W roku 1979, kongresmen Charlie Wilson już od 6 lat reprezentował Teksas w drugim Dystrykcie. Walczył o prawa kobiet i ulgi podatkowe dla seniorów, ale był także przeciwny kontroli posiadania broni. Jego czarni wyborcy byli jego najgorętszymi zwolennikami. Wszyscy w regionie po prostu go kochali. Na Capitolu, natomiast, Wilson byl prawdopodobnie znany głównie dzięki swoim słabostkom. Otaczał się między innymi pięknymi asystentkami. Ze swoimi ponad 180 cm wzrostu, donośnym głosem i niewątpliwym urokiem, umiał obchodzić się z kobietami, w czym niewątpliwie pomagała mu słabość do whiskey. Otaczała go aura skandalu, z czym bez problemu sobie radził. W tamtym czasie sowiecka inwazja na Afganistan wydawała się być najmniej dla niego ważna.
Działalność Wilsona została publicznie ujawniona w programie 60 Minutes wyprodukowanym przez wielokrotnie nagradzanego dziennikarza George'a Crile w roku 1988. Crile śledził tę historię przez dłuższy okres czasu, co zaowocowało bestsellerem poświęconym tajnej wojnie Wilsona, który czyta się jak powieść - żadne jednak z wydarzeń w niej opisane nie są fikcją. Historia Wilsona pełna jest międzynarodowych intryg i zaludniona niezwykle barwnymi postaciami. Olbrzymim wyzwaniem dla autora było udokumentowanie sagi muzułmańskich fundamentalistów, żydowskich handlarzy bronią i agentów CIA współpracujących z dwójką Teksańczyków i amerykańskim agentem CIA greckiego pochodzenia.
Wydana w 2003 roku książka Crile natychmiast zwróciła uwagę Hollywood. Producent Gary Goetzman i jego partner Tom Hanks, po przeczytaniu Wojny Charliego Wilsona zainteresowali się afgańskim oporem przeciwko Armii Czerwonej udokumentowanym przez Crile.
Kiedy prawa do tekstu zostały już zabezpieczone, zadanie przełożenia języka powieści na język scenariusza przypadło zdobywcy Emmy Aaronowi Sorkinowi znanemu ze swoich politycznych opowieści pełnych inteligentnych postaci, błyskotliwych gier słownych i wciągających intryg.
W trakcie pracy nad scenariuszem, Sorkin kilkakrotnie spotkał się z Crile, który udostępnił mu całą swoją dokumentację. Scenarzysta spędził także sporo czasu z samym Charlie Wilsonem, który wniósł imponujący wkład w proces powstawania filmu.
Po zaakceptowaniu pierwszego szkicu scenariusza, producenci zwrócili się do uznanego reżysera Mike'a Nicholsa, aby ten zajął się realizacją ich projektu. Długoletni przyjaciele, Nichols i Hanks wielokrotnie byli blisko zrealizowania wspólnie filmu, dopiero jednak Wojna Charliego Wilsona okazała się być idealną okazją do rozpoczęcia współpracy.
Tom Hanks, który już na początku prac przygotowawczych, zapewnił sobie rolę Charliego Wilsona, spotykał się często z bohaterem filmu dyskutując na temat wszystkiego - począwszy od polityki, Herring i Avrakotosa, a skończywszy na jego niezwykłej osobowości. Były kongresmen okazał się być bardzo pomocny - udzielał informacji, które rzadko ukazywały go w idealnym świetle, odzwierciedlały jednak jego cechy osobowości i liczne słabostki.
Teksańczycy o długich włosach i szaleni szpiedzy:
kompletowanie obsady
Wojna Charliego Wilsona to drugi film, podczas realizacji którego Mike Nichols współpracuje z Julią Roberts i Philipem Seymourem Hoffmanem. Roberts przyznaje, że postać Herring zupelnie różni się od bohaterek, które do tej pory grała. "To niezwykły scenariusz. Taki soczysty i pełen głębi. Joanne to postać pełna energii i dosyć enigmatyczna. Jest przy tym pełna kontrastów - piękna prawniczka zainteresowana spiskiem z afgańskimi bojownikami".
