"Champion": AKTORZY

WESLY SNIPES (Monroe Hutchen) uznawany jest za jednego z najbardziej utalentowanych i szanowanych aktorów pierwszoplanowych w branży rozrywkowej. Dowodów na taki stan rzeczy można szukać w wielu przygodowych filmach akcji, thrillerach, komediach i dramatach, w których odtwarzał główne role. Zagrał już u boku takich gwiazd, jak Robert De Niro oraz Sean Connery, został też uznany za jednego z najpłodniejszych producentów 1998 roku.

Snipes z powodzeniem zbadał twórcze możliwości branży filmowej, grając jednocześnie w kolejnych przebojach. W roku 1991, stworzył swoją niezależną firmę produkcyjną, Amen Ra Films, Inc., oraz podległą jej, Black Dot Media Inc., która miała zajmować się prowadzeniem projektów kinowych i telewizyjnych.

W ostatnich latach, Snipes zajmował się zarówno produkcjami kinowymi, jak i telewizyjnymi. „The Art of War” pod sztandarem Warner Bros, trafiło do kin latem 2000 roku. Film został wyprodukowany przez Filmline International, a reżyserował go Christian Duguay („Joanna de Arc”). Przy tym filmie Snipes pełnił rolę jednego z producentów wykonawczych, wraz z Elie Samahą i Danem Halstedem. Ponadto, zagrał tu główną rolę agenta specjalnego ONZ wrobionego w morderstwo chińskiego ambasodora.

Jego najnowsze dzieło, „Disappearing Acts”, powstało pod piórem Terriego McMillana i będzie miało swoją premierę w HBO. Obraz ten reżyserowała Gina Prince Bythewood, a w jednej z głównych ról wystąpiła Sanna Lathan. Rok 1998 był dla Snipesa szczególnie dobry, ponieważ zaczął się od udanej premiery kultowego przeboju „Blade – wieczny łowca”, pod sztandarem New Line Cinema. Jeśli chodzi o kino światowe, obraz ten w sumie zarobił ponad 150 milionów dolarów. Wesley dostąpił także zaszczytu otrzymania własnej gwiazdy w hollywoodzkiej Alei Sław. Ponadto uczelnia SUNY/Purchase wyróżniła go doktoratem honoris causa za wyjątkowe osiągnięcia w dziedzinie filmu.

Wraz z Johnem Woo i Terrancem Changiem, Snipes wyprodukował również „The Big Hit” dla TriStar Pictures z Markiem Wahlbergiem w roli głównej. Pracował także przy uznanym przez krytykę debiucie reżyserskim Mayi Angelou – „Down the Delta”. W tej niezwykłej opowieści zagrała wielokrotnie nagradzana aktorka Alfre Woodard. Film otrzymał szereg prestiżowych nagród, w tym nagrodę Christopher Prism oraz szereg nominacji w różnych kategoriach podczas Acapulco Black Film Festival, oraz nagrodę NAACP Image w kategorii Najlepszy Obraz.

Ponadto, Snipes wykazał się swoimi możliwościami twórczymi przy produkcji telewizyjnej „Futuresport” dla ABC, w której zagrał wraz z Deanem Cainem i Vanessą L. Williams. Wyprodukował także program dla sieci kablowej, o najwyższej w historii oglądalności: „The First Tribute to the Martial Arts Masters of the 20th Century” dla TNT, w którym „przedstawiono największych mistrzów świata sztuk walk”.

