Dzień w Juriewie

"Dzień" to film wielowarstwowy. Najbardziej mnie fascynuje w tej historii jej ambiwalentność. Z jednej strony to opowieść o kobiecie obdarzonej niezwykłym talentem, urodą, losem. Ona jest divą operową, to niełatwa i bardzo egocentryczna profesja, która trudno pogodzić z prywatnym życiem. Bohaterka jest po rozwodzie, bo nie miała czasu na męża. Ma syna, którego prawie nie widuje. Podróż do Juriewa kompletnie zmienia jej osobowość. Kiedy traci syna, cały jej świat przewartościowuje się i zmieniają się jej priorytety. Kiedy patrzymy na nią, pomijając pierwsze 10-15 minut, kiedy wszystko w jej życiu jest wstępnie uformowane, potem kwestie zawodowe schodzą na bardzo daleki plan. Przede wszystkim Luba staje się zdesperowaną matką, kobietą, której serce jest rozdarte. Na początku nie zdradza siebie, nie odkrywa, dopiero później widzimy osobowość, którą skrywała i której nie ujawniłaby w normalnych okolicznościach. Taka transformacja to motyw bergmanowski. Nieruchoma kamera obserwuje postać. Z drugiej strony jest to opowieść o relacji matka-syn. Opowieść o silnej kobiecie, która próbuje zburzyć gruby mur własnego egoizmu, kiedy dochodzi do kryzysowej sytuacji. Opowieść o kobiecie, która na nowo staje się matką. I w końcu to opowieść dużo głębsza niż tylko to, co widzimy na ekranie. To symboliczna i filozoficzna parabola o kobiecie, która przekracza swoje odosobnienie i dochodzi do macierzyństwa. W wyniku dramatycznej straty, kogoś kto był jej częścią, przechodzi przez rytuał inicjacji i przebudzenia. Staje się archetypem matki, symbolem wszystkich rosyjskich matek. To opowieść o Rosji, która traci i odnajduje swoją własną tożsamość.