Volker Schlöndorff (reżyser)
Urodzony w Wiesbaden, studiował w Paryżu, tam też kończył szkołę filmową i terminował na planie filmowym u Alaina Resnais'a i Jean Pierre'a Melville'a. Jeden z czołowych twórców Nowego Kina Niemieckiego formacji ukształtowanej na wzór francuskiej Nowej Fali na przełomie lat 60. i 70.
Jego debiutem fabularnym były Niepokoje wychowanka Törlessa (1966) na podstawie powieści Roberta Musila. Film będący analizą źródeł faszyzmu wyróżniono nagrodą FIPRESCI na MFF w Cannes.
Kolejny film Utracona cześć Katarzyny Blum według powieści Henryka Bölla, przyniosła reżyserowi rozgłos. Ta opowieść wymierzona w fałszywie rozumianą wolność prasy otrzymała nagrody Niemieckiej Akademii Filmowej i festiwalu w San Sebastian.
Najbardziej znany film Schlöndorffa to Blaszany Bębenek wg powieści Günthera Grassa pod tym samym tytułem. Ten film, z Danielem Olbrychskim w jednej z głównych ról, zdobył Złotą Palmę w Cannes oraz Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny.
Kolejne filmy Schlöndorffa to: Miłość Swanna (1983), adaptacja jednego z tomów W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta, z Jeremy Ironsem w roli tytułowej; Śmierć komiwojażera (1985) z Dustinem Hoffmanem; Zmowa starców (1987), Opowieść podręczna (1990).
Jednym z bardziej znanych jego filmów jest Homo Faber wg powieści Maxa Frischa o tym samym tytule. W latach 90-tych zrealizował Jak to zrobiłeś, Billy? (1992), Króla Olch (1996), nakręconego w Polsce z Johnem Malkovichem (nagroda w Wenecji) i Legendę Rity (1999).
Wyreżyserowany wspólnie z Wolfgangiem Kohlhaasem film Legenda Rity został nagrodzony Niebieskim Aniołem, jako najlepszy film europejski na Berlinale 2000. Za główne role Bibiana Beglau i Nadja Uhl zostały wyróżnione Srebrnymi Niedźwiedziami. W roku 2003 nakręcił Dziewiąty dzień z Ulrichem Matthesem i Augustem Diehlem w rolach głównych, a w roku 2005 film Enigmę z Mario Adolfem.
Andreas Pflüger (scenarzysta)
Urodził się w 1957 r. w Bad Langensalza (Turyngia). Od 1982 r. powstawały jego pierwsze utwory liryczne i prozatorskie, które były publikowane w czasopismach literackich. W połowie lat 80. wspólnie ze Stefanem Warmuthem założył w Berlinie "Comedie". Był producentem wielu przedstawień teatralnych i rewiowych, wystawianych przez teatry całych Niemiec (Tucholsky in Rock, Mozartissimo, Dein tieftes Lebensgefuhl), a także autorem słuchowisk (Tourist Berlin, Hannah- oder das Lange Ende vom kurzer Gluck).
W 1991 r. wystawiono jego pierwszy musical W nocy wszystkie taksówki są szare w Grips- Theather.
W latach 90. Pflüger pisał scenariusze do filmów telewizyjnych, m. in. do 13 Tatorte. Jako autor i reżyser zrealizował dwa filmy dokumentalne 5 lat-jedno życie, i Mój duży brat, w których sportretował ofiary i sprawców Holocaustu.
Do jego najznakomitszych scenariuszy zalicza się: Das falsche Opfer (thriller/ ZDF- Arte), , Dziewiąty Dzień (wspólnie z Eberhardtem Goernerem) i Operacja Rubikon (thriller polityczny, który opowiada śmieszną i przerażająco realistyczną historię osłabienia Niemiec przez działalność grup przestępczości zorganizowanej).
Dwa ostatnie tytuły były nominowane do wielu nagród filmowych i wielokrotnie wyróżniane.
Sylke Rene Meyer (scenarzystka)
Urodzona we Wschodnim Berlinie, uciekła do Berlina Zachodniego, gdzie studiowała
filozofię, prawo oraz wiedzę o teatrze. W 1995 roku rozpoczęła pracę jako montażystka
w Nowym Jorku i Los Angeles, następnie jako asystentka reżysera w Living Theatre.