Urodzony w Orlando na Florydzie, Snipes jeszcze w wieku niemowlęcym wraz z rodzicami przeniósł się do Południowego Bronxu. Później rozpoczął naukę w Szkole Średniej Sztuk Scenicznych. Ku jego rozczarowaniu, matka zdecydowała się powróć z rodziną do Orlando, gdzie ukończył szkołę średnią i wraz z przyjaciółmi stworzył Struttin’ Street Stuff, podróżną trupę kukiełkową, która wystawiała swoje sztuki w parkach publicznych i szkołach. W roku 1980, Snipes powrócił do Nowego Jorku, aby podjąć naukę w SUNY/Purchase, gdzie „wyszkolił się na dobrego aktora klasycznej sceny amerykańskiej.” W efekcie otrzymał szereg ról na Broadway’u, w takich produkcjach, jak: „Boys of Winter,” “Execution of Justice,” oraz „Death” i „The King’s Horsemen”, laureata nagrody Nobla Wole’a Soyinki.

W roku 1985, ciągle starając się o pracę w branży – jednocześnie utrzymując się z instalacji telefonów publicznych – Snipes udał się na casting do komedii Warner Bros. pt. „Wildcats,” z Goldie Hawn w roli głównej. Otrzymał rolę dzięki wrażeniu, jakie wywołał na agencie castingowym.

W roku 1987, Snipes pojawił się w teledysku do piosenki „Bad”, w reżyserii Martina Scorsese. Wcielił się w postać przywódcy konkurencyjnego gangu w stosunku do Michaela Jacksona, a dzięki filmowi „Streets of Gold”, zwrócił na siebie uwagę reżysera Spike’a Lee. Po castingu do filmu „Do the Right Thing,” otrzymał niewielką rolę, ale odrzucił ją na rzecz o wiele ciekawszej propozycji wcielenia się w postać Williego Maysa Haysa w obrazie „Major League” u boku Toma Berengera i Charliego Sheena. To był dla niego przełom. Dalej grywał już w wielkich przebojach, zapewniając sobie miejsce w panteonie gwiazd Hollywood. Lee później umieścił Snipesa w obrazie „Czarny Blues” w roli pewnego siebie i zdolnego saksofonisty jazzowego Shadowa Handersona, oraz w roli głównej w dramacie romantycznym poruszającym problemy rasowe „Jungle Fever.”

Wielu uważa, że najbardziej charakterystyczną kreację Snipes stworzył w obrazie „New Jack City,” w którym, wcielił się w genialnego lorda narkotykowego. Rolę tę specjalnie dla niego napisał Barry Michael Cooper, który pamiętał dokonania Snipes w teledysku do piosenki „Bad”.

Po filmach „New Jack City”, „Jungle Fever”, „Biali nie potrafią skakać” oraz uznanym przez krytykę „The Waterdance”, Wesley Snipes nie przestawał zadziwiać swoim talentem do ról dramatycznych i komediowych, a w obrazie „Passenger 57” przedstawił swoją znajomość sztuk walk. Od tej strony pokazał się także w filmach „Rising Sun” u boku Seana Connery’ego, w którym wcielił się w postać śledczego policji Los Angeles pracującego nad sprawą morderstwa; „Demolition Man” u boku Sylvestera Stallone, w którym wcielił się w postać diabolicznego Simona Phoenixa; oraz w dramacie „Sugar Hill”, w którym ponownie spotkał się ze scenarzystą „New Jack City”, Barrym Michaelem Cooperem.

W roku 1994, Snipes wystąpił w „Drop Zone,” obrazie dotyczącym niebezpiecznych skoków ze spadochronem, wyreżyserowanym przez Johna Badhama pod sztandarem wytwórni Paramount, oraz podniósł poprzeczkę dla aktorów komediowych wcielając się w postać drag queen zagubionej w jakimś małym amerykańskim miasteczku, w obrazie wytwórni Universal, pt. „To Wong Foo, Thanks for Everything, Julie Newmar”, wyreżyserowanym przez Bieban Kidron. W 1995 roku zagrał wraz z Woody’im Harrelsonem w filmie akcji „Pociąg z forsą,” a w 1996, u boku Roberta De Niro, w thrillerze akcji „The Fan,” wytwórni TriStar, w reżyserii Toma Scotta.

