Ojciec i syn

To, co naprawdę liczy się w każdej opowieści o ludziach, to odwieczne więzy krwi, najdelikatniejsze ze wszystkich. W relacjach z innymi powinniśmy zachować czułość daną nam przez rodziców. Jeśli nam się to nie uda, stracimy nasze człowieczeństwo. Aleksander Sokurow Po sukcesie Rosyjskiej arki Aleksander Sokurow powraca do osobistego tonu swych wcześniejszych dzieł, takich jak Matka i syn z 1997 roku. Podczas gdy poprzedni film, Rosyjska arka, skupiał się na przemijaniu, Ojciec i syn emanuje życiem dzięki pełnym światła zdjęciom oraz pochwale męskiej fizyczności i czułości. Akcja filmu rozgrywa się gdzieś poza czasem i w nieokreślonym bliżej miejscu. Młody, lecz już owdowiały ojciec, były wojskowy, mieszka ze swym synem Aleksiejem, kadetem, w intymnym świecie prywatnych rytuałów i wspomnień. Mężczyźni są sobie tak bliscy, że przypominają raczej braci, przyjaciół, a nawet kochanków. Jednak ich niezwykła bliskość jest źródłem konfliktów. Pomiędzy Aleksiejem i jego dziewczyną, zazdrosną o silną więź pomiędzy mężczyznami, rodzą się nieporozumienia. Tymczasem ojciec zaczyna rozważać wyjazd do innego miasta, który da mu szanse na lepszą pracę i, być może, ponowne małżeństwo. Wahania syna pomiędzy powinnością i ciężarem odzwierciedla mantra, którą Aleksiej wciąż powtarza: „Miłość ojca to krzyż. Kochający syn pozwala się ukrzyżować”. Publiczność na festiwalu w Cannes była zaskoczona intymną fizycznością pierwszej sceny Ojca i syna. Choć podobny rodzaj dotyku pojawia się już w Matce i synu, tym razem wywołał skrajne reakcje. Zarzuty o przedstawianie kazirodztwa były dla Sokurowa dowodem na to, że ludzie Zachodu stracili pierwotny kontakt ze światem zmysłów. Nie ulega jednak wątpliwości, że Ojciec i syn to rodzaj romansu pełnego poezji, prowokacji, tajemnic i nieuchwytnego erotyzmu.