Capote

W listopadzie 1959 roku, Truman Capote (Philip Seymour Hoffman), autor powieści Śniadanie u Tiffany’ego (Breakfast at Tiffany) przeczytał artykuł w New York Times, poświęcony morderstwu dokonanemu w Holcomb, w stanie Kansas na czterech członkach dobrze znanej w okolicy rodziny Clutterów. Podobne historie pojawiają się w gazetach prawie codziennie, ale ta natychmiast przykuła uwagę pisarza. Stworzyła możliwość udowodnienia teorii Capote, który od dawna zakładał, że w rękach utalentowanego autora nawet książka z gatunku literatury faktu może być tak wciągająca, jak fikcja. Czym kierowali się mordercy dokonując zbrodni w niewielkim, rozciągającym się na równinach stanu Kansas, miasteczku? Autorowi udało się przekonać wydawców pisma The New Yorker, aby zlecili mu przygotowanie materiału i wysłali go do Kansas. W zbieraniu materiałów do książki pomagała mu przyjaciółka z rodzinnej Alabamy: Nelle Harper Lee (Catherine Keener), która kilka miesięcy później zdobyła nagrodę Pulitzera za powieść Zabić drozda (To Kill a Mockingbird). Chociaż początkowo, jego dziecinny głos, dziwne maniery i niekonwencjonalne stroje wzbudzały wrogość wśród mieszkańców Holcomb, którzy ciągle uważali tę część kraju za stary dobry Zachód, Capote wkrótce zdobył ich zaufanie, a także Alvina Deweya (Chris Cooper), agenta biura śledczego stanu Kansas, który prowadził dochodzenie. Złapani w Las Vegas, zabójcy - Perry Smith (Clifton Collins Jr.) i Dick Hickock (Mark Pellegrino) - zostali sprowadzeni do Kansas, osądzeni i skazani na karę śmierci. Capote odwiedził ich w więzieniu. Kiedy ich poznał, zdał sobie sprawę z tego, że to, co miało być artykułem do gazety rozrosło się do rozmiarów książki - książki, która stanęła w szranki z największymi dziełami literatury współczesnej. Jej tematem jest zderzenie dwóch Ameryk: bezpiecznego kraju, który znali Clutterowie oraz pozbawionego zasad i moralności, kraju, w którym żyli ich zabójcy. Ukryty za często dosyć frywolną fasadą, Capote były pisarzem o wielkich ambicjach. Wierzył, że to przeznaczenie sprawiło, że w jego ręce trafiła właśnie ta historia. „Kiedy myślę o tym, jak dobra może być ta książka,” pisał do przyjaciela, „wręcz tracę oddech.”