Dive Bar Blues

Dive Bar Blues - reżyserski debiut stałego operatora Wong Kar-Waia – przypomina kolaż zbudowany z nastrojów, wspomnień i ulotnych wizji. Bohaterem opowieści Doyle’a jest Asano człowiek, dla którego niezawodna pamięć stała się przekleństwem. Nie potrafi zapomnieć ani jednego słowa, jakie usłyszał. Wyrazy mają dla niego namacalne kształty, wyczuwalne zapachy i kolory. Dociera do Dive Baru, którego właścicielem jest gościnny ekstrawertyk Kevin, mający, w odróżnieniu od Asano, bardzo kiepską pamięć. Obaj od razu przypadają sobie do gustu. Okazuje się, że słowa są im zupełnie niepotrzebne do porozumienia. W tym traktacie o pamięci i zapominaniu liczą się głównie obrazy, które stanowią ilustrację fabuły i emocji postaci. "Zawsze pociągał mnie smak, a także struktura słów i piwa. Wielu moich ulubionych pisarzy, w tym Borges, pisało o ludziach, których życie było niewiarygodnie zsynchronizowane ze słowami. Rosyjski psycholog Luria poświęcił całe życie badaniom nad człowiekiem, który potrafił wszystko zapamiętać. Wystarczyło tylko, by w głowie pozamieniał słowa na wymyślone przedmioty i ułożył je w określonym porządku. Na tym właśnie oparłem postać mojego głównego bohatera. Dive Bar Blues to historia o tym, co sprawia, że jesteśmy ludzcy, kalecy, śmieszni lub święci. Film o bliskości i oddaleniu, rzeczach codziennych i marzeniach. Akcja rozgrywa się w barze w Hongkongu, Tokio, wiosce na Okinawie, w świecie intensywnych przeżyć wizualnych, które poprowadzą głównego bohatera ku spokojnemu morzu, tak jak kino powinno prowadzić nas na koniec świata i unieść kilka kilometrów nad ziemię. Zrobiłem film o spotkaniu absurdalnego życia, o którym szybko zapominamy i pięknych chwil, które chcemy zapamiętać na zawsze, o spotkaniu pamięci z tym, co zapomniane". (Christopher Doyle)