Kallafiorr

"Kallafiorr" to nakręcona w estetyce lat 70-tych czarna komedia z elementami sensacji i dramatu. Fabuła składa się z odrębnych nowel, powiązanych na zasadach kostek domina. Bohaterami są ludzie niezwykli w swojej zwyczajności. Ludzie, którzy mijają się na ulicy i nie oglądają się za sobą. Robi to za nich kamera" (Machina). "Kallafiorr" to pierwszy polski prawdziwie niezależny obraz. Niezależny finansowo, bo zrobiony za własne pieniądze oraz niezależny artystycznie. (...) Jacek Borcuch zaczął pisać jego scenariusz rozjuszony nieporadnością polskiego kina (...) "Kallafiorr" jest przede wszystkim manifestacją miłości do kina, miłości do robienia filmów. (...) Tytuł filmu został zaczerpnięty z jednej z tworzących go opowieści: "Mogłem wysłać swoich bohaterów na frytki albo pizzę, ale zdecydowałem, że zjedzą kalafiora, po którym znajdą się w odmiennym stanie świadomości" - opowiada, uśmiechając się przebiegle Borcuch - "Jeśli chcesz, żeby Bóg cię zobaczył, zjedz kalafiora" (XL). Odnaleźć coś w niczym "Jest to film o ludziach, którzy nie mają czasu, ani ochoty. Nie ma w nim niczego, co by nie mogło się wydarzyć" - mówił Jacek Borcuch o swoim filmie, dodając jeszcze uwagę na temat jego formy: "Film nie jest spójny kolorystycznie. Powiedziałbym nawet, że jest popieprzony w kolorach, dużo tam przegięć. Są fragmenty czarno-białe, zielono-białe, czerwono-białe. To coś zupełnie innego niż to, co możemy zobaczyć w kinie" (Machina). Andrzej Chyra, odtwórca roli Brando, w innym wywiadzie dopowiadał: (Czy to film o niczym?) "Sami zaczęliśmy tak o nim mówić na konferencji w Gdyni. W filmie kilkakrotnie pada stwierdzenie, że nie ma nic. (...) Najważniejszy jest ton opowieści, sprzeciw wobec robienia filmów na siłę z jakąś tezą. Chodzi o przyzwolenie na to, że nasze myślenie może być płytsze od Norwida. Jest to pokazanie, że życie składa się nie tylko z szalenie istotnych rzeczy, ale przede wszystkim z drobiazgów i głupot" (Machina).