Philip Seymour Hoffman wcielił się w rolę w gorącej wodzie kąpanego agenta CIA Gusta Avrakotosa. Przy pomocy sugestii reżysera Hoffman z łatwością przeniknął w skórę szpiega. "Znam Mike'a od siedmiu lat", mówi Hoffman. "Jest wspaniałym przyjacielem. Pracowaliśmy razem w teatrze, teraz pracujemy nad filmem - można się w ten sposób idealnie wyczuć".
Kolejną bohaterką filmu była Bonnie Bach, asystentka Wilsona. Obsadzając tę rolę Nichols przypomniał sobie o nominowanej do Oskara? aktorce Amy Adams. "Spotkałam się z Mike'm w Nowym Jorku, gdzie wzięłam udział w czytaniu scenariusza. Wkrótce potem zaproponowano mi rolę Bonnie. To niesamowita historia. Bardzo chciałam być jej częścią".
W pozostałe role drugoplanowe wcielili się - legendarny aktor Ned Beatty jako przewodniczący Podkomisji Kredytowej Doc Long, którego Wilson przekonuje, aby pomógł w zbieraniu funduszy dla Mudżahedinów, brytyjska aktorka Emily Blunt jako Jane Liddle, nie taka znowu konserwatywna córka jednego z najbardziej konserwatywnych ludzi w okręgu wyborczym Wilsona, słynny hinduski aktor Om Puri - prezydent Pakistanu Zia ul-Haq, przywódca, który pomaga Wilsonowi, Herring i Avrakotosowi organizować ich sekretną wojnę, Ken Stott jako Zvi Rafiah, izraelski handlarz bronią, który ma wobec Wilsona kilka długów wdzięczności, oraz Jud Tylor jako Crystal Lee, marząca o sławie wschodząca gwiazdka.
Z Maroko do Los Angeles:
filmowe lokalizacje
Zdjęcia do Wojny Charliego Wilsona rozpoczęły się w Maroku, które odgrywało role zarówno Pakistanu jak i Afganistanu. Ekipa realizacyjna wybrała się m.in. w góry Atlas, aby zbudować tam obozy afgańskich uchodźców. Bardzo ważny dla realizatorów autentyzm, został szczególnie uwypuklony właśnie w scenach kręconych w górach. W miejscach, gdzie znajdowała się ekipa było tak wysoko, że kiedy pokazały się chmury, wszyscy zostali spowici gęstą mgłą. Co więcej klimat w górach był tak zmienny, że w ciągu pół godziny słoneczny, wietrzny dzień stawał się mroczny i deszczowy.
Poza górami Atlas, film realizowano także w stolicy Maroko, Rabacie, w pałacu z przestrzennym dziedzińcem, olbrzymimi łukowato sklepionymi komnatami i ścianami, które zgodnie z miejscową wyłożono kafelkami. Będąc już na miejscu, aktorzy i ekipa nie mogli zbyt intensywnie poruszać się po okolicy, bowiem podczas realizacji zdjęć król Maroka właśnie odbywał spotkania w parlamencie i mieszkał w pobliżu planu zdjęciowego. Władze zamknęły więc na cały dzień przylegające ulice.
Kiedy ekipa realizacyjna przeniosła się do Los Angeles, jedną z robiących największe wrażenie scen była scena na wieczornym przyjęciu, na którym Herring oczarowuje Wilsona i namawia go do pomocy afgańskim uchodźcom. Scena została zrealizowana w posiadłości Chandler Estate w Hancock Park, zbudowanej w 1913 roku. Składająca się z siedmiu sypialni rezydencja mieści basen, pokój muzyczny, bibliotekę oraz olbrzymi garaż, który był w stanie pomieścić cały sprzęt ekipy obsługującej nocne zdjęcia.
W jednej z hal zdjęciowych Paramount Pictures, zaprojektowano ponadto pokój z jednego z hoteli w Las Vegas z olbrzymią wanną i panoramicznym "widokiem" na rozświetlone neonami Miasto Grzechu.
****
Najbardziej imponującą ze wszystkich przygód, jakie przeżył Charlie Wilson, okazała się być ta związana z realizacją filmu. "Bycie zaangażowanym w realizację tego filmu to jeden ze wznioślejszych momentów mojego życia," mówi Wilson. "A uwierzcie, że moje życie nigdy nie było nudne. Spędzanie czasu na planie z kimś pokroju Toma Hanksa, kto posługuje się moimi własnymi słowami i jeszcze mówią do niego Charlie?to dopiero było coś".
