O mały głos

Któż nie pamięta "Orkiestry" Marka Hermana - wzruszającej, zabawnej i cierpkiej opowieści o zespole muzyków z górniczego miasteczka? Przed nami następny film tego 46-letniego, brytyjskiego reżysera - trzeci w jego dorobku - "O Mały Głos", gorąco przyjmowany na festiwalach w Berlinie (1999) i Toronto (1998), a także na Warszawskim Festiwalu Filmowym (1999). Posypały się cenne wyróżnienia: oprócz nominacji do Oscara® dla Brendy Blethyn i Złotego Globu dla Michaela Caine'a aż sześć nominacji do nagród BAFTA (British Academy of Film and Television). Film "O Mały Głos" został słusznie ochrzczony mianem "magicznej komedii muzycznej". Główny element magii wprowadza na ekran nadzwyczajna umiejętność imitowania cudzych głosów, którą główna bohaterka filmu, zwana "Małym Głosem" ("Little Voice"), dzieli z... kreującą tę tajemniczą postać aktorką Jane Horrocks, znaną w Polsce m.in. z filmu Mike'a Leigha "Życie jest słodkie". Obok niej, Blethyn i Caine'a zobaczymy tu m.in. Ewana McGregora, którego pamiętamy z "Orkiestry", a przede wszystkim z "Płytkiego grobu" i "Trainspotting" i - oczywiście 1. części "Gwiezdnych wojen - Mroczne widmo". "O Mały Głos" to ekranizacja sztuki Jima Cartwrighta, która cieszyła się powodzeniem w teatrach londyńskich. Sztuka została napisana specjalnie dla Jane Horrocks. Adaptacja Marka Hermana - reżysera i scenarzysty filmu w jednej osobie - zatarła sceniczny charakter pierwowzoru. Akcja swobodnie przenosi się z miejsca na miejsce, zabawne dialogi mają "filmowe brzmienie", wiele scen rozgrywa się w plenerze, a scena kulminacyjna: estradowego występu "Małego Głosu" jest - dzięki błyskotliwemu montażowi obrazu i muzyki, pracy kamery, grze świateł i aktorsko-naśladowczemu talentowi Jane Horrocks - popisem czystego, wielkiego kina.