Przed igrzyskami w Barcelonie, Międzynarodowy Komitet Olimpijski i menedżerowie NBA, przekonali Międzynarodową Federację Koszykówki Amatorów, by dopuścić zawodowców do wzięcia udziału w olimpiadzie. Amerykańska koszykówka długo nie mogła się podnieść po zdobyciu brązowego medalu w Seulu i potrzebowała wówczas takiej promocji.
Na rok przed igrzyskami w Barcelonie, Chuck Daly, dwukrotny mistrz NBA i trener Detroit Pistons, rozpoczął selekcję zawodników do Drużyny Marzeń pod względem honorowym i sportowym. W efekcie końcowym znalazł się tam legendarny, ale kontuzjowany Larry Bird, Magic Johnson, który kilka miesięcy wcześniej zdecydował się zakończyć karierę ze względu na zakażenie wirusem HIV, boski Michael Jordan, Clyde Drexler „Szybowiec”, który pobił rekord świata w najwyższym wsadzie, umieszczając piłkę w koszu zamieszczonym na wysokości 3,38 m., David Robinson, Patrick Ewing, Karl Malone, Charles Barkley, który okazał się najlepszym strzelcem Dream Team, Scottie Pippen i inni. Wśród wielkich zapomnianych należy wymienić kontrowersyjnego Dennisa Rodmana, dwukrotnego najlepszego obrońcy NBA.
W drużynie panowała iście rodzinna i przyjacielska atmosfera. Trener Chuck Daly z największych koszykarskich gwiazd stworzył doskonały zespół. Było pewne, że Dream Team zniszczy wszystko, co stanie na drodze do złotego medalu olimpijskiego. I tak się stało. Amerykańscy koszykarze zdobyli upragnione złoto, pokonując w finale Chorwację 117:85. Mówiono, że Magic Johnson i Charles Barkley tylko dlatego wypełniali ekrany telewizorów, gdyż Jordan zgodził się warunkowo ustąpić im miejsca.
„Ta drużyna przedstawia 15 lat wszystkiego, co amerykańska zawodowa koszykówka osiągnęła najlepszego” – mówił Chuck Daly. Faktem jest, że o żadnej innej dyscyplinie sportowej nie mówiło się wtedy tyle, co o koszykówce. Dzięki Dream Team, drużynie stulecia, w piłce zakochały się miliony kibiców na całym świecie.
