Pollock

Przy okazji tego filmu dotarła do mnie jedna rzecz, oczywista dla każdego studenta sztuki, jak sądzę, ale dość odkrywcza dla mnie. Zrozumiałem, że Jackson Pollock naprawdę wierzył i żył według zasady: „Nie korzystam z przypadku, bo nie wierzę w przypadek”. Nie można podjąć najmniejszej próby oceny jego sztuki bez uznania każdego pociągnięcia i zamachu pędzla, każdej plamy, kleksa, chlapnięcia farbą za zamierzony wyraz konkretnych intencji. (Ed Harris)
W sierpniu 1949 r. magazyn „LIFE" umieścił na swojej okładce duży nagłówek w formie pytania: „Jackson Pollock - czy to największy żyjący malarz amerykański?” W artykule znalazło się zdjęcie przedstawiające Pollocka w słynnej teraz już pozie. Malarz stoi przed jednym ze swoich dynamicznych płócien – krzyżuje prowokująco ramiona na piersi, ubrany jest w czarną marynarkę i niebieskie dżinsy. "Pollock" jest dziełem nagrodzonego Złotym Globem i nominowanego do Oscara Eda Harrisa, który debiutuje w potrójnej roli: reżysera, odtwórcy głównej postaci oraz producenta filmu. Jest to biografia amerykańskiego malarza - Jacksona Pollocka, jednego z największych twórców XX w., wyjątkowego człowieka, którego ktoś kiedyś określił jako "artystę hołubiącego tajemnicę, znaną postać, której nikt nie znał". Scenariusz powstał na podstawie biografii Stevena Naifeha i Gregory'ego White Wmitha -"Jackson Pollock: An American Saga", uhonorowanej nagrodą Pulitzera. Dobrze znany w elitarnym świecie sztuki Pollock stał się popularną osobowością - pierwszą amerykańską "gwiazdą sztuki", a jego radykalny styl zmienił kierunek rozwoju współczesnego mu malarstwa. Ale cierpienie, które towarzyszyło artyście przez całe jego życie i które zapewne przywiodło go do malarstwa, i ukształtowało jego drastycznie odrębny styl, nie opuściło go. Walczył ze zwątpieniem we własne siły i z własną popularnością, musiał ciągle wybierać między potrzebą ekspresji a chęcią odcięcia się od świata. Sam spowodował swój upadek - zniszczył podstawy swojego małżeństwa, obietnicę kariery, a także, pewnej zwodniczo spokojnej i uroczej letniej nocy 1956 r., swoje życie. Tragiczna postać, którą potretuje w swej doskonałej biografii Ed Harris, jest paradoksalnie, klasycznym przedstawiecielem świata powojennej Ameryki. Wyzywający, bezkompromisowy, maskujący wrażliwość agresją Pollock porównywany jest do Jamesa Deana i Marlona Brando. Sztuka Pollocka pokonała ograniczenia, jakie na artystę nałożyła jego niedoskonała, autodestrukcyjna osobowość. Tak jak jazz, który tak kochał, Pollock zespolił w jedno strukturę i spontaniczność, dyscyplinę i wolność, stwarzając wyjątkową formę ekspresji, która była idealnym odzwierciedleniem energii jego czasów.