Film Macieja Żaka rozgrywa się w innym otoczeniu niż sztuka Gelmana. Reżyser wyjaśnia: „Postanowiliśmy przenieść akcję do współczesnej Polski, dowiedzieć się czegoś więcej o bohaterach, czyli, w naszym przypadku, o Piotrze i Kasi. Chcieliśmy dowiedzieć się, co robią, myślą i czują”. Reżyser dodaje: „Cała akcja zamyka się w ciągu 24 godzin. Oczywiście nie sposób dowiedzieć się w tym czasie wszystkiego o bohaterach, jednak zależało mi na prześledzeniu prób, które podejmują, aby się porozumieć. Próbują porozumieć się na poziomie emocji, co jest chyba najtrudniejszą rzeczą we współczesnym świecie”.
Artur Żmijewski opowiada o swej roli: „Tworząc postać Piotra, opierałem się na swej wyobraźni, na moich przemyśleniach o świecie, w którym żyjemy. Mój Piotr to zupełnie inna postać od tej, w którą wcielił się Janusz Gajos w przedstawieniu Macieja Wojtyszki. Postać filmowa musi uwzględniać specyfikę swego gatunku – nie może zatem być budowana tylko poprzez dialog. […] Tutaj okazuje się, że zarówno życie Piotra, jak i życie Kasi, jest oszustwem. „Ławeczka” to przypowieść o tym, jak my sami zakłamujemy swe życie i jakie przynosi to konsekwencje”.
Z kolei Jolanta Fraszyńska tak opisuje postać Kasi: „Jest ona dojrzałą trzydziestoletnią kobietą, jednak z dojrzałością emocjonalną jest u niej nienajlepiej. Z drugiej strony sama boryka się z trudnościami życia, sama wychowuje dziecko. Jest kobietą o specyficznej wrażliwości po nieudanym małżeństwie. Żyje samotnie i wciąż rozpamiętuje wydarzenia sprzed roku, wydarzenia, które wywarły na nią bardzo silny wpływ. Spotkała wówczas pewnego mężczyznę, poszła z nim do łóżka i do tej pory nie może o nim zapomnieć. Przecież obiecał, że wróci, a potraktował ją jak kolejną ‘łatwą panienkę’. Kasia nie potrafi zrozumieć, dlaczego Piotr nie dotrzymał danej obietnicy. Po roku przypadkiem znowu go spotyka. Piotr wciąż podrywa kobiety, ale teraz także on jest nieźle poturbowany emocjonalnie i za wszelką cenę stara się wypełnić lukę w swym życiu”.
