Piękny, mądry film. Konfrontacja dwóch światów: dzieci i ludzi starych. Wzruszająca historia, pokazująca jak kilkuletni mały człowiek może nauczyć czegoś osobę z bagażem doświadczeń. Linia podziału przebiega w filmie zarówno na linii starość - młodość, ale także poprzez zderzenie dwóch postaw życiowych: racjonalnej i chłodnej oraz pogodnej i romantycznej.
W Domu Dziecka wybucha pożar. Kierownictwo pobliskiego sanatorium dla osób starych i przewlekle chorych, postanawia przyjąć pod wspólny dach kilka małych dziewczynek. Jedna z nich, siedmioletnia Marysia, próbuje zaprzyjaźnić się z Adamem - mężczyzną stojącym u kresu życia.
Chociaż pojawienie się dzieci zmienia nastrój domu, Adam opiera się, infantylnej euforii. Inaczej niż Henryk - łagodny, wesoły i otwarty, a do tego pełen wiary w nadprzyrodzony świat duchów, czarownic i diabłów. To właśnie dzięki niemu mała Marysia zaczyna postrzegać posępne sanatorium jako miejsce magiczne. Po śmierci Henryka Marysia wpada w przerażenie. Boi się o Adama, którego darzy silnym uczuciem. Ten jednak coraz bardziej się odsuwa, nie chcąc przywiązywać do siebie dziewczynki. Jednak, gdy przychodzi dzień rozstania, rozumie, że pokochał małą i że miłość jest jedną z najważniejszych rzeczy na świecie...
Film otrzymał główną nagrodę dla najlepszego filmu artystycznego na festiwalu w Kairze w 1997 r. i w tym samym roku nagrodę publiczności na Festiwalu Filmów Romantycznych we francuskim Cabourg, a także Złote Grono w Łagowie i kilka nagród na przeglądzie filmowym "Prowincjonalia" w Słupcy k. Konina.
