"Chłopaki też płaczą": TEATR KUKIEŁKOWY
Kiedy poznajemy Petera Brettera, dowiadujemy się, że podczas gdy w czasie dnia jest kompozytorem w przebojowym programie Sarah, wieczorami marzy o wystawieniu musicalu lalkowego o? poszukiwaniu przez Drakulę prawdziwej miłości. Tego rodzaju musical nie był początkowo umieszczony w scenariuszu, chociaż muzyk i fanatyk musicali Jason Segel rzeczywiście pisał musical o Drakuli dla własnej przyjemności i zabawy.
"Chcieliśmy finału, którego widzowie się nie spodziewają i nigdy wcześniej nie widzieli," mówi Nicholas Stoller. "Miał to być finał w stylu Les Misérables z 30 lalkami na scenie." I dodaje, "I jeśli miałby to być koniec naszej kariery, to niech tak będzie."
Filmowcy spotkali się z kilkoma firmami produkującymi kukiełki. Ostatecznie Jim Henson's Creature Shop zaproponował postaci, których ruchy i urok wciągnie widzów w tę komediową koncepcję.
Efektem pracy projektantów lalek i filmowców jest musical o Drakuli zatytułowany Smak na miłość. Scenograf filmu Chłopaki też płaczą, De Govia zbudował wnętrze wiekowego teatru w hali zdjęciowej, wyposażając go w zużyte aksamitne siedzenia i kulisy. Początkowo rozważano praktyczne obiekty zdjęciowe, w miarę jednak jak powstawała koncepcja musicalu, dla autora zdjęć okazało się jasne, że aby dobrze oświetlić obiekt, teatr musi zostać zbudowany od zera.
Lalkarze nigdy nie mieli do czynienia z takim uczniem jak Segel. Mówi Peter Brooke z firmy Jima Hensona, "Zdawaliśmy sobie sprawę, że główny bohater Drakula zostanie prowadzony przez aktora, który nie jest zawodowym lalkarzem. Ale Jason był niesamowity, bardzo szybko przywykł do tego nowego rodzaju sztuki aktorskiej."
Główne postaci kobiece w musicalu to demon i anioł. Nie było to kwestią przypadku, że lalka demona - z blond włosami i kłami - przypomina Sarah Marshall, podczas gdy kruczoczarny anioł to podobizna Rachel Jansen.
