Petersena „Das Boot” (1980/81). Trzy inne filmy kinowe z jego udziałem to: „Zielscheiben” (reż. Volker Vogeler, 1984), „Race for Glory” (reż. Rocky Lang, 1988) i „Cudze szczęście” („Unser frerndes Kind”, reż. Mirosław Bork, 1997).
Dużą popularność przyniosły Stritzelowi występy w serialu „Telefon 110”, w którym występował w latach 1994-1997. Aktor zagrał ponadto w kilkunastu innych, pojedynczych i odcinkowych, filmach telewizyjnych.
Do swoich osiągnięć scenicznych Stritzel zalicza role w „Skąpcu” Moliera (1982, reż. Kurt Hubner, Freie Volksbuhne Berlin) i „Mechanicznej pomarańczy” (1988, reż. Bernd Schadewald, Schauspiel Bonn).
