Ślepa miłość

Znalezienie prawdziwej miłości i szczęścia nie jest wcale sprawą prostą. O ile trudniej jest w tym przypadku ludziom niewidomym. Ślepa miłość to delikatna, a zarazem bardzo wnikliwa filmowa refleksja na temat najbardziej intymnych uczuć i emocji osób, których natura pozbawiła zdolności widzenia. To również próbą pokazania, że niewidomi posiadają coś bardzo wartościowego - własny autonomiczny świat emocji, pełen marzeń, idei i snów. Problem braku wzroku jest zatem w tym filmie nie wadą, lecz atutem. Czterech głównych bohaterów łączy nie tylko fakt, że wszyscy są niewidomi, lecz przede wszystkim silna potrzeba naturalnej i głębokiej miłości. Piotr Kolesár jest nauczycielem muzyki w szkole podstawowej dla niewidomych dzieci w słowackim mieście Levoča. Uczy gry na pianinie i prowadzi szkolny chór, w którym śpiewa kilkanaścioro dzieci. Piotr posiada niesamowitą wyobraźnię. Odbiera świat za pomocą dźwięków oraz muzyki. Czuje wszystko to, co słyszy. Mieszka z żoną Ivetą, z którą dzieli domowe obowiązki i przyjemności. Jego marzeniem jest zobaczyć morze, ale Iveta boi się nurkować. W animowanej sekwencji, przypominającej filmy Švankmajera, Piotr zanurza się w wyimaginowany świat głębin, gdzie w uściskach ośmiornicy zatapia się w morską toń. Niewidomi od razu kojarzeni są z ciemnością i mrokiem... Ale ludzie nie zdają sobie sprawy, że niewidomi słyszą, dotykają i mają rozwiniętą inną percepcję świata. Ci z nas, którzy urodzili się niewidomi wyobrażają sobie świat, używając innych zmysłów. Morzesz czuć, słyszeć lub dotykać za pomocą dłoni. Wzrok jest dla nas poza dyskusją... ...Mój świat wyobraźni to głównie dźwięki i ruch? Oczywiście również dotyk. Często marzę o wyjeździe na wieś, o szkole, o tym, czego doświadczam. Słyszę głosy ludzi, których spotykam. Straciłem rodziców więc czasami sobie ich wyobrażam. Nie pamiętam głosu ojca, ale w wyobraźni słyszę go wyraźnie. Miro Daniel jest niewidomym cyganem, zakochanym w tracącej wzrok, jasnoskórej Monice. Flirtują, chodzą na randki i do dyskoteki. Rodzice dziewczyny sprzeciwiają się związkowi. Przeszkodą jest dla nich pochodzenie i kolor skóry Miro. Dla niewidomych jest to jednak nieistotny i bezwartościowy argument. Miro nie poddaje się i postanawia walczyć o miłość. Kiedy pocałowałem ją pierwszy raz od razu wiedziałem, że jest słodka?Powiedziałem sobie: spróbuję ją zdobyć. Spotkałem ludzi, którzy byli wobec mnie złośliwi? Śmiali się z tego, że jestem niewidomy? Nie zwracałem na nich uwagi? Powtarzałem sobie, że oni po prostu nie wiedz o czym mówią? Nie mają pojęcia jak to jest być niewidomym!... Wiem, że na świecie są dobrzy i źli ludzie.... Elena i Laco to niewidome małżeństwo. Niebawem spodziewają się dziecka. To dla nich nowa, delikatna sytuacja, rodzącą nie tylko szczęście, ale i wątpliwości. Elena pieczołowicie przygotowuje się do roli matki. Na lalce uczy się kontaktu z dzieckiem. Dekoruje choinkę, sprawdzając dłonią czy lampki się na niej palą. Zdaje sobie sprawę, że życie jest drogocenną wartością, choć zastanawia się, czy jej dziecko urodzi się niewidome. Widać w niej radość oraz lęk, ale przede wszystkim olbrzymią potrzebę posiadania potomstwa. Ta głęboka wiwisekcja psychiki i emocjonalności niewidomej kobiety jest jednocześnie opowieścią o oczekiwaniu i tajemnicy narodzin dziecka. Kiedy byłam dzieckiem bardzo słabo widziałam. Ostatnią rzeczą, którą zapamiętałam był obraz mijanych wzdłuż drogi drzew. Jechałam wtedy w karetce do szpitala. Skupiłam się na ruchu. Drzewa ruszały się, a samochód jakby stał w jednym miejscu. To ostatni detal, który utkwił mi w pamięci?. Kiedy podjęliśmy decyzję, że chcemy mieć dziecko przeglądałam książki i magazyny dla ludzi niewidomych i natrafiłam na kolumnę . Znalazłam tam porady jak troszczyć się o dziecko, jak go kąpać i ubierać? Ćwiczyłam to wszystko na lalce o odpowiedniej wielkości? około 50 cm. Najważniejszą kwestią było trzymanie główki tak, aby nie zanurzyć jej pod wodą. Zuzka Pohanková to czternastoletnia urocza dziewczyna na progu dorosłości. Skończyła szkołę podstawową dla dzieci niewidomych, a po wakacjach, jako jedyna niewidząca, rozpoczyna naukę w liceum. Zachwyca ją nowy świat. Otwiera jej możliwości, którym Zuzka stara się sprostać. Jej pasją jest muzyka klasyczna. Namiętnie słucha Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego. Jest uzależniona od Internetu. Jako typowa nastolatka marzy o idealnej miłości. Pragnie zakochać się ze wzajemnością. W internecie poznaje Mojo 1, z którym umawia się na randkę. Mój dziadek zawsze robił sobie ze mnie żarty. Twierdził, że oszczędzam prąd bo gdy czytam nie potrzebuję włączać światła. Czytam przecież palcami, nie oczami? Kiedy byłam mała moja babcia uczyła mnie kolorów za pomocą zapachów... Używała pasków z różnymi kolorami, a każdy kolor miał inny zapach.... Kojarzyłam więc kolory z zapachami. Dopiero potem zorientowałam się, że w rzeczywistości jest zupełnie inaczej ... Kolor jest czymś innym. Nie można go pokazać....Bo niby w jaki sposób? ... Kolor trzeba zobaczyć ... Nie sądzę, żeby kiedyś wymyślono metodę na rozpoznawanie koloru za pomocą dotyku.