Małgorzata Szumowska
Absolwentka Wydziału Reżyserii Łódzkiej Szkoły Filmowej.
Obecnie bierze udział w projekcie „Visions of Europe”, organizowanym przez Zentropa, studio producenckie Larsa von Triera.
Projekt obejmuje 25 filmów z 25 krajów. Każdy film to 5-minutowa impresja na temat Europy. Udział w projekcie biorą m.in. Peter Greenaway, Aki Kaurismaki, Martin Sulik, Bela Tarr, Sasza Gedeon.
Małgorzata Szumowska została uhonorowana przez magazyn „Time” mianem person to watch (osoba, której karierę należy obserwować).
Od sierpnia 2001 jest jednym z najmłodszych członków Europejskiej Akademii Filmowej.
Filmografia:
„Cisza” (1997) – dokument wpisany na listę 14 najlepszych filmów w historii Łódzkiej Szkoły Filmowej. Zdobył 18 nagród na międzynarodowych festiwalach (m.in. w Tampere, Tel Avivie, Meksyku oraz Neubrandenburgu). Został zakupiony przez kilkanaście stacji telewizyjnych na całym świecie (m.in. Canal Plus oraz Arte).
„Wniebowstąpienie” (2000) – etiuda fabularna dwukrotnie prezentowana na MFF w Cannes: w roku 1999 w sekcji „Młode Kino Europejskie”, w roku 2000 w sekcji „Cinefondation.”
„Siedem lekcji miłości” (1999) – film dokumentalny zrealizowany za zamówienie TV Arte.
„Szczęśliwy człowiek” (2000) – debiut fabularny uhonorowany nagrodą na MFF w Salonikach. W roku 2000 film zamykał Międzynarodowy Warszawski Festiwal Filmowy, w roku 2001 uhonorowany został nominacją do nagrody Europejskiej Nagrody Filmowej, ponadto prezentowany był w programie wielu filmowych festiwali, m.in.: w Rotterdamie, Goteborgu, San Francisco, Marylandzie, Jerozolimie, Toronto, Londynie.
Na MFF w Karlovych Varach film zakwalifikowany został do prestiżowej sekcji „Wybór krytyków magazynu Variety”, w której prezentowane są filmy 10 najlepszych europejskich reżyserów młodego pokolenia.
Nowojorski „New City Magazyn” umieścił debiut Małgorzaty Szumowskiej na liście najlepszych filmów europejskich.
„Szczęśliwy człowiek” w roku 2002 dystrybuowany był w kinach w Wielkiej Brytanii.
„Dokument” (2001) – film dokumentalny, wyróżniony na Krakowskim Festiwalu Filmowym, prezentowany w programie MFF w Rotterdamie oraz Festiwalu Raindance w Londynie.
Małgorzata Szumowska jest ponadto autorką kilku filmów dokumentalnych zrealizowanych na zlecenie TVP SA. Każdy z nich otrzymał wyróżnienie na Krakowskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych.
Reżyserka o swoim debiucie fabularnym:
„Szczęśliwy człowiek to mój pierwszy pełnometrażowy film fabularny. Zrealizowałam go po ukończeniu szkoły filmowej w Łodzi. Film kosztował 400.000$ i został nakręcony na taśmie 35 mm.
Mały budżet pozwalał na 25 dni zdjęciowych. Aktorzy i ekipa realizatorów pracowali za symboliczne honoraria. Dla wszystkich zaangażowanych w mój projekt liczyło się tylko jedno: zrobić dobry film.
Szczęśliwy człowiek nie powstałby, gdyby nie pomoc wielkiego polskiego reżysera Wojciecha Jerzego Hasa. Pan Wojciech pomógł mi znaleźć pieniądze na film, służył radą, nigdy nie pozostawił żadnego pytania bez odpowiedzi. Był moim dobrym duchem. Uważał, że w kinie liczy się indywidualna wizja reżysera, osobiste spojrzenie na świat oraz narracja subiektywna.
