Społeczna obsesja na punkcie wyglądu pokazana jest w śmiały i wyrazisty sposób poprzez portret gromady grubasów. Film "Grubasy" żongluje postaciami, gatunkami i pomysłami. Chce jednocześnie mieć ciastko i zjeść ciastko. Debiut Daniela Sáncheza Arévalo "GranatowyPrawieCzarny" odniósł sukces dzięki kontroli nad charakterystycznym niecodziennym światopoglądem reżysera. Tym razem Sánchez zbytnio sobie pobłażał. Pomimo to zachował jednak charakterystyczny styl i dowcip, który pokochają widzowie.
Sympatyczni do przesady bohaterowie spotykają się na spotkaniu w grupie terapeutycznej prowadzonej przez chudego Abla (Roberto Enriquez), męża ciężarnej Pauli (Veronica Sanchez). W terapii tej bierze udział również Enrique (Antonio de la Torre), który tyjąc złamał umowę z producentami produktów odchudzających, które reklamuje; otyła, seksualnie sfrustrowana Sofia (Leticia Herrero), dziewczyna głęboko religijnego Alexa (Raul Arevalo); przedsiębiorcza Leonor, która utyła pod nieobecność chłopaka, a także ekspert policyjny w średnim wieku Andres (Fernando Albizu), który ma żonę (Tete Delgado) i dwoje wiecznie sprawiających kłopoty dzieci: Luisa (Adam Jezierski) i Nurię (Marta Martin).
Scenariusz łączy różne historie. Enrique przypadkowo zabija swojego byłego partnera handlowego i zaczyna spotykać się z jego żoną, Pilar (Pilar Castro). Sofia i Axel uzależniają się od seksu. Sofia razem z kilogramami traci zainteresowanie Alexa. Paula zaczyna nienawidzić własnego ciała, a Abel, rzekomy terapeuta, zdaję sobie sprawę, że pogardza grubymi ludźmi, co stanowi poważny problem, biorąc pod uwagę odmienny stan jego żony.
Film jest połączeniem satyry (Axel i Sofia pokazują nam podobieństwa pomiędzy religią i obżarstwem); absurdalnej komedii, oraz dramatu dla podlotków (kiedy chudy Luis zaczyna wątpić czy Andres i Beatriz naprawdę są jego rodzicami). Bohaterowie mają niskie poczucie wartości, co jest odzwierciedleniem powszechnej obsesji na punkcie wyglądu. Sprawia to, że humor filmu staje się gorzki. Relacja Pauli z Nurią jest wyjątkowo subtelna. W filmie rozgrywa się jednak zbyt wiele dramatów, aby zaangażować w pełni emocje widza.
Dekoracje są starannie przygotowane i często groteskowe. Ich intensywne kolory nadają aurę sztuczności. Galicyjska muzyka Pascala Gaigne tworzy nastrój ironicznej swawolności, ale jest też niepotrzebnym odniesieniem do "GranatowyPrawieCzarny".
Jonathan Holland, 6 września 2009, http://www.variety.com
Zachód tak znudził się swoim bogactwem, że zapomniał o tym, co właściwie posiada. "Grubasy" podejmuje tę kwestię, pokazując nam to, co kapitalizm jest w stanie zaoferować, aby pozbyć się tłuszczu, którego sam jest przyczyną. Wszystko jest dostępne - od ćwiczeń do tabletek odchudzających. Jednak zamiast tego film proponuje nam, aby skupić się na prawdziwych przyczynach naszych "chorób".
To wyzwanie podejmują grubasy poddawane terapii grupowej. Ich problem to nie otyłość; ale przeżywanie miłości, goryczy, przyjaźni, nadziei i oczekiwań. Podobnie problemy ma nawet ich lekarz. Historie przeplatają się, a każdy odkrywa ból innych i przeżywa własny smutek. Pomimo wszystko ból nie jest głównym tematem tego filmu. Pozwala nam on śmiać się i płakać, przechodząc od komedii do tragedii. Głównym tematem "Grubasy" są zwykli ludzie i ich historie. To do nas należy decyzja, czy te historie odbieramy jako smutne, wesołe, czy tylko żartobliwe.
Antonio Dabraio, 12 września 2009, http://www.cinemah.com/
Co jesz? Kiedy jesz? Dlaczego jesz i jaki ma to wpływ na twoją wagę? Jak wyglądasz? Czy jesteś z tego zadowolony? Czy próbowałeś nowej diety cud? Reżyser Daniel Sánchez Arévalo zadaje te pytania w kontynuacji "GranatowyPrawieCzarny". Podczas terapii grupowej dla grubasów pięcioro osób spotyka się, aby stracić na wadze, lub przynajmniej zrozumieć, dlaczego nie akceptują własnego ciała. Każdy członek grupy dodaje własne spojrzenie na problem społecznej obsesji na punkcie wyglądu. Ta żywa, wielowątkowa komedia płynnie miesza absurdalny humor z dramatem romantycznym i satyrą.
Jesper Hasselström, http://www.stockholmfilmfestival.se/en/film/Gordos