W roku 1997 Snipes wystąpił w dramatycznej opowieści o zdradzie „One Night Stand” wytwórni New Line Cinema, w reżyserii Mike’a Figgisa. Za kreację w tym filmie otrzymał Puchar Volpi dla Najlepszego Aktora podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji. Ponadto, Snipes spotkał się z niezwykle pozytywnymi opiniami krytyki na całym świecie za swój niezwykły pokaz możliwości w obrazie „Wydział Pościgowy”, sequel wytwórni Warner Bros. do przeboju „The Fugitive” z 1993 roku.

Niezależnie od jego poczynań aktorskich, Snipes jest również producentem wykonawczym serii filmów dokumentalnych, które finansuje osobiście przez firmę Black Dot Media, Inc. Pełniąc funkcję forum dyskusyjnego dla wielu wybitnych umysłów kultur afrykańskich i afro-karaibskich, Black Dot Media pełni poniekąd również funkcję edukacyjną. Filmy te oddają hołd niezwykłym wizjonerom na całym świecie, w tym historykom, poetom, antropologom i uczonym, jednocześnie nie naruszając jedności i zasad prawdziwej afrykańskiej i afro-karaibskiej kultury.

W pierwszym filmie pt. „John Henrik Clarke: A Great and Mighty Walk,” twórcy opisują życie zmarłego doktora Johna Henrika Clarke’a (1915-1999), wybitnego autorytetu w dziedzinie badań nad kulturą afrykańską i afro-karaibską. Film ten spotkał się z gorącym przyjęciem krytyki podczas festiwalu filmowego Sundance w 1987, zapewnił również Snipesowi Główną Nagrodę Jury za Najlepszy Film Dokumentalny podczas festiwalu filmowego Urbanworld w Nowym Jorku. Drugi film opowiadający o słynnym egiptologu, doktorze Yosefie Ben-Jochannanie, został nakręcony tego lata w Egipcie, i obecnie jest w fazie post-produkcyjnej. Snipes jest znakomitym znawcą sztuk walk, w tym Karate, Kung Fu oraz Caper, afrykańsko-brazylijskiej sztuki walki.

VING RHAMES (George “Iceman” Chambers) wcielił się w postać zawodowego boksera u szczytu kariery, który w wyniku wyroku sądowego trafia do więzienia. W tym samym więzieniu swoją karę odsiaduje Wesley Snipes, którego pozostali więźniowie uważają za swojego mistrza boksu.

Uznany przez ShoWest Drugoplanowym Aktorem roku 2000, Rhames ma w swoim dorobku, między innymi, „Mission Impossible II,” który latem 2000 roku zarobił więcej, niż jakikolwiek inny film, „Bringing Out the Dead” z Nicolasem Cagem, oraz thriller/romans „Entrapment” z Seanem Connery’im i Catherine Zeta-Jones. Zagrał także u boku George’a Clooney’a i Jennifer Lopez w obrazie „Out of Sight” oraz w słynnej produkcji HBO „Don King: Only in America,” za co otrzymał nagrodę Złotego Globu oraz nominację do nagród Emmy, SAG oraz Image.

Rhames wziął także udział w następujących produkcjach: „Rosewood,” „Dangerous Ground” oraz „Lot skazańców.” Kreacja mrocznego handlarza narkotyków Marcusa Wallace’a w słynnym filmie „Pulp Fiction” Quentina Tarantino okazała się kluczowa dla jego kariery, prowadząc do otrzymania roli w „Mission Impossible”, a wkrótce potem w „Striptisie,” z Demi Moore. Zagrał również w wielu innych filmach: „Dave,” „The Saint of Fort Washington,” „Jacob’s Ladder,” „Drop Squad,” „Homicide: Blood InBlood Out,” „The Long Walk Home,” „Flight of the Intruder,” „Patty Hearst” oraz „Kiss of Death.” Wśród jego ostatnich dokonań telewizyjnych znalazły się „Holiday Heart” dla sieci Showtime oraz miniserial „American Tragedy” dla CBS, w którym zagrał adwokata Johnniego Cochrana.