Mój film często porównywany był również do dzieł Krzysztofa Kieślowskiego. Z pewnością pozostaję pod wpływem nieżyjącego mistrza. Oglądaliśmy w szkole wszystkie jego filmy. Podobnie było z dorobkiem Andrzeja Wajdy i innych mistrzów polskiego kina. Cieszę się więc, kiedy ktoś widzi w moim filmie inspiracje „polską szkołą” kina.
Dlatego chciałam, by Szczęśliwy człowiek był filmem ascetycznym, wyciszonym, z niewieloma dialogami. Moim celem było stworzenie filmowej metafory, symbolu, opowieści o tym, czego nie da opisać się słowami. Nie wiem, czy udało mi się zrealizować założenia. Od początku wiedziałam, że nie robię filmu dla każdego. Zależało mi na widzach, którzy mają wrażliwość i percepcję postrzegania świata podobną do mojej. Nie bałam się, że zostanę niezrozumiana. Po prostu realizowałam swoje marzenie.
Opłaciło się. Film doceniono za granicą. W Polsce pojawiły się opinie, że film jest ‘hermetyczny’ i ‘powiela wzorce starej szkoły polskiej’. Ubolewam nad tym, ponieważ w kapitalistycznej Polsce większość reżyserów chce dogonić Hollywood. Powstają filmy bez charakteru, nieudolnie naśladujące amerykańskie wzorce. To wróży kryzys polskiej kinematografii.
Mój film miał być inny. Scenariusz przypomina opowiadanie: krótkie dialogi, obszerne opisy. Nie koncentrowałam się na akcji, chciałam oddać atmosferę i stan ducha moich bohaterów. Podobnie jak Andriej Tarkowski, więcej chciałam wyrazić obrazem niż słowem. Nie kładłam również nacisku na tzw.: ‘prawdę psychologiczną’.
Wojciech Jerzy Has mawiał, że kino to też literatura. Najpierw trzeba swój film ‘zobaczyć’, mieć klarowną wizję. Kino to także sztuka wyobraźni, nie tylko narracji. Najważniejsza rzecz w pracy reżysera to widzieć, co się ma do powiedzenia o świecie. Jeśli się wie, można kręcić filmy. Wzięłam do serca jego słowa.
Filmy powinny traktować o najważniejszych wartościach uniwersalnych. W Szczęśliwym człowieku mówię o miłości, która triumfuje nad śmiercią. Odpowiedziałam sobie na pytanie, czy chcę robić kino artystyczne, czy też masowe, komercyjne filmy. To trudny wybór. Warto tworzyć dzieła dla nielicznej grupy wrażliwych ludzi. Nie potrafię traktować kina jak przemysłu. Film jest dziełem sztuki, jak malarstwo, rzeźba, muzyka. Nie zgadzam się na żadne kompromisy.
Po moim debiucie wiem więcej o przemyśle filmowym, wiem, czego się spodziewać po producentach, widzach, krytykach. Ta wiedza może być jednak obciążeniem.
Do pracy nad filmem Szczęśliwy człowiek przygotowaliśmy się z operatorem przez trzy miesiące. W skupieniu i koncentracji szukaliśmy miejsc, w których stanie kamera, przyglądaliśmy się twarzom aktorów, oglądaliśmy albumy z malarstwem. Wszystko robiliśmy bezinteresownie, z wiarą w sens naszej pracy.
Będę starała się ze wszystkich sił, żeby tej świeżości nigdy nie stracić.”
Małgorzata Bela
Urodzona w Krakowie w 1977. Karierę modelki rozpoczęła w roku 1998 w warszawskiej agencji Model Plus. Międzynarodowy kontrakt przyniosła jej współpraca z agencją Next. Pierwsze tygodnie pracy w Nowym Yorku przyniosły jej udział w pokazach mody domu Jil Sander. Następnie brała udział w kampaniach reklamowych organizowanych na zlecenie: Versace, Calvin Klein, Valentino, Alberta Ferretti, Cerruti, Michael Kors, Karl Lagerfeld, Club Monaco, The Gap.
