Tokjo, 1926
2001 - „Z letniej wody pod Pont Rouge”
1997 - „Kenzo Senseï”
1996 - „Węgorz”
1989 - „Czarny deszcz”
1987 - „Zegen”
1983 - „Ballada Narayamy”
1981 - „Eijanaika”
1979 - „Zemsta będzie moja”
1970 - „Historia Japonii opowiedziana przez kelnerkę”
1968 - „Głębokie pożądanie Boga”
1967 - „Wyparowanie człowieka”
1965 - „Wstęp do antropologii pornografii”
1964 - „Śmiertelne pożądanie”
1963 - „Kobieta owad”
1961 - „Świnie i
1959 - „Starszy brat”
1958 - „Pragnienie lotu przed dworcem w Ginza-Ouest, niezaspokojone pragnienie”
1) Gdzie byliście 11 września 2001 roku? Jakie było wasze pierwsze wrażenie, gdy dowiedzieliście się, co się stało?
Byłem u siebie w domu. Byłem zaskoczony faktem, że terroryzm przeciwstawił się najpotężniejszemu państwu na świecie.
2) Jesteście bardzo zapracowanymi reżyserami, mimo to nie zawahaliście się i odpowiedzieliście na naszą propozycję wzięcia udziału we wspólnym dziele dotyczącym wydarzeń z 11 września 2001 roku, składającym się z 11 krótkometrażówek. Dlaczego?
Bush złożył deklarację wojenną. Pomyślałem, że to będzie bardzo długa wojna.
3) Czy myśleliście o tym, by wypowiedzieć się na temat wydarzeń 11 września zanim otrzymaliście propozycję wzięcia udziału w przygotowaniu filmu „11’09”01”?
Nie. Wypożyczyłem z biblioteki książkę zatytułowaną „Islam w 2000 roku”, ale była bardzo długa i skomplikowana. Z trudem przeczytałem połowę.
4) Jakie wydarzenia i własne doświadczenia chcieliście przywołać poprzez wasz krótki metraż? Jakie osobiste echa 11 września?
Bush zwrócił się z apelem o międzynarodową solidarność i wyznał miłość do ojczyzny na tle flagi narodowej. Ten widok wydał mi się lekką przesadą.
5) Kiedy pojawił się pomysł waszego filmu: natychmiast czy po dłuższej refleksji?
Czytałem właśnie po raz kolejny zbiór wierszy Masuji Ibuse. Zawierał przekład wiersza Tou Fou, który mnie wzruszył. To krótki, ale przeszywający wiersz. Natychmiast zamówiłem u Daisuke Tengana scenariusz oparty na tym wierszu.
6) Czy ograniczenia dotyczące każdego z krótkich metraży: 11 minut, 9 sekund i 1 kadr, sprawiało wam trudności w konstruowaniu waszej historii? Jak sobie z tym radziliście?
11 minut to za krótko i sprawiało mi to kłopoty. W moich filmach najważniejsze są dialogi, dlatego mam tendencję do robienia długich filmów.
7) Jak aktorzy i ekipa przeżyli powstawanie tego filmu? Jak przebiegały zdjęcia?
Poprosiłem Kena Ogatę, by kaligrafował i podłożył głos z offu, deklamujący wiersz Tou Fou. Nijiko Kiyokawa gra głównie w komediach i odwoływałem się już do jej wyrazistej gry aktorskiej. Wybrałem gją, gdyż pasowała do pewnej sceny z pierwszej wersji scenariusza, w której okazuje uczucie swemu wnukowi, robiącemu węża. Niestety, zachorowała tuż przed zdjęciami do filmu i wkrótce potem zmarła. Musiałem znaleźć kogoś innego. Wielka szkoda.
8) Każdy z reżyserów tworzył swój film nie mając najmniejszego pojęcia o tym, co robią pozostali. Czy to stanowiło dla was problem? Jak udało się wam stworzyć wspólne dzieło?
To nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. Pomyślałem, że to dobrze, iż łączy się natchnienie wielu osób z różnych państw.
9) Jaki waszym zdaniem może być związek filmu „11’09”01” z refleksją nad współczesnym światem wywołaną współczesnymi wydarzeniami? Czy waszym zdaniem kino może być bronią przydatną w dążeniu do pokoju?
W dążenie do pokoju? Wydaje mi się to dość wątpliwe.
10) Czy myślicie, że wydarzenia 11 września 2001 roku wpłyną na wasze przyszłe filmy?
Podczas realizacji tej krótkometrażówki, myślałem nie tyle o tym wydarzeniu, co o tym, że to musi naprawdę być krótki metraż. Moje filmy składają się zazwyczaj ze 150 scen, a tu próbowałem zrobić film składający się zaledwie z 15 scen.
11) Czy uważacie, że istnieje podział na „przed” i „po” 11 września i że te wydarzenia stanowią wyrwę w historii współczesnej?
Macie na myśli wyrwę w sensie tych sprowokowanych przez Rewolucję Francuską czy Rosyjską? Nie wydaje mi się.
reżyseria: Shohei Imamura, scenariusz: Daisuke Tengan, producent wykonawczy: Nobuyuki Kajikawa dla Imamura Production, Catherine Dussart dla C.D.P., Masato Shinada i Masamichi Sawada dla Comme des Cinémas, zdjęcia: Masazaku Oka i Toshihiro Seino, montaż: Hajime Okayasu, mikser: Masashi Tara, w rolach głównych: Tomorowo Taguchi, Kumiko Aso, Akira Emoto, Mitsuko Baisho, Tetsuro Tanba