Urodzony i wychowany w Harlemie, Rhames uczęszczał do Średniej Szkoły Muzyki i Sztuk Scenicznych w Nowym Jorku. W roku 1983 ukończył Wydział Dramatu szkoły Julliard. Na Broadway’u wystąpił w sztuce „The Boys of Winter,” a na deskach innych teatrów w: „Map of the World,” „Short Eyes,” „Ryszard III” oraz „Ascension Day.”

Obecnie Rhames pracuje nad filmem „Night Train,” niecierpliwie wyczekiwanej opowieści o życiu boksera Sonniego Listona, w którym wcieli się w postać głównego bohatera. Film powstaje pod sztandarem wytwórni Paramount Pictures, produkcją zajmuje się firma Rhames and Cruise/Wagner Productions, a reżyserią William Friedkin.

PETER FALK (Emmanuel „Mendy” Ripstein) zadebiutował na deskach teatru w sztuce „Don Juan” Moliere’a, w 1956 roku. Rok później zagrał w niezwykle udanej przeróbce „The Iceman Cometh” u boku Jasona Robardsa.

Falk opuścił Nowy Jork, by zamieszkać w Hollywood, gdzie zagrał w swoim pierwszym filmie, pt. „Murder Incorporated”. Za swoją kreację został nominowany do nagrody Akademii. Tego samego roku otrzymał nominację do nagrody Emmy za rolę narkomana w obrazie „The Law and Mr. Jones”. „A Pocketful of Miracles” Franka Capry z 1961 roku, był drugim pełnometrażowym filmem z udziałem Falka. Zagrał w nim u boku Bette Davis i Glenn Ford. Za swoją kreację otrzymał drugą nominację do Oskara. W tym samym roku otrzymał również drugą nominację do nagrody Emmy za prezentację The Dick Powell Playhouse „The Price of Tomatoes”. Tym razem powrócił do domu z nagrodą.

Jednakże to niepowtarzalna kreacja porucznika Columbo dała mu prawdziwą sławę. Za filmy z serii „Columbo” aktor otrzymał cztery nagrody Emmy. Serię zaczęto emitować w 1968 roku, poczynając od „Prescription: Murder”, a w 1971 roku ukazał się: „Ransom for a Dead Man.”

Falk powrócił na deski Broadway’u, by wziąć udział w produkcji Neila Simona „The Prisoner of Second Avenue”. Jego kreację nagrodzono nagrodą Tony. Później, wystąpił w filmach Simona: „Murder by Death,” „The Sunshine Boys” oraz „The Cheap Detective.”

Do jednych z wielu dokonań Falka należą: „A Woman Under the Influence,” „Husbands,” „Mikey and Nicky,” „The In-Laws,” „The Princess Bride,” „Wings of Desire,” oraz „Cookie.”

MICHAEL ROOKER (A. J. Mercker) ostatnio wystąpił w „Szóstym dniu” u boku Arnolda Schwarzeneggera, w „The Replicant”” u boku Jeana Claude’a Van Damme’a, w „Kolekcjonerze kości” u boku Denzela Washingtona, w „Here on Earth”, w „JFK” Olivera Stone’a, „Cliffhanger” Renniego Harlina oraz „Bastard Out of Carolina” Angelici Huston.

Rooker spotkał się z dużym uznaniem krytyki za niezwykły pokaz umiejętności w obrazie „Henry: Portrait of a Serial Killer.” Do innych jego sukcesów należą role gwiazdy baseballu Chicka Gandila w obrazie „Eight Men Out” Johna Saylesa, brutalnego członka KKK w filmie „Mississippi w ogniu” Alana Parkera, brata Jessici Lange w „Music Box” Costa Gavrasa, oraz ambitnego kierowcy, któremu wyzwanie rzuca Tom Cruise w filmie „Days of Thunder” Toniego Scotta.