Jako modelka brała udział w międzynarodowych pokazach wielu domów mody i projektantów, m. in.: Chanel, Christian Dior, Prada, Yves Saint Laureat, Louis Vuitton, Celine, Givenchy, Chloé, Donna Karan, John Galliano, Comme des Garson, Alexander McQueen, Yamamoto, Efendi, Balmain, Jean Paul Gaultier, Balenciaga.
Jej portrety wykorzystano w kampaniach reklamowych perfum Gucci Rush oraz Oscar de la Renta. Przez ostatnie trzy lata Małgorzata Bela była związana kontraktem z japońskim koncernem kosmetycznym Shiseido.
Fotografowali ją m. in.: Richard Avedon, Hiro, Melvin Sokolosky, Steven Meisel, Mario Testino, Peterowi Lindbergh, Paolo Roversi, Ellen von Unwerth, Arthur Elgort, David Sims, Steven Klein, Michael Thompson, Inez van Lamsweerde, Greg Kadel.
Jej twarz znalazła się na okładkach niemal wszystkich luksusowych magazynów kobiecych, np. na kładce włoskiej edycji „Vogue” portretowana była cztery razy.
Rok temu, kiedy była na szczycie kariery, wycofała się ze świata mody. Wstąpiła do agencji aktorskiej CAA. Pracowała m. in. z Davidem Lunchem i Alanem Parkerem.
Od roku 2002 jest studentką prestiżowej szkoły aktorskiej Actors Studio w Nowym Yorku.
Paweł Mykietyn
Urodzony w 1971 w Oławie, kompozytor i klarnecista. Absolwent wydziału kompozycji Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, ponadto uczeń Krzysztofa Pendereckiego, Witolda Lutosławskiego, Henryka Mikołaja Góreckiego, Michaela Nymana, Magnusa Lindberga, Louisa Andriessena i Francoise Bernarda Mache’a.
W wieku 22 lat zadebiutował na festiwalu „Warszawska jesień” kompozycją „La Strada”.
W roku 1995 jego kompozycja „3 for 13” zdobyła nagrodę główną na festiwalu The International UNESCO Rostrum of Composers in Paris w kategorii „Młodzi kompozytorzy”.
W rok później kompozycja „Epifora” zajęła pierwsze miejsce w czwartej edycji festiwalu International UNESCO of Electroacoustic Music w Amsterdamie.
W roku 2000 kompozytor uhonorowany został „Paszportem Polityki” a utwór „3 for 13” prezentowany był na targach muzycznych Midem Classique w Cannes.
Paweł Mykietyn jest założycielem zespołu „Nonstrom”, ponadto komponuje muzykę do przedstawień teatralnych i filmów.
Muzyka teatralna:
W. Shakespeare „Jak wam się podoba”, reż. P. Cieślak, Teatr Dramatyczny, Warszawa 1996
Sofokles „Elektra”, reż. K. Warlikowski, Teatr Dramatyczny, Warszawa 1997
W. Shakespeare „Zimowa opowieść”, reż. K. Warlikowski, Teatr Nowy, Poznań 1997
C. Gozzi „Księżniczka Turandot”, reż. R. Zioło, Bunkamura Theatre, Tokio 1997
W. Shakespeare „Perykles”, reż. K. Warlikowski, Piccolo Teatro, Mediolan 1998
W. Shakespeare „Hamlet”, reż. K. Warlikowski, Teatr Rozmaitości, Warszawa 2000
W. Shakespeare „Makbet”, reż. A. Woron, Brementeater, Brema 2000
W. Shakespeare „Burza”, reż. K. Warlikowski, Stadtteater, Stuttgart 2000
F. Dostojewski „Książe Myszkin”, reż. G. Jarzyna, Teatr Rozmaitości, Warszawa 2000
F. Dostojewski „Idiota”, reż. G. Jarzyna, Teatr Rozmaitości, Warszawa 2000
T. Vinterberg, M. Rukov „Festen“, reż. G. Jarzyna, Teatr Rozmaitości, Warszawa 2001
Muzyka filmowa:
„Egoiści”, reż. M. Treliński, 2000.
„ONO”
