FRANÇOIS OZON
Jeden z najbardziej interesujących przedstawicieli młodego pokolenia francuskich reżyserów. Jego filmy są wypadkową bogatej osobowości artysty i jego miłości do kina. Podążając niezależną ścieżką dość wcześnie zwrócił na siebie uwagę krytyki, która zgodnie nadała mu miano enfant terrible francuskiej kinematografii. François Ozon urodził się w 1967 w Paryżu, jest absolwentem wydziału filmoznawstwa na Sorbonie i słynnej szkoły filmowej FEMIS. Po raz pierwszy zetknął się z filmowaniem dzięki swemu ojcu, który z zapałem rejestrował na taśmie 8 mm podróże do Indii czy uroczystości rodzinne. Studia w FEMIS zaowocowały serią filmów krótkometrażowych, w których pojawiają się zaczątki późniejszych, obsesyjnie powracających u Ozona tematów, jak fascynacja śmiercią, seksem i fizycznością, zamiłowanie do sytuacji ekstremalnych, odrzucenie narzuconych przez normy społeczne i kulturowe tabu, i co za tym idzie, dążenie do obnażenia prawdziwej natury człowieka, upodobanie do czarnej groteski, epatowanie makabrą. Filmy Ozona, zdzierające z bohaterów konwencjonalne i wygodne maski używane w codziennym życiu, są często odbierane jako obyczajowe prowokacje, rozmyślnie epatujące drastycznymi szczegółami. Jest to jednak tylko konsekwencja jego obsesyjnego dążenia do poznania najgłębszych pokładów ludzkiej psychiki. Ozon uparcie unika spektakularnych efektów wizualnych i stawia na daleko posuniętą prostotę. Na tym polega zresztą jeden z cechujących go paradoksów: z jednej strony forma wypowiedzi filmowej jest ograniczona i podporządkowana prowadzeniu intrygi, z drugiej, bez najmniejszych kompleksów wysadza on fundamenty tradycyjnego kina. Jego krótkie filmy brały udział w wielu festiwalach, gdzie zdobywały nagrody ("Léopard de Domain" na MFF Locarno 1996 za "Une robe d'été", nagroda na festiwalu w Avignon za "Scenes de lit"). Pierwszy pełnometrażowy film Ozona, "Sitcom", brał udział w Międznarodowym Tygodniu Krytyki na MFF w Cannes w 1998 roku, a na festiwalu w Berlinie w 1999 jego "Gouttes d'eau sur pierres brulantes" otrzymał nagrodę Teddy. Na tym samym festiwalu w 2002 obsada aktorska "8 kobiet" w jego reżyserii otrzymała specjalnego Srebrnego Niedźwiedzia za wkład artystyczny, film nagrodzili również berlińscy dziennikarze. Twórczość Ozona naznaczona jest specyficznym poczuciem humoru i wyjątkową wrażliwością. Często jego obrazy porównuje się do dzieł Hitchcocka. Dwoma ostatnimi filmami, "8 kobiet" i "Basen", udowodnił, że dzięki doskonałej współpracy z aktorkami, potrafi z wielką wrażliwością i wyczuciem ukazać świat kobiecej psychiki.
Filmografia:
1988 - Photo de famille (kr.m.)
1988 - Les Doigts dans le ventre (kr.m.)
1991 - Une goutte de sang (kr.m.)
1991 - Le Trou madame (kr.m.)
1991 - Peau contre peau (kr.m.)
1991 - Deux plus un (kr.m.)
1992 - Thomas reconstitué (kr.m.)
1993 - Victor (kr.m.)
1994 - Une rose entre nous (kr.m.)
1994 - Action vérité / Truth or Dare (kr.m.)
1995 - La Petite mort (kr.m.)
1995 - Jospin s'éclaire (dok.)
1996 - Une robe d'été / A Summer Dress (kr.m.)
1997 - Regarde la mer / See the Sea (kr.m.)
1997 - Scenes de lit (kr.m.)
1998 - Sitcom
1998 - X 2000 (kr.m.)
1999 - Les Amants criminels / Criminal Lovers
1999 - Gouttes d'eau sur pierres brulantes / Water Drops On Burning Rocks
2000 - Sous le sable / Under the Sand
2002 - 8 kobiet / 8 femmes
2003 - Basen / Swimming Pool
CHARLOTTE RAMPLING
Charlotte Rampling urodziła się w Sturmer w Anglii w 1945 roku. Córka brytyjskiego pułkownika (później komandora NATO i malarza). Uczyła się w akademii dla młodych dziewcząt im. Joanny D'Arc w Versailles oraz w ekskluzywnej szkole im. Św. Hildy w Bushley. Zanim zaczęła występować w filmach była modelką. Na dużym ekranie pojawiła się po raz pierwszy w filmie Richarda Lestera "Sposób na kobiety" z 1965 roku. Potem przyszły role w "Georgy Girl" (1966) czy "Zmierzchu bogów" (1969) Viscontiego. Najbardziej znaną kreacją Rampling jest występ w "Nocnym portierze" Liliany Cavani z 1974 roku. Stworzyła tam zapadającą w pamięć rolę kobiety ocalonej z obozu koncentracyjnego, która po wojnie przeżywa burzliwy związek ze swoim oprawcą, obozowym strażnikiem (w tej roli Dick Bogarde). Również w 1974 wystąpiła z Seanem Connerym w przygodowym filmie fantasy "Zardoz". Współpracowała z Woodym Allenem, u którego wystąpiła we "Wspomnieniach z gwiezdnego pyłu" (1980), Sidney'em Lumetem ("Werdykt" z 1982, gdzie spotkała się na planie z Paulem Newmanem), Nagishą Oshimą ("Max, moja miłość", 1986 ) oraz Alanem Parkerem ("Harry Angel", 1987). Z Françoisem Ozonem spotkała się już w 2000 roku, na planie filmu "Sous le sable". Za swoje osiągnięcia aktorskie otrzymała od królowej Elżbiety tytuł Oficera Brytyjskiego Imperium.
