Zwycięzca

Bellocchio postanowił przywrócić światu historyczną prawdę i pokazał ją w formie wyrafinowanego estetycznie, operowego oratorium, łączącego wytrawny obraz, urzekającą muzykę i doskonałą grę aktorów. Mimo że film oparty został na dwóch książkach ("Mussolini's Marriage" Marco Zeniego oraz "Mussolini's Secret Child" Alfreda Pierona) to jego głównym tematem jest nie tylko prawdziwy, ale ukrywany miłosny epizod w dziejach historii XX-wiecznych Włoch. To również znacznie bardziej uniwersalna i wyrafinowana historia - film o zniewalającym pięknie zła, które działa jakby z ukrycia, mieszka w zakamarkach, w miejskich wnętrznościach, a ubrane w artystyczny kostium nabiera wzniosłości i hipnotycznej wręcz siły wyrazu. W filmie wykorzystano nie tylko bogate materiały archiwalne, w których Mussolini funkcjonuje niczym Bóg, lecz również teatralną formę estetycznego oddziaływania na emocje widza. Istotną rolę odgrywa tu gra kolorem, światłem i cieniem, a także muzyką i montażem. A wszystko po to, aby wzbudzić zachwyt widza, doprowadzić do zauroczenia światem, który w rzeczywistości daleki był od ideału. Zabieg ten jest dopracowany w najdrobniejszym szczególe, choć niemal niezauważalny, gdyż Zwycięzca to poważny i inteligentnie skomponowany teatralny obraz, utrzymany na wysokim poziomie wyrafinowania i artyzmu. Bellocchio debiutował przecież na deskach scenicznych. "Zwycięzca" wzbudził we Włoszech spore kontrowersje, a także szerokie publiczne debaty na temat prawdziwego oblicza zła i postaci Benito Mussoliniego, którego porównywano z innym, tym razem współczesnym, włoskim prowokatorem - Carlo Berlusconim.