Muzeum w Luwrze, które pełni rolę pełnoprawnego bohatera filmu, było w roku 1200 średniowieczną fortecą, po czym - w roku 1365 - stało się królewską rezydencją Karola V. W roku 1546 została ona przebudowana w duchu renesansowym przez Franciszka I. Pod rządami Henryka IV, Ludwika XIII, Ludwika XIV, Napoleona I i Napoleona III Luwr powiększano, burzono i przebudowywano. Jego architektura odzwierciedla ponad 800 lat historii Francji.
Muzeum otwarto pod koniec XVIII stulecia, w roku 1793, podczas rewolucji francuskiej. Na pomysł utworzenia muzeum wpadł czterdzieści lat wcześniej Lafont de Saint-Yenne. Wydrukował on ulotkę, w której poddał w wątpliwość prywatny charakter królewskich zbiorów. Sugerował, że zgromadzone dzieła sztuki powinny być udostępnione zwiedzającym w Wielkiej Galerii pałacu.
Muzeum położone jest w sercu Paryża na powierzchni 40 hektarów. Dzieli ono miasto na część północną i południową. Podziwiać w nim można panoramę sztuki Zachodu od średniowiecza po wiek XIX oraz dzieła sztuki Wschodu, które były źródłem inspiracji dla twórców europejskich. Muzeum podzielono na siedem różnych działów (trzy starożytne: orientalny, egipski oraz grecki, etruski i rzymski i cztery nowożytne: malarstwa, rzeźby, objets d'arts i grafiki).
W roku 1981 prezydent Francois Mitterand zainicjował projekt "Grand Louvre", w ramach którego stworzono piramidę Pei, przebudowano północne skrzydło im. Richelieu i podziemia dziedzińca Napoleona. W roku 1984 muzeum powiększyło swą powierzchnię wystawową z 31.000 metrów kwadratowych do 55.000, a w 2001 przybyło kolejnych 5.000 metrów. Liczba wystawianych dzieł sztuki wzrosła dzięki temu z 20.600 do 34.000. W ciągu ostatnich dziesięciu lat przez Luwr przewinęło się 50 milionów zwiedzających. Muzeum zatrudnia 1.800 pracowników, którzy reprezentują 40 różnych zawodów.
