Zabójcza Maria

Maria, bohaterka debiutu Toma Tykwera jest więźniem we własnym domu. Jej pozbawione uczuć życie ogranicza się do opieki nad tyranizującym otoczenie ojcem i usługiwaniu despotycznemu mężowi. Ucieczką od monotonii codziennych czynności związanych z funkcjonowaniem domu są listy, które Maria pisze i kieruje do afrykańskiej drewnianej figury. Starą rzeźbę, nazwaną przez nią „Fomino”, podarowała jej przed laty jako talizman niania. W codziennej samotności figura stała się jej jedynym powiernikiem. Tysiące adresowanych do niej listów Maria ukrywa za tylną ścianą komody. Jedyną żywą osobą, która okazuje zainteresowanie Marią i jej życiem, jest sąsiad Dieter. Maria nie potrafi mówić o sobie, ale uczucie, którego doświadcza po raz pierwszy, skłania ją do odkrycia swej wielkiej tajemnicy. Z listów, których Dieter zostaje pierwszym czytelnikiem wyłania się obraz jej smutnego, samotnego, pustego, pozbawionego sensu i pełnego cierpienia życia. To zwierzenie jak kamień pociąga całą lawinę zdarzeń oraz uzewnętrznia długo skrywane uczucia, co w konsekwencji prowadzi do tragicznego finału. Pierwszy pełnometrażowy film Tykwera zwrócił od razu uwagę krytyków na młodego reżysera, którzy podczas festiwalu filmowego w Berlinie przyznali mu swoją nagrodę. Uznanie krytyków podzieliła publiczność, wyróżniając go nagrodą na festiwalu Maxa Ophülsa w roku 1994. Niemiecka prasa pisała, że Tykwerowi udała się, dzięki umiejętnemu prowadzeniu kamery, trudna sztuka stworzenia za pomocą obrazu odrębnego, trochę kafkowskiego świata. Kamera jak tropiący pies wychwytuje w filmie każdy sygnał pustki, monotonii czy uczucia klaustrofobii głównej bohaterki, a filmowe obrazy raczej w literacki sposób opowiadają historię Marii, niż ją ilustrują.