"To komedia o tym, jak paskudnie ludzie mogą się wzajemnie traktować.” opisuje swój debiut scenarzysta i reżyser John McKay.
McKay i producent Lee Thomas poznali się w Państwowej Szkole Filmu i Telewizji, gdzie nakręcili wspólnie kilka filmów krótkometrażowych. Ich "Doom and Gloom” pokazano w Cannes, zdobył też prestiżową Arte Prize na festiwalu w Brest.
McKay już dawno napisał sztukę o dyrektorce szkoły zakochującej się w byłym uczniu, która spotykała się regularnie z przyjaciółkami, żeby obgadać swój smętny żywot.
McKay wspomina "Większość sztuk teatralnych żyje krótko, obejrzy je w teatrze zaledwie kilkaset osób, postanowiłem, więc wrócić do tej historyjki. Gdy rozpocząłem pracę nad scenariuszem, zorientowałem się, że coraz bardziej ciekawią mnie wzajemne relacje przyjaciółek – podpatrywanie, jak radzą sobie z życiem pozostałe, spotkania, na których się zbyt duże pije, pali i je, reakcja, gdy jedna z nich nawiąże ekscytujący romans.” Ukończony scenariusz to portret trzech kobiet po czterdziestce, samotnych, odnoszących sukcesy zawodowe, które łączy skomplikowaną przyjaźń.
McKay celowo umieścił akcję filmu w Cotswolds, krainie w sercu Anglii, gdzie łagodnie falujące wzgórza i ładne miasteczka przeplatają się z wioskami z kamienia. "Pułapka, w której żyją te kobiety, polega na fakcie, że choć mieszkają w ślicznej okolicy, jest tam dość nudno. Sam pochodzę z małej szkockiej miejscowości i rozumiem małomiasteczkowe życie lepiej niż życie wielkiego miasta, choć mieszkam w Londynie od 15 lat. Mała społeczność może służyć wsparciem, ale można się w niej również nabawić klaustrofobii." – zauważa McKay. "W wielkim mieście te kobiety mogłyby się w ogóle nie zetknąć. Wioska to konserwatywne miejsce i przyjaciółki czują się jak w pułapce, więc ten cotygodniowy rytuał jest dla nich bardzo ważny.”
Casting do filmu był niezwykle zawiłym procesem, należało wyważyć postacie trzech przyjaciółek i dobrać dwóch bardzo odmiennych mężczyzn do ról absztyfikantów Kate.
Andie McDowell dostała scenariusz od swego menadżera i z początku zaszokował ją dość dosadny pierwotny tytuł ("Sad Fuckers Club”), mimo tego, że na planie "Czterech wesel i pogrzebu” zdążyła się już oswoić z amerykańską beztroską nadużywania słówka "fuck”. "Gdy jednak przeczytałam scenariusz, opis cotygodniowych spotkań tych kobiet nabrał nagle sensu.” – mówi Andie McDowell
Usłyszawszy, że Andie podeszła do roli entuzjastycznie, McKay i Thomas wskoczyli do samolotu, by się z nią spotkać. Jak mówi McKay "Andie stwierdziła, że pasuje jej ta postać i że rola trafia jej się w idealnej chwili.” McDowell dodaje: "To scenariusz, napisany pięknie przez mężczyznę i kobietę, a takie zawsze mnie ciekawiły. To najbardziej złożona postać od czasów Seksu, kłamstw i kaset video i czuję, że na taką rolę właśnie czekałam. Charakter Kate ma wiele płaszczyzn, a mocny sposób pisania umożliwia mi kreatywne jego pogłębienie. Zwykle półtoragodzinne filmy nie dają mi zbyt wiele pola do popisu. Jest to komedia i dramat, film nie pozbawiony głębi. Życie jest komedią.”
McKay ocenia: "Szukaliśmy kobiety, która całe życie zachowywała się w konserwatywny sposób, ale znienacka postanawia odrzucić go i zabawić się.”
Imelda Staunton, filmowa Janine, szefowa policji z nastoletnim synem, w słowach McKaya "potrafi pokazać grę iskrzącą, rubaszną i zabawną, ale jednocześnie pełną powagi. To wspaniała aktorka komediowa, ale jej postać miała mieć w sobie więcej goryczy od pozostałej dwójki.”
Anna Chancellor miała parę komentarzy do roli Molly, seksownej pani doktor, która ucieknie się do drastycznych środków, by dowieść Kate, że młody narzeczony nie jest dla niej odpowiedni.
"Molly uosabia antagonizm, który napędza cała historię. Trudno zagrać osobę, której nikt nie lubi tak, żeby ktoś chciał ją oglądać." – wyjaśnia Anne. "Widzowie muszą czuć, jak rozpaczliwie Molly stara się nad wszystkim zapanować.” Chancellor dodaje, że taka przyjaźń jest w życiu niezwykle trudna do utrzymania. "Kobiety może łączyć intymność, której mężczyźni nie pojmują, ale najczęściej prowadzi ona do destrukcji. Kobiety mają jasne poglądy na temat tego, z kim powinny i z kim nie powinny spotykać się ich przyjaciółki, tak samo Molly po prostu musi udowodnić, że Jed nie nadaje się dla Kate.” McKay dodaje: "Anna gra złą stronę naszego ja – mówi i robi to, na co zawsze mieliśmy ochotę, ale brakło nam odwagi.”
Długo trwały poszukiwania Jeda, młodego kochanka Kate. "Ale gdy tylko ujrzałem Kenny’ego Doughty, zrozumiałem, że emanuje z niego właściwa energia. Raczej wrażliwiec niż macho, atrakcyjny, ale silny i opanowany. Kobiety wywołują wokół zamieszanie, a on robi swoje. Jego obecność zapowiada kłopoty, ale takie, na które chętnie byś się zgodziła. I jest bardzo seksowny. Gdybyśmy kręcili western, byłby Clintem Eastwoodem, chłodnym przybyszem, obcym w miasteczku.” - opowiada reżyser.
Sam Kenny Doughty tak opisuje swą rolę: "Ma w sobie coś z podróżnika, rzadko robi to, czego się po nim można spodziewać. Poważnie traktuje muzykę i Kate.”
Wikarego Geralda Farquhara Marsdena, idealnego kandydata dla Kate, gra Bill Paterson. "Gerald to facet w porządku. Nie jest nowoczesnym duchownym, ale lubi przebywać poza domem, trzyma lokalną społeczność razem. Uważa Kate za porządną kobietę, odrobinę odludka, i przypisuje łączącym ich więzom znacznie większą moc niż rzeczywista.”