Rooker stworzył szereg niezapomnianych postaci w takich przebojach, jak „Tombstone” George’a Cosmato, „Rosewood” Johna Singletona, psychopatycznie zazdrosnego męża w „Sea of Love” Harolda Beckera, „Deceivers” braci Pate oraz „The Replacement Killers” dla wytwórni Columbia Pictures.

Urodzony w Jasper w stanie Alabama, w połowie lat 60. Rooker przeniósł się z rodziną do Chicago. Uczył się japońskiej sztuki walki Aikido, a stopień bakalaureusa sztuk pięknych odebrał w Goodman School of Drama w Chicago. Po ukończeniu szkoły w 1982, szybko wyrabiał sobie nazwisko w chicagowskich kręgach teatralnych. Między innymi zagrał w takich produkcjach, jak „Union Boys,” „The Crack Walker,” oraz „The Hostage”. Poza Broadwayem wystąpił w sztuce „Abundance” w reżyserii Beth Henley.

Ostatnio, Rooker dowodzi, że zna się nie tylko na aktorstwie. W niedawno ukończonym obrazie „Table for One,” nie dość, że gra u boku Rebecci DeMornay, ale także zajmuje się produkcją. Ponadto, w roli producenta wystąpił także przy okazji dzieła „Brown’s Requiem.”

FISHER STEVENS (Ratbag) w „Championie” Waltera Hilla wcielił się w postać managera więziennego mistrza bokserskiego – skazanej na dożywocie postaci Wesley’a Snipesa.

Urodzony w Chicago, w wieku lat 12 przeniósł się wraz z matką do Greenwich Village w Nowym Jorku, by ona mogła zająć się swoją karierą malarską. Aby zapewnić sobie środki do życia, rodzina wynajmowała swoje poddasze szkole aktorskiej, w związku z czym cztery razy w tygodniu w jego dużym pokoju odbywały się zajęcia. Od tamtego czasu Stevens jest związany z show biznesem.

Jako aktor, Stevens zadebiutował na Broadway’u w wieku 18 lat, w wyróżnionej nagrodą Tony sztuce „Torch Song Trilogy”. Później wystąpił w takich filmach, jak „The Flamingo Kid,” „My Science Project,” „Krótkie spięcie I i II,” „Hackers,” „Only You,” „Reversal of Fortune,” „The Marrying Man,” „Three Days in September,” „Super Mario Brothers,” oraz „Brother from Another Planet.” Wśród innych jego dokonań znajduje się serial „Early Edition” dla CBS-TV (wiele odcinków wyreżyserował osobiście). Stevens także występował w telewizji w „Key West” dla Fox, oraz gościnnie w „Colombo” i „Przyjaciołach”.

Jeśli chodzi o produkcję, w roku 1986 był jednym z założycieli nowojorskiej grupy teatralnej Naked Angels, która po 15 latach działalności w dalszym ciągu prężnie funkcjonuje. Wśród jej członków znajdują się: Rob Morrow, Marisa Tomei, Jon Robin Baitz, Kenneth Lonnergan, Matthew Broderick oraz Gina Gershon. Stevens wyprodukował i wyreżyserował szereg przedsięwzięć Naked Angels. Ostatnio zakończył prace nad uznaną przez krytykę produkcją „Shyster” Briana Goluboffa, z Annabell Sciorra i Phyllis Newman w rolach głównych. Jeśli chodzi o jego dokonania sceniczne, wziął udział w nowej wersji „Carousel”, „Brighton Beach Memoirs” Neila Simona, „The Perfect Ganesh” Terence’a McNalliego, oraz „Twelfth Night” i „Śnie nocy letniej” Szekspira, podczas Nowojorskiego Festiwalu Szekspirowskiego.