Obecnie pracuje w Niemczech jako scenarzystka i reżyser oraz wykładowca w szkołach
filmowych. Jest także autorką filmu dokumentalnego Kim jest Anna Walentynowicz?. Za
ten film w 2001 otrzymała nagrodę Emmy Awards za najlepszy scenariusz. Uznanie krytyki
zdobył jej film krótkometrażowy Slobodan, nagrodzony na Festiwalu Max Ophüls w Saarbrucken, a także w Monachium i na Festiwalu Filmowym w Nowym Jorku. Inne jej filmy to m.in. : Saska, La petite mort, Wide open, oraz Markischer sand (2 Fische und 1 Fahrrad).
Andreas Höfer (operator)
Urodził się w 1964 r. w Poczdamie. Zdobył dyplom Wyższej Szkoły Filmu i Telewizji im Konrada Wolfa w Poczdamie - Babelsbergu jako operator. Dobrze czuje się we wszystkich gałęziach sztuki filmowej, w filmie fabularnym, telewizyjnym a także w dokumencie. W ponad 30 filmach, przy których współpracował, to kamera "z ręki" kształtuje obraz. W roku 1999 otrzymał nagrodę specjalną Polskiego Związku Filmowców na festiwalu Camerimage, a w roku 2000 Złotą Kamerę na Międzynarodowym Festiwalu Operatorów Filmowych Braci Manaki w Macedonii za Legendę Rity (reż. Volker Schlöndorff).
Obok pracy operatorskiej poświęca się także fotografii, jego zdjęcia są często publikowane i pokazywana na wielu wystawach. Wykłada także fotografię w Wyższej Szkole Filmu i Telewizji im. Konrada Wolfa.
Jean Michel Jarre (muzyka)
Jean Michel Jarre urodził się w 1948 r. w Lyonie. Jego ojciec jest muzykiem, matka, France Pejot - aktywiską ruchu pacyfistycznego we Francji. Jako pięciolatek nauczył się grać na fortepianie. Pierwszym filmem z muzyką Jean Michel Jarra był nakręcony w 1967r Des Garçons Et Des Filles Entienne'a Terier'a. Cztery lata później wystawiono w Operze Paryskiej jego elektro- balet Aor.
W roku 1976 Jean Michel Jarre wydał swoje elektroniczne kompozycje pod tytułem Oxygene, ich nakład szybko przekroczył 8 milionów, a Jarre stał się twórcą znanym na całym świecie. Jego pierwszy koncert: na Placu de la Concorde w Paryżu zorganizowany w roku 1979 z okazji Święta Narodowego ściągnął ponad milion widzów.
Był pierwszym muzykiem z Zachodu, który w latach 80. koncertował w Republice Ludowej Chin. Otrzymał także zaproszenie od NASA z okazji 25 jubileuszu tej organizacji.
Znajduje niedostępne do tej pory miejsca oraz scenerię dla swoich koncertów na żywo: w londyńskich Dokach Królowej Viktorii, czy 12-godzinny koncert wśród piramid w Gizeh.
Ostatni koncert Jarre'a odbył się pod nazwą Przestrzeń wolności w gdańskiej stoczni. Koncert zainicjował Lech Wałęsa z okazji 25 jubileuszu Solidarności. Podczas tego koncertu zagrał swoje najbardziej znane kompozycje: Oxygne, Chronology i Aero. Układając program sięgnął także do muzycznego, lokalnego i historycznego tła związanego z tą rocznicą. Kulminacyjnym momentem koncertu było wykonanie opracowanego przez kompozytora Hymnu Mury, razem z Gdańską Orkiestrą Symfoniczną oraz chórem. Światowe prapremiery miały wówczas skomponowane specjalnie na tę okazję: Shipyard Overture oraz Solidarność. Nawiązując do dźwięków stoczni, stuku i świstu maszyn, turkotu dźwigów, z wielu różnorodnych źródeł muzycznych stworzył harmonijną całość - symfonię - dźwiękowy symbol Solidarności.
