Ricardo Darin
Ricardo pochodzi z aktorskiej rodziny. Aktorami są jego ojciec, Ricardo Darin senior, oraz matka - Renée Roxana. Darin junior urodził się 16 stycznia 1957 roku w Buenos Aires. Zadebiutował na scenie u boku rodziców w wieku 10 lat. Już w dzieciństwie zaczął grać w serialach. W latach 70. i 80. stał się jednym z głównych amantów argentyńskiej telewizji, uwielbianym przez rzesze fanek. Od lat 90. występuje głównie w kinie. Z biegiem czasu przeszedł niezwykłą ewolucję od oper mydlanych i komedii telewizyjnych do doskonale zagranych pierwszoplanowych postaci w najważniejszych filmach argentyńskich. Krytycy zachwyceni jego rolami zgodnie twierdzą, że udało mu się przełamać stereotyp i przebyć niełatwą drogę "od telewizyjnego przystojniaka do pełnokrwistego, fascynującego aktora dramatycznego". Filmem, który dokonał przełomu w wizerunku Darina, był "Perdido por perdido" (1993). Przez następne lata Ricardo konsekwentnie pracował nad tym, by traktowano go jako poważnego aktora, starannie wybierając filmy, w których się pojawiał. Zdobył trzy nagrody Srebrnego Kondora (argentyński odpowiednik Oscara) za role w obrazach: "Ta sama miłość, ten sam deszcz" ("El mismo amor, la misma lluvia", 1999), "Dziewięć królowych" ("Nueve reinas", 2000) i "Syn panny młodej" ("El hijo de la novia", 2001). Ten ostatni był nominowany do Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego. Inne ważne filmy w karierze Darina to "Latarnia" ("El faro", 1998) oraz nagrodzona Goyą "Ucieczka" ("La Fuga", 2001). W 2005 roku Darin zagrał w thrillerze "Aura" ("El Aura"), który był argentyńskim kandydatem do Oscara. To historia chorego na epilepsję preparatora zwierząt, owładniętego obsesją zbrodni doskonałej, który pewnego dnia przez przypadek dostaje od losu szansę realizacji swego marzenia. Rok później aktor pojawił się u boku Irene Jacob w pełnej magii opowieści "Wychowanek wróżek" ("La education de las hadas"). W 2007 roku Darin zagrał Krakena w dramacie "XXY". Film zdobył Grand Prix Międzynarodowego Tygodnia Krytyki w Cannes 2007 oraz Goyę dla najlepszego zagranicznego filmu hiszpańskojęzycznego w 2008. W 2009 Ricardo zagrał w "Sekrecie jej oczu" ("El secreto de sus ojos"). Film był nominowany do najważniejszych europejskich nagród filmowych (BAFTA, Cezar, BIFA, David di Donatello, Złota Muszla, Goya). Jest laureatem Goi 2010 dla najlepszego zagranicznego filmu hiszpańskojęzycznego (nominacja dla najlepszego aktora dla Darina) oraz zdobywcą Oscara 2011 dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Ostatnie filmy z udziałem Ricarda to "El baile de la Victoria" Fernanda Trueby (2009), "Carancho" Pabla Trapero (2010), "Chińczyk na wynos" Sebastiana Borenszteina (2011) i "Elefante bianco" Pabla Trapero (2012). Dziennikarze twierdzą, iż kariera nie zepsuła Darina, który uparcie powtarza, że sukcesy nie są jego zasługą i że po prostu jest szczęściarzem. Aktor nigdy nie porzucił teatru i nadal występuje na scenie ( "Extra?a Pareja", "Taxi", "Algo en Común", "Art").
Huang Sheng "Ignacio" Huang
Ignacio Huang urodził się 1 stycznia 1980 roku w Taipei. W wieku jedenastu lat przeniósł się z rodziną do Argentyny, by pracować wraz z rodzicami i rodzeństwem w rodzinnej firmie tekstylnej. Początkowo jego rodzice nie chcieli mieć w rodzinie aktora, Ignacio został więc zmuszony do zdobycia innego wykształcenia. Ukończył grafikę na uniwersytecie w Buenos Aires. W 2002 roku zaczął studiować teatr u Normana Briskiego, a jego debiutem scenicznym była "Charla", sztuka w reżyserii Diego Rodrigueza (2003). W następnych latach występował na scenie w spektaklach takich jak "Angel" (2007) i "Dixit" (2008). W 2006 roku zagrał rolę Kamiho w telewizyjnym serialu "Bracia i detektywi". Jego pierwszym filmem fabularnym był "Filmatron" (2007), chociaż popularność zdobył właśnie dzięki zagraniu w "Chińczyku na wynos" (2011) w reżyserii Sebastiana Borenszteina. Po tym filmie Huang otrzymał nową propozycję: wystąpi w produkcji "Spa La Salada".
