Chinka

Mei nigdy dotychczas nie opuszczała rodzinnej wioski, mimo to jest zdeterminowana nie powtarzać nudnej egzystencji swoich rodziców i w poszukiwaniu nowych doznań dociera do nowochińskiej metropolii Chong-qing. Nie udaje jej się zrealizować wizji lepszego życia w wielkim mieście: Mei zostaje zwolniona z pracy w fabryce i wdaje się w romans z gangsterem. Miłosna przygoda kończy się jednak tragicznie, w rezultacie czego dziewczyna musi w pośpiechu opuścić miasto. Londyn, kolejny etap jej podróży, też nie przyjmuje bohaterki z otwartymi ramionami. Nowy język i nieprzyjazne otoczenie wyznaczają teraz horyzonty Mei. Pomimo tego dziewczyna się nie poddaje: spotyka kolejnego mężczyznę, z którym próbuje ułożyć sobie życie? - Kiedy Mei opuszcza swoją wioskę i wyrusza w podróż, jest jak dziecko, któremu odcięto pępowinę. Cały zewnętrzny świat jest obcy, ten w Chinach, i ten na Zachodzie. Dla mnie nie jest ważne, jak się kończy podróż Mei. Kluczowe jest natomiast przedstawienie życia, wewnętrznej podróży, którą ona odbywa. Życia osoby podejmującej ryzyko, odkrywającej siebie i zarazem płacącej wysoką cenę za swoje przygody. To jest film o niedojrzałej osobie stopniowo odczuwającej swoje własne pragnienia - mówi reżyserka Xiaolu Guo. Globalizm "Chinka" jest filmową metaforą współczesnego, wielokulturowego świata, zmierzającego w kierunku absolutnej globalizacji. Opowieść przekracza granice, zaciera polityczne i socjologiczne bariery, pokazując, że pod każdą szerokością geograficzną ludzie, choć wyznają inne wartości, borykają się z takimi samymi problemami. Konwencja Mei to z jednej strony alter ego reżyserki, z drugiej zaś postać metaforyczna, reprezentatywna dla całego pokolenia młodych kobiet wkraczających obecnie w dorosłość. Rozpięcie postaci między intymnością i uniwersalizmem daje jej i filmowi niesamowitą głębię i wieloznaczność. Zobaczyć siebie w pokoleniu, grupie uwarunkowanej wspólnymi doświadczeniami - to wielkie wyzwanie. Autorka filmu Xiaolu Guo miała odwagę pokazać się przed światem. Nie jest to oczywiste na pierwszy rzut oka, jako że film ma formę przypowieści, w której bohaterowie, niczym alegoryczne postacie karnawałowego pochodu, pojawiają się na chwilę na scenie, by odegrać określoną rolę. Metafora Xiaolu Guo uwolniła swój film od ograniczeń narzucanych przez realizm. Opowieść rozwija się za pomocą metaforycznych scen i wydarzeń. Skróty myślowe i ideowe pozwoliły opisać w ramach jednego filmu nieosiągalny dla kina realistycznego obszar rzeczywistości. Od chińskiej prowincji, poprzez nowochińską metropolię, po zachodni i zarazem wielokulturowy Londyn. Ta synteza dzisiejszego świata rozpiętego między lokalnością i globalnością przez cały czas ma twarz jednej młodej dziewczyny. Porzucenie realizmu w warstwie narracyjnej i zarazem utrzymanie go w innych aspektach języka filmowego, jak obraz i aktorstwo, pozwala zachować iluzję obcowania z prawdziwym światem. Dzięki temu widz ma szansę przyjąć opowieść o Mei jako prawdę, uwierzyć, że metafora ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości, w której codziennie egzystujemy - każdy z nas z osobna i równolegle jako rasa ludzka razem. Postaci filmu łączą w sobie, podobnie jak główna bohaterka - Mei, skrajne cechy: są to ludzie z krwi i kości, zarazem reprezentujący szerokie idee. Gangster, urzędnik i robotnik nowych Chin, stary Europejczyk, młody i fanatyczny Muzułmanin. Mei nie tylko spotyka wszystkich tych mężczyzn na swej drodze, oni są jej drogą. Głodna świata Chinka, zapatrzony w przeszłość Europejczyk, przestraszony innością świata Muzułmanin... To obraz dzisiejszego świata. Muzyka Reżyserka filmu Xiaolu Guo nie rzuca widzowi wyzwania formalnego, nie wymaga od niego poświęcenia by obejrzeć i odczuć jej film. Skutecznie dba o jego atrakcyjność. Poza naturalnymi dialogami i przyjaznym widzowi tempem narracji zdecydowanie wyróżnia się ścieżka dźwiękowa. Autorem muzyki ilustracyjnej jest John Parish (współpracujący m.in. z PJ Harvey), a uzupełniają ją punk-rockowe piosenki w wykonaniu chińskich artystów. Muzyka Parisha to uwodzicielska lokomotywa, która porywa za sobą widza obserwującego niczym przez okno pociągu kolejne etapy podróży Mei. Nie jest to wprawdzie nasze własne życie, ale staje się nam na tyle bliskie, że prowokuje do zadawania sobie intymnych pytań. Zanim otrząśniemy się z dźwiękowego i obrazowego transu, podróż Mei dobiega końca i zostajemy sami. Dopiero wtedy mamy szansę analizować i próbować racjonalizować przeżyte w kinie chwile.