All Inclusive

Film prezentuje pełen pakiet polskich postaw, przywar i charakterów. Pretekstem do przyjrzenia się rodakom jest duża, zorganizowana wycieczka do Agadiru. Wśród podróżujących znaleźli się m.in. rozmodleni i żyjący w przedślubnej czystości narzeczeni, filozof intelektualista, niepoprawna optymistka i melancholik ze znudzoną partnerką, ale też polski patriota i malkontent, który boi się tknąć hotelowych sztućców, w obawie przed brakiem higieny ze strony marokańskiej obsługi. Program wyjazdu obfituje w standardowe turystyczne atrakcje, które zdają się nie robić na polskich turystach większego wrażenia. Film zbudowany jest na kontrastach, prowadzących do licznych konfrontacji, a nawet mikrokonfliktów. Paradoksalnie różnice kulturowe między polskimi obywatelami a muzułmańską społecznością nie są tymi najmocniej wybrzmiewającymi w filmie, udało się dzięki temu uniknąć prostej stereotypizacji. Najwięcej dzieje się wewnątrz niezwykle różnorodnej światopoglądowo i charakterologicznie grupy turystów. Ważkie pytania o sprawy duchowe, szczęście i smutek odbywają się nad basenem, przy obiedzie czy podczas turystycznego rejsu.