W roku 1995 zadebiutował w krótkiej formie filmowej pt. „Call of the Wylie,” u boku Amy Irving i Patricka Breena. Film ten, wyprodukowany przez Johna Penottiego, wystawiono do konkursu podczas festiwalu filmowego Sundance. Właśnie po tym udanym projekcie powstała firma GreeneStreet Films, pod sztandarem której Stevens zadebiutował w roli reżysera przy obrazie „Just a Kiss,” z Marisą Tomei, Kyrą Sedgwick, Marleyem Sheltonem i Ronem Eldardem w rolach głównych. Ostatnio, firma GreeneStreet wyprodukowała dramat „In the Bedroom,” przeznaczony na festiwal filmowy Sundance. Obraz reżyserował Todd Field, a zagrali w nim Sissy Spacek, Tom Wilkinson oraz Marisa Tomei. Ponadto, Stevens pełnił rolę producenta wykonawczego przy filmie „Famous” w reżyserii Griffina Dunne’a, oraz przy „The Inherited Chateau”, w reżyserii Jessiego Peretza. Wyprodukował także obraz „Sam the Man”w reżyserii Gariego Winicka. Oprócz Stevensa w filmie zagrała Annabella Sciorra. Aktor wystąpił także w produkcji „3AM” w reżyserii Lee Davisa, u boku Michelle Rodriguez. Ostatnio, Stevens wyprodukował film „Pinero” z Benjaminem Brattem w roli głównej. Scenariusz do tego obrazu napisał i na jego podstawie wyreżyserował film Leon Ichazo.

WES STUDI (Mingo) gra kolegę z celi Vinga Rhamesa, który będzie trenował boksera przed wielką walką. Największe wrażenie na kinomanach Studi wywołał swoją kreacją krwiożerczego Indianina Magua, w obrazie Michaela Manna „Ostatni Mohikanin”, z Danielem Day-Lewisem w roli głównej, oraz w „Geronimo: An American Legend” Waltera Hilla. Studi był pierwszym aktorem, który otrzymał nagrodę Totem za niezwykłe osiągnięcia od Organizacji Sztuk Pięknych Pierwszych Amerykanów, a Rada Szczepów Źródeł Energii wyróżniła go nagrodą Mary G. Ross za całokształt jego dokonań.

Studi wystąpił także w „Tańczącym z Wilkami”, „Pow Wow Highway”, „Streetfighter” u boku Jeana Claude’a Van Damme’a oraz Raula Julia, „Gorączce” u boku Ala Pacino i Roberta De Niro, „The Killing Jar,” „Wind River” oraz „The Mystery Men.”

Wziął również udział w produkcji „Streets of Laredo,” pięciogodzinnym mini-serialu dla CBS, w reżyserii Joe’a Sargenta na podstawie scenariusza Larriego McMurtiego. Studi występował u boku takich aktorów, jak James Garner, Sissy Spacek, Sam Shepherd i Sonia Braga.

JON SEDA zadebiutował jako bokser w obrazie Columbia Pictures Gladiator. Wystąpił również u boku Woodiego Harrelsona w obrazie Sunchaser wyreżyserowanym przez Michaela Cinimo, pod sztandarem wytwórni Warner Brothers. Ponadto, u boku Jennifer Lopez zagrał w przeboju Warner Brothers Selena. Seda wystąpił także w komedii Garriego Marshalla Dear God, 12 małpach Terriego Gilliama, Primal Fear Grega Hoblita, Carlito’s Wayi Briana DePalmy, I Like it Like That Darnella Martina i Price of Glory pod sztandarem New Line Cinema, u boku Jimmiego Smitsa. Ostatnio Seda zakończył zdjęcia do Double Bang Hywooda Goulda i Championa Waltera Hilla.

