„Kasyna w starym stylu to nie dzisiejsze molochy rozrywki. Choć są otwarte całą dobę i pełne świateł, światło to jest bardzo przygaszone, bo w takich miejscach gracze wolą anonimowość. Nie ma tu dzwonków, gwizdków ani ofert masażu. Shelly nie może znieść myśli, że jego przytulne kasyno chcą zamienić w wylakierowanego giganta. Dla niego fikcyjne Shangri-La jest prawdziwym Shangri-La – rajem z filmu Capry „Zaginiony horyzont”, gdzie nic nigdy się nie zmienia.”
Kramer podziela nostalgię Shelly’ego. „Las Vegas utraciło swoją elegancję i wiele ze swej tajemniczości. Kiedyś było rajem dorosłych, ludzie ubierali się do kasyna w wieczorowe stroje i spędzali czas w aurze luksusowej rozrywki.” Alec Baldwin uważa, że różnicę tę powodują pieniądze. „Stare Las Vegas wydawało żetony na hazard. Nowe Las Vegas wyrzuca je, na co się da. Kasyna żerują na uzależnieniu ludzi od zakupów, rozrywki czy jedzenia.” - powiedział Kramer.
***
Większość akcji filmu rozgrywa się w kasynie, zatem znalezienie prawdziwego kasyna, które dałoby ekipie pełen dostęp do wnętrz, było dla filmu niezwykle ważne. Niestety, w Las Vegas nie było łatwo znaleźć takiego lokalu. Kramer wspomina: „Żadne kasyno nie zawiesiłoby działalności przynoszącej mu gigantyczne zyski dla czegoś tak trywialnego jak film.” Wtedy poinformowano ich, że kasyno The Flamingo w Reno przechodzi renowację. Kramer był zachwycony: „Wspaniałe było to, że mogliśmy korzystać z całego budynku jak ze studia, ustawiać oświetlenie itp. Chyba nawet Scorsese nie miał takich wygód kręcąc „Kasyno”. Jakby odzwierciedlając losy filmowego Shangri-La, Flamingo już nie istnieje. Po renowacji przekształciło się w The Golden Phoenix.
Według Kramera „Zdjęcia w prawdziwym kasynie dodały filmowi wiele autentyczności. A ponieważ nie byliśmy w Vegas, wynajęci statyści nie wyglądali jak prosto z Hollywood, ale bardziej szorstko, autentycznie. Wielu krupierów grających w filmie naprawdę pracuje w kasynach Reno.”