Filmografia:
1965 - Sposób na kobiety / Knack... and How to Get It, The (reż. Richard Lester)
1966 - Geory Girl (reż. Silvio Narizzano)
1969 - Zmierzch bogów / La Caduta degli dei (reż. Lucino Visconti)
1973 - Sześć żon Henryka VIII / Henry VIII a His Six Wives (reż. Waris Hussein)
1973 - Giordano Bruno (reż. Giuliano Montaldo)
1973 - Nocny portier / Portiere di notte, Il (reż. Liliana Cavani)
1974 - Zardoz (reż. John Boorman)
1975 - Żegnaj laleczko / Farewell, My Lovely (reż. Dick Richards)
1976 - Sherlock Holmes w Nowym Jorku / Sherlock Holmes in New York (TV, reż. Boris Sagal)
1977 - Orka / Orca (reż. Michael Anderson)
1980 - Wspomnienia z gwiezdnego pyłu / Stardust Memories (reż. Woody Allen)
1982 - Werdykt / Verdict, The (reż. Sidney Lumet)
1986 - Max, moja miłość / Max, mon amour (reż. Nagisha Oshima)
1987 - Harry Angel / Angel Heart (reż. Alan Parker)
1988 - D.O.A. (reż. Annabel Jankel, Rocky Morton)
1988 - Paryż nocą / Paris by Night (reż. David Hare)
1991 - Tajemnice Alana / Hammers over the Anvil (reż. Ann Turner)
1994 - Marsz Radeckiego / Radetzkymarsch (TV, reż. Axel Corti, Gernot Roll)
1996 - Zniewolenie / Invasion of Privacy (reż. Anthony Hickox)
1997 - Miłość i śmierć w Wenecji / Wings of the Dove, The (reż. Iain Softley)
2000 - Aberdeen (reż. Hans Petter Moland)
2000 - Sings & Wonders (reż. Jonathan Nossiter)
2000 - Sous le Sable (reż. François Ozon)
2001 - Anioł zemsty / Fourth Angel, The (reż. John Irvin)
2002 - W poszukiwaniu Debry Winger / Searching for Debra Winger (reż. Rosanna Arquette)
2003 - Basen /Swimming pool (reż. François Ozon)
LUDIVINE SAGNIER
Urodzona w 1979 roku we Francji. Uważana za najbardziej obiecującą młodą aktorkę francuskiego kina. Mimo bardzo młodego wieku ma już imponujący dorobek aktorski. Na dużym ekranie zadebiutowała w 1989 roku, mając 10 lat, w filmie Alaina Resnaisa "Chcę do domu". "Basen" jest trzecim filmem, przy którym współpracowała z Françoisem Ozonem. Wcześniej spotkali się na planie "Gouttes d'eau sur pierres brulantes" (1999) oraz "8 kobiet" (2002).
Filmografia:
1989 - Chcę do domu / I Want to Go Home (reż. Alain Resnais)
1989 - Les Maris, les femmes, les amants (reż. Pascal Thomas)
1990 - Cyrano de Bergerac (reż. Jean-Paul Rappeneau)
1992 - La Famille Fontaine (serial TV; reż. Christiane Lehérissey, Michel Picard)
1996 - Le Secret d'Iris (reż. Élisabeth Rappeneau)
1998 - Meurtres sans risque (reż. Christiane Spiero)
1998 - Passion interdite (reż. Thierry Binisti)
1998 - A nous deux la vie (reż. Alain Nahum)
1999 - Le Ciel, les oiseaux et... ta mere! (reż. Djamel Bensalah)
1999 - Vacances au purgatoire (reż. Marc Simenon)
1999 - Les Enfants du siecle (reż. Diane Kurys)
1999 - Rembrandt (reż. Charles Matton)
1999 - Gouttes d'eau sur pierres brulantes / Water Drops On Burning Rocks (reż. François Ozon)
1999 - Acide animé (reż. Guillaume Bréaud)
2000 - La Banquise (reż. Pierre Lary)
2000 - Bon plan / Great Idea (reż. Jérôme Lévy)
2001 - Ma femme est une actrice (reż. Yvan Attal)
2001 - Un jeu d'enfants / Children's Play (reż. Laurent Tuel)
2002 - 8 kobiet / 8 femmes (reż. François Ozon)
2002 - Marie Marmaille (reż. Jean-Louis Bertucelli)
2002 - Les Freres Hélias (reż. Freddy Busso)
2002 - Un jour dans la vie du cinéma français (reż. Jean-Thomas Ceccaldi, Christophe d'Yvoire)
2002 - Petites coupures (reż. Pascal Bonitzer)
2003 - La Petite Lili (reż. Claude Miller)
2003 - Basen / Swimming Pool (reż. François Ozon)
2003 - Peter Pan (reż. P.J. Hogan)
