Wielką rolę przywiązywano do kostiumów, zwłaszcza tych związanych z karnawałem. Koncepcja odpowiedzialnej za to Jenny Beavan („Gosford Park”, „Pokój z widokiem”, „Aleksander”) była prosta.
Zrekonstruowała autentyczne ubiory karnawałowe z lat 1740- 50, unikając starannie wszelkiej przesady i zbędnej zdaniem twórców stylizacji. Zwiedzała także muzea, pilnie studiując malarstwo z epoki. Zgodnie z tymi świadectwami wymyślała kostiumy. Zwracała zwłaszcza uwagę na ich uwodzicielskość i zmysłowość. Mężczyźni eksponowali swoją urodę, ubierali się jak dumne pawie – mówiła. – Kobiety zresztą podobnie. To była wymarzona epoka dla Casanovy. Ale w przeciwieństwie do Felliniego, nie chcieliśmy eksponować pewnej perwersyjności tej mody. Owszem, Casanova ubiera się jak dandys, ale z czasem jego elegancja jest coraz bardziej stonowana.
Stroje karnawałowe stanowiły osobne wyzwanie. Trzeba pamiętać, że były one wyrazem przepychu i odznaczały się dążeniem do anonimowości, ponieważ karnawał był czasem niemalże oficjalnego, choć dyskretnego łamania wielu obyczajowych reguł.