Wśród osiągnięć telewizyjnych Sedy znajdują się: rola śledczego Puala Falsone’a w serialu Homicide, rola Mattiego Caffeya w Third Watch, role gościnne w Oz. NYPD Blue, oraz w New York Undercover. Zagrał także w filmie Into Thin Air dla A&E oraz dla HBO w Mistrial i The Daybreak, z Cubą Goodingiem Jr. w roli głównej. Obecnie, Seda regularnie gra Jake’a Shawa w serialu U.C., dla 20th Century Fox/Jersey T.V.

Seda był dwukrotnie nominowany do nagrody dla najlepszego aktora. Za rolę Chino Linaresa, młodego ojca, który uczy się odpowiedzialności w filmie I Like it Like That, otrzymał nominację Niezależnej Komisji Filmowej do nagrody Spirit. Podczas festiwalu filmowego w Cannes w 1996 roku, Seda otrzymał także nominację do prestiżowej nagrody Palme d’Or, za postać Brandona w filmie “Blue” Monroe’a oraz za rolę człowieka chorego na białaczkę, poszukującego mistycznego miejsca uleczenia w filmie “Sunchaser.”

MASTER P (Percy Miller) wyrobił już sobie markę. W ciągu zaledwie kilku lat, z małej podupadającej wytwórni płytowej stworzył firmę, która kojarzy się z jakością, doskonałością, a przede wszystkim – z nadzieją, nadzieją, że można uczynić coś z niczego, jeśli tylko nie zabraknie siły woli i pracy. P dorobił się tytułów przedsiębiorcy, rappera, aktora, reżysera, producenta filmowego i płytowego, sportowca, itp. – a to wszystko bez pomocy z zewnątrz. Sam wydeptywał nowe ścieżki. Wśród jego firm znajdują się: No Limit Records, No Limit Clothing, No Limit Films, No Limit Toys, PM Properties, Advantage Travel oraz sieć sklepów o nazwie Master Feet.

Urodzony i wychowany na biednym osiedlu w Nowym Orleanie, P musiał walczyć o byt od kiedy pamięta. „Gdy byłem dzieckiem, zawsze wszystkiego nam brakowało, w związku z czym musiałem ciężko pracować, by zapewnić sobie i rodzinie jakiś byt,” mówi P. „Takie podejście zakorzeniło się we mnie tak głęboko, że nie potrafię już inaczej. Nie wiem, jak to jest leniuchować. Widzę, jak ludzie leniuchują i zupełnie nie mogę ich zrozumieć. Życie jest zbyt krótkie i trzeba korzystać z okazji”.

P zawdzięcza swoje podejście do pracy dziadkom, którzy wychowywali jego i jego rodzeństwo. To, co mu przekazali, przerodziło się w fundamenty wytwórni No Limit Record. W 1990 roku, wraz z matką przeniósł się do Richmond w stanie Kalifornia. Korzystając z 10 tysięcy dolarów ugody, P otworzył małą firmę, sklep No Limit, a wkrótce potem założył własną wytwórnię płytową, No Limit Records. Gdy powrócił do Nowego Orleanu, zrozumiał, iż ma wielki potencjał i że może zostać odnoszącym sukcesy biznesmenem.

Miłość Mastera P do pracy zapewniła mu posłuch nie tylko wśród innych rapperów, ale też w kręgach finansistów na Wall Street i w innych sektorach amerykańskiego biznesu. Czasopismo Fortune (wrzesień 1999) umieściło jego zdjęcie na okładce, odnotowując, że należy do grupy 40 najbogatszych ludzi przed czterdziestką. Od dwóch lat figuruje także na liście pisma Forbes, dotyczącej najlepiej wynagradzanych działaczy branży rozrywkowej.

Żaden inny artysta rapowy czy przedsiębiorca muzyczny nie wpłynął tak znacząco na zmianę stylu życia, mentalności i etyki zawodowej swojego pokolenia, jak Master P. Wielokrotnie odcisnął swoje piętno, udowadniając, że można stworzyć coś z niczego.

