Warwick, 1936
2002 - „Słodkie lata sześćdziesiąte”
2001 - „Nawigatorzy”
2000 - „Chleb i róże”
1998 - „Nazywam się Joe”
1997 - „The Flackering Flame”
1996 - „Piosenka Carli”
1995 - „Ziemia i wolność”
1994 - „Ladybird Ladybird”
1993 - „Wiatr w oczy”
1990 - „Riff-Raff”
1990 - „Tajne akta”
1986 - „Ojczyzna”
1984 - „Po czyjej jesteś stronie?”
1981 - „Spojrzenia i uśmiechy”
1980 - „Gajowy”
1979 - „Black Jack”
1972 - „Życie rodzinne”
1969 - „Kes”
1967 - „Bez łez szczęścia”
1) Gdzie byliście 11 września 2001 roku? Jakie było wasze pierwsze wrażenie, gdy dowiedzieliście się, co się stało?
Byłem u mojej matki, w Środkowej Anglii. Byłem zdumiony zuchwałością i okropnością tego ataku, ale patrząc wstecz myślę, że taki atak był nieunikniony.
2) Jesteście bardzo zapracowanymi reżyserami, mimo to nie zawahaliście się i odpowiedzieliście na naszą propozycję wzięcia udziału we wspólnym dziele dotyczącym wydarzeń z 11 września 2001 roku, składającym się z 11 krótkometrażówek. Dlaczego?
Interpretacja tego wydarzenia, tak jak można się było tego spodziewać, została zdominowana przez media mocno manipulowane przez polityków i interesy, które reprezentowali. Teraz inni muszą zabrać glos.
3) Czy myśleliście o tym, by wypowiedzieć się na temat wydarzeń 11 września zanim otrzymaliście propozycję wzięcia udziału w przygotowaniu filmu „11’09”01”?
Nie bezpośrednio.
4) Jakie wydarzenia i własne doświadczenia chcieliście przywołać poprzez wasz krótki metraż? Jakie osobiste echa 11 września?
Wolę, by film przemówił sam za siebie.
5) Kiedy pojawił się pomysł waszego filmu: natychmiast czy po dłuższej refleksji?
Było to po dyskusji z moim przyjacielem pochodzącym z Chile, która nie miała jednak żadnego związku z tym tematem.
6) Czy ograniczenie dotyczące każdego z krótkich metraży: 11 minut, 9 sekund i 1 kadr, sprawiało wam trudności w konstruowaniu waszej historii? Jak sobie z tym radziliście?
Telewizja tez ma tendencję do narzucania takich ograniczeń!
7) Jak aktorzy i ekipa przeżyli powstawanie tego filmu? Jak przebiegały zdjęcia?
Wydaje mi się, że było to bardzo niemiłe, ale niezbędne dla głównego aktora doświadczenie.
8) Każdy z reżyserów tworzył swój film nie mając najmniejszego pojęcia o tym, co robią pozostali. Czy to stanowiło dla was problem? Jak udało się wam stworzyć wspólne dzieło?
Na szczęście, znalezienie równowagi między wkładem pracy każdego z reżyserów należy do producentów!
9) Jaki waszym zdaniem może być związek filmu „11’09”01” z refleksją nad współczesnym światem wywołaną współczesnymi wydarzeniami? Czy waszym zdaniem kino może być bronią przydatną w dążeniu do pokoju?
Ponieważ kino, bardziej niż dziennikarstwo, jest owocem refleksji. Myślę, że pozwala dłużej się komunikować. Kino nie może się przyczynić do budowania pokoju inaczej niż należąc do jakiegoś większego ruchu.
10) Czy myślicie, że wydarzenia 11 września 2001 roku wpłyną na wasze przyszłe filmy?
Nie szczególnie. To nic innego, jak kolejne wydarzenie, które należy do permanentnej, dobrze już nam znanej walki.
11) Czy uważacie, że istnieje podział na „przed” i „po” 11 września i że te wydarzenia stanowią wyrwę w historii współczesnej?
Nie. Było to symboliczny atak wymierzony w siłę reprezentowana przez WTC i Pentagon. Opozycja ma moc manifestowania się w różnych formach. Rząd amerykański nie może już postępować tak, jak postępował od wielu lat, przysparzając sobie wrogów na całym świecie.
reżyseria: Ken Loach, scenariusz: Paul Laverty, Ken Loach i Vladimir Vega, producent wykonawczy: Rebecca O’Brien dla Sixteen Films, zdjęcia: Nigel Willoughby, Peter Hellmich i Jorge Müller Silva, montaż: Jonathan Morris, mikser: Kevin Brazier, Dave Humphries i Roger Dobson, muzyka: Vladimir Vega, w rolach głównych: Vladimir Vega
