François Ozon
Jeden z najbardziej interesujących przedstawicieli młodego pokolenia francuskich reżyserów. Jego filmy są wypadkową bogatej osobowości artysty i jego miłości do kina. Podążając niezależną ścieżką dość wcześnie zwrócił na siebie uwagę krytyki, która zgodnie nadała mu miano enfant terrible francuskiej kinematografii.
François Ozon urodził się w 1967 w Paryżu, jest absolwentem wydziału filmoznawstwa na Sorbonie i słynnej szkoły filmowej FEMIS. Po raz pierwszy zetknął się z filmowaniem dzięki swemu ojcu, który z zapałem rejestrował na taśmie 8 mm podróże do Indii czy uroczystości rodzinne. Studia w FEMIS zaowocowały serią filmów krótkometrażowych, w których pojawiają się zaczątki późniejszych, obsesyjnie powracających u Ozona tematów, jak fascynacja śmiercią, seksem i fizycznością, zamiłowanie do sytuacji ekstremalnych, odrzucenie narzuconych przez normy społeczne i kulturowe tabu, i co za tym idzie, dążenie do obnażenia prawdziwej natury człowieka.
Filmy Ozona, zdzierające z bohaterów konwencjonalne i wygodne maski używane w codziennym życiu, są często odbierane jako obyczajowe prowokacje, rozmyślnie epatujące drastycznymi szczegółami. Jest to jednak tylko konsekwencja jego obsesyjnego dążenia do poznania najgłębszych pokładów ludzkiej psychiki. Ozon uparcie unika spektakularnych efektów wizualnych i stawia na daleko posuniętą prostotę. Na tym polega zresztą jeden z cechujących go paradoksów: z jednej strony forma wypowiedzi filmowej jest ograniczona i podporządkowana prowadzeniu intrygi, z drugiej, bez najmniejszych kompleksów rozsadza on fundamenty tradycyjnego kina.
Jego krótkie filmy brały udział w wielu festiwalach, gdzie zdobywały nagrody (Léopard de Domain na MFF Locarno 1996 za Une robe d’été, nagroda na festiwalu w Avignon za Scènes de lit).
Pierwszy pełnometrażowy film Ozona, Sitcom, brał udział w Międznarodowym Tygodniu Krytyki na MFF w Cannes w 1998 roku, a na festiwalu w Berlinie w 1999 jego Gouttes d’eau sur pierres brûlantes otrzymał nagrodę Teddy. Na tym samym festiwalu w 2002 obsada aktorska 8 kobiet w jego reżyserii otrzymała specjalnego Srebrnego Niedźwiedzia za wkład artystyczny, film nagrodzili również berlińscy dziennikarze.
Twórczość Ozona naznaczona jest specyficznym poczuciem humoru i wyjątkową wrażliwością. Często jego obrazy porównuje się do dzieł Hitchcocka. Ostatnimi filmami, 8 kobiet, Basen, czy 5x2 udowodnił, że dzięki doskonałej współpracy z aktorkami, potrafi z wielką wrażliwością i wyczuciem ukazać świat kobiecej psychiki.
Filmografia:
1988 - Photo de famille (kr.m.)
1988 - Les Doigts dans le ventre (kr.m.)
1991 - Une goutte de sang (kr.m.)
1991 - Le Trou madame (kr.m.)
1991 - Peau contre peau (kr.m.)
1991 - Deux plus un (kr.m.)
1992 - Thomas reconstitué (kr.m.)
1993 - Victor (kr.m.)
1994 - Une rose entre nous (kr.m.)
1994 - Action vérité / Truth or Dare (kr.m.)
1995 - La Petite mort (kr.m.)
1995 - Jospin s'éclaire (dok.)
1996 - Une robe d'été / A Summer Dress (kr.m.)
1997 - Regarde la mer / See the Sea (kr.m.)
1997 - Scenes de lit (kr.m.)
1998 - Sitcom
1998 - X 2000 (kr.m.)
1999 - Les Amants criminels / Criminal Lovers
1999 - Gouttes d'eau sur pierres brulantes / Water Drops On Burning Rocks
2000 - Sous le sable / Under the Sand
2002 - 8 kobiet / 8 femmes
2003 – Basen / Swimming Pool
2004 – 5x2