W ciągu ostatnich trzech lat, Master P i jego No Limit wiodą prym w dystrybucji płyt, sprzedając ponad 35 milionów albumów podobnych mu artystów, takich, jak: Snoop Dogg, Mystikal, Silkk The Shocker, C-Murder, Mia X, 504 Boyz oraz TRU (złożone z Silkka, C-Murder i samego Mastera P), aby wymienić tylko kilku artystów. Firma wydaje także płyty z muzyką filmową i różne kompilacje.

Wytwórnia No Limit Films P także odniosła duży sukces na rynku filmów miejskich i video, dzięki jego debiutowi filmowemu, „I’m Bout It” (1997), który sprzedał się w nakładzie 300 tysięcy egzemplarzy, wypierając 101 Dalmatyńczyków z pozycji najlepiej sprzedającego się filmu video. P sam wyreżyserował i sfinansował to przedsięwzięcie. Do jego produkcji teatralnych należą: I Got The Hook Up(1998) oraz Foolish (1999). Wśród innych filmów video, które odniosły sukces, znajdują się Da Game of Life (1998) ze Snoop Doggiem, oraz The Last Don (1998), No Tomorrow (1999) i Hot Boyz (2000). Tego lata, Master P wziął udział w „60 sekundach” wytwórni Touchstone Pictures. Wystąpił u boku laureatów nagrody Akademii Nicholasa Cage’a i Angeliny Jolie.

Gdy nie wydaje płyt lub nie kręci filmów, spędza czas grając w koszykówkę. P, mistrz z czasów szkoły średniej, dalej trenował ten sport na Uniwersytecie Houston. Po kontuzji musiał jednak zrezygnować ze swoich planów sportowych, w związku z czym skupił się na muzyce i biznesie. W ciągu ostatnich dwóch lat Master P grywał zawodowo w kilku ligach koszykarskich.

Jesienią 1998 roku, przyłączył się do Fort Wayne Fury, Kontynentalnego Stowarzyszenia Koszykarskiego. Następnie, dostał się do drużyny Charlotte Hornets w sezonie NBA 1999 roku, skróconym w związku ze strajkami. Jesienią tamtego roku, P został zaproszony na obóz szkoleniowy Toronto Raptores i znowu został zakwalifikowany do drużyny. Zamiast rezygnować z koszykówki, Master P zademonstrował typowe dla siebie podejście i zagrał w drużynie Stingrays z San Diego. P obecnie przygotowuje się do organizowanych jesienią eliminacji do NBA.

Jesienią, linia odzieżowa P, No Limit 100% Genuine Urban Gear, trafiła do sklepów w całych Stanach Zjednoczonych. Linia, zaprojektowana i należąca do Mastera P, składa się ubrań dobrej jakości za rozsądną cenę. P osobiście wybiera materiał i określa wygląd poszczególnych części garderoby. Master P stawia przede wszystkim na wygodę i stylowy wygląd.

Master P nie uważa, żeby jego dokonania były legendarne – mówi, że taką po prostu ma pracę. Codziennie realizuje plany, które w czasach jego młodości były jedynie niedoścignionymi marzeniami. „Czasem wydaje mi się, że to wszystko to jakiś sen”, kwituje zapytany o swoje osiągnięcia.

„Jednakże istotą tego wszystko nie jest fakt, że realizuję własne marzenia, lecz to, że wspomagam innych w realizacji ich pragnień. Dotyczy to zarówno moich bliskich, jak też zupełnie obcych mi ludzi, którzy po prostu przeczytali o mnie artykuł w prasie. Nie interesują mnie określenia w rodzaju ‘pionier czegoś tam’, chcę jedynie inspirować ludzi moją pracą, by sami mogli spełniać swoje marzenia. Tak naprawdę, każdy może osiągnąć wszystko to, co sobie zamierzy”.