Choć w naszym filmie pokazujemy mechanizm działania sądów i ferowania wyroków, ważniejsze od tego jest dla mnie opisanie natury ludzkiej; stanu ducha tych, którzy osądzając innych, często pozostają w błędnym przekonaniu, że mają monopol na prawdę. W obecnej sytuacji społeczno-politycznej naszego kraju zdaje się to być szczególnie ważne.
Jest jeszcze jeden - istotny dla mnie - wątek. Kiedy mówi się o konflikcie pokoleń, prawie zawsze argumentacja sprowadzana jest do poziomu materialistycznego: młodym zależy na szybkim zajęciu miejsca starych, żeby skorzystać z ich przywilejów; żeby mieć to, co mają tamci; żeby posiąść ich władzę. Rzadko dyskurs dotyczy świadomości. Tymczasem w "Bezmiarze sprawiedliwości" pokolenie ludzi młodych, wchodzących dopiero w życie zawodowe, przeciwstawione jest pokoleniu starszemu - właśnie na poziomie świadomości. Łukasz, młody bohater filmu, w przeciwieństwie do mecenasa Wilczka, nie jest "umoczony", nie boi się prawdy. Na początku wydaje się być niezaangażowany, obojętny na rzeczywistość, uciekający w świat fotografii. W rzeczywistości on jeden będzie walczył o prawdę, o sens prawa i sprawiedliwość. Na tym, wierzę, polega optymizm tego filmu.
Na poziomie formy chciałbym zwrócić uwagę na koncepcję zdjęć młodego, debiutującego w filmie fabularnym, operatora Mariusza Paleja. Kamera w scenach z przeszłości zawsze jest "z ręki", nawet gdy używamy jazdy. Jest to "ręka" ledwo zauważalna, sugerująca w scenach obecność opowiadającego, jego emocjonalne zaangażowanie w opowiadaną historię.
Zacytowałem w filmie sceny z dwóch ulubionych przeze mnie filmów. Scena z "Powiększenia" Antonioniego jest bardzo ważna dramaturgicznie - dotyczy bowiem szczególnej gry pozorów i powzięcia przez młodego bohatera życiowej decyzji, czy w tej grze uczestniczyć. Ale nie tylko. Jest także moim hołdem dla twórcy, na którego dziełach się wychowałem.
