OLIVIER GOURMET (OJCIEC)
Uczył się w Cours Florent - prestiżowej szkole dramatycznej w Paryżu oraz w szkole teatralnej Partice'a Chereau - Amandiers. Pracował później z Chereau przy Ci którzy mnie kochają, wsiądą do pociągu. W latach osiemdziesiątych wyrobił sobie markę pracując na scenie z wieloma reżyserami - od Labiche'a do Claudela.
W filmie debiutował w 1996 roku w roli spiskującego ojca w filmie braci Dardenne Obietnica. Stał się ulubionym aktorem belgijskiego duetu - obsadzili go on potem jeszcze w Rosetcie i Dziecku. Ze tę ostatnią rolę został nagrodzony na festiwalu w Cannes, w kategorii najlepszy aktor. Już wcześniej zainteresowali się nim reżyserzy francuscy, powierzając mu trudne role w filmach Nationale 7, De l'histoire ancienne, Na moich ustach i Sauve-moi!. Role twardzieli w ostatnich dwóch obrazach sprawiły mu szczególnie dużo aktorskiej przyjemności.
Po sukcesie w Cannes Gourmet przestał był aktorem scen niezależnych i pojawił się również w obrazach komercyjnych, np. Le mysre de la chambre jaune (Tajemnica zielonej komnaty), Les fautes d'orthographe (Błędna pisownia) czy Brygady tygrysa. Charyzma i potężna postawa sprawiły, że często powierzano mu role przywódców: wojskowego w Mon Colonel (Pułkownik) i religijnego w filmie Męstwo i honor. Z gwiazdami francuskiego aktorstwa stworzył duety w obrazach Mój syn i ja (z Nathalie Baye) oraz Dom przy autostradzie (z Isabelle Huppert). Od tamtej pory sam uznawany jest za aktora wysokiej próby, co potwierdziły kreacje w Coluche i Mesrine. W 2006 roku zdobył ex-equo z Paulem Ahmarani nagrodę Jutra w katerogii najlepszy aktor za występ w filmie Philippe'a Falardeau Kongorama. W 2009 roku zdobył nagrode w tej samej kategorii (ex-equo z Paulem Giamattim) na festiwalu w Karlowych Warach za rolę w filmie Anioł nad morzem.
ANNE CONSIGNY ( MATKA)
Córka dyplomaty, Pierra Consigny. Zawsze chciała być aktorką. W wieku dziewięciu lat zadebiutowała w Soulier de Satin, słynnym dziele Paula Claudela. Następnie pracowała z Peterem Brookiem, a w wieku osiemnastu lat zaczęła występować w Comédie-Française. W 1981 roku zadebiutowała w filmie - był to obraz w reżyserii projektanta mody - Kenzo. W 1984 ponownie zagrała w Soulier de Satin - tym razem była to wersja filmowa w reżyserii Manoela de Oliveiry. Od tego momentu przestała otrzymywać propozycje nowych ról filmowych. Ciągle występowała w teatrze, ale w wieku lat trzydziestu postanowiła zakończyć karierę i zaczęła studiować prawo. W 2003 roku Arnaud Desplechin zaproponował jej rolę w filmie Męska zmowa i Consigny powróciła na plan filmowy. W 2004 roku zagrała zaniedbywaną żonę Géralda Dépardieu w 36 quai des orfvres. Przełomem w jej karierze okazała się rola w Je ne suis pas l pour tre aimé, za którą otrzymała nominację do Cezara w 2005 roku.
Przemysł filmowy oraz publiczność zaczęły od tej pory darzyć ją należnym uznaniem. Zagrała opozycjonistkę Benoît Poelvoorde w Z dnia na dzień, prezydent Francji w produkcji telewizyjnej L'État de Grace oraz rolę Claude w filmie Motyl i skafander. Przeważnie gra role kobiet delikatnych i subtelnych, jednak nie waha się przed portretowaniem bohaterek nieco bardziej skompikowanych (Mocne alibi, Coupable). W 2008 roku zagrała Elizabeth w Świątecznej opowieści Arnauda Desplechina. Dostała za tę rolę nominację do Cesara w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa. Początkowo wolała występować w produkcjach artystycznych (Szalone trawy Alaina Resnais), ostatnio jednak wybiera bardziej komercyjne projekty (Mesrine, Largo Winch, Bambou, Le Dernier pour de la Route)