Muriel Santa Ana
Muriel Santa Ana w filmie Sebastiana Borenszteina zagrała dobrą i ciepłą Mari, która cierpliwie czeka na swego ukochanego. Aktorka już jako dziecko miała kontakt z show biznesem - jej ojciec to ceniony argentyński aktor teatralny i filmowy Walter Santa Ana (zm. 2012). W dzieciństwie i młodości Muriel uczyła się tańczyć flamenco i tango, śpiewać klasycznie, grała też na flecie. W wieku 18 lat postanowiła zostać nauczycielką, ale w końcu rozpoczęła studia teatralne w szkole Augustina Arezzo. Razem z ojcem prezentowała na scenie specjalny spektakl stworzony z tekstów Jorge Luisa Borgesa. Stopniowo zaczęła współpracę z różnymi reżyserami teatralnymi, występując m.in. w "Domu Bernardy Alba", "Operze za trzy grosze" i innych klasycznych sztukach. Od 2005 roku można ją zobaczyć również w serialach telewizyjnych. Rolą, która przyniosła jej międzynarodową popularność, była Gracielę w telenoweli "Lalola" (2007). W 2009 roku Muriel zagrała swoją pierwszą główną rolę - Lucię w serialu "Zakład o miłość, czyli jak znaleźć chłopaka w 258 dni". Odnosi też sukcesy jako piosenkarka.
Sebastián Borensztein
Sebastian Borensztein jest jednym z najbardziej zasłużonych i płodnych producentów, reżyserów telewizyjnych i scenarzystów w Argentynie. Od czasu do czasu występuje też jako aktor. Urodził się w 1963 roku w Buenos Aires. Studiował komunikację na uniwersytecie w Salvadorze. Na początku lat 80. zaczął pracować dla krajowych i międzynarodowych agencji reklamowych (David Rato, McCann-Erickson, Ogilvy) realizując reklamy telewizyjne. Potem przyszedł czas na show biznes. Sebastian został scenarzystą, producentem i reżyserem programów swojego ojca, legendarnego komika Tato Boresa, od 1988 do 1994 roku zdobywając za nie kilka krajowych nagród, w tym prestiżowe Fierro Martin (argentyńska Emmy) oraz Ondas, przyznawaną najlepszemu hiszpańskojęzycznemu programowi TV na świecie. W latach 90. Borensztein stworzył kilkanaście seriali, w tym wielokrotnie nagradzany miniserial "El Garante" (cztery nagrody Martin Fierro oraz nominacja do międzynarodowej nagrody Emmy). W roku 2000 otrzymał nagrodę Konex jako jeden z pięciu najlepszych argentyńskich reżyserów dekady. W tym samym roku stworzył dziejący się w czasie rzeczywistym serial "Tiempo final", który nie tylko pobił rekordy oglądalności w Argentynie, ale został pokazany w ponad 50 krajach. Został on sprzedany Telewizji Fox jako format dla Ameryki Łacińskiej, a także do remake'ów w Hiszpanii, Rosji, Izraelu i innych krajach. Był również nominowany do międzynarodowej nagrody Emmy. W 2005 Borensztein napisał i wyreżyserował swój pierwszy film fabularny - "La suerte esta echada", który przyniósł mu m.in. Nagrodę Francuskiego Stowarzyszenia Krytyków dla Filmowca-Odkrycia na Latynoamerykańskim Festiwalu Filmowym w Tuluzie w 2006 roku, nagrodę Rail D'OC za najlepszy scenariusz na Festiwalu Kina Latynoamerykańskiego w Trieście oraz Nagrodę Publiczności na tym samym festiwalu. Przed "Chińczykiem na wynos" Sebastian Borenstein nakręcił dla Lionsgate Entertainment oraz Grupo Televisa swój drugi film pełnometrażowy - "Bez pamięci" ("Sin Memoria"), którego był też współscenarzystą. Zagrały w nim gwiazdy meksykańskiej kinematografii: Martha Higareda ("Street Kings") i Emilio Echeverria ("Amores Perros"). "Chińczyk na wynos" ("Un cuento chino") to trzecia fabuła Borenszteina, nakręcona w 2011 roku. Co bardzo rzadkie - film podoba się zarówno publiczności, jak i krytykom. Na MFF w Rzymie 2011 "Chińczyk na wynos" zdobył nagrodę Marka Aureliusza dla Najlepszego Filmu oraz Nagrodę Publiczności. Jest też laureatem hiszpańskiej nagrody Goya 2012 dla najlepszego zagranicznego filmu hiszpańskojęzycznego. W Argentynie był największym kasowym hitem 2011 roku oraz laureatem trzech Nagród Argentyńskiej Akademii Filmowej 2012 (najlepszy film, najlepszy aktor - Ricardo Darin i najlepsza aktorka drugoplanowa - Muriel Santa Ana.
