Ingmar Bergman

Urodził się 14 lipca 1918 roku w Uppsali. W Sztokholmie studiował literaturę i historię, chociaż przede wszystkim interesował się teatrem. Pisał sztuki i grywał w studenckich przedstawieniach. Po ukończeniu studiów zdobył pracę jako asystent reżysera w jednym ze sztokholmskich teatrów, a swój debiut w roli reżysera teatralnego zanotował w teatrze miejskim w Helsingborgu 1944 roku, gdzie wyreżyserował szekspirowskiego "Makbeta". W 1946 został głównym reżyserem Staadsteatern w Goeteborgu. Wyreżyserował tam m.in. "Kaligulę" Camusa (1946) czy "Tramwaj zwany pożądaniem" Williamsa (1949). Następnie podjął pracę jako dyrektor Staadsteatern w Malmoe (1954-1963). Kiedy był dyrektorem teatru dramatycznego w Sztokholmie (1963-1966), reżyserował głośne spektakle Hedda Gabler Ibsena (1964), "Szkoła żon Moliera" (1966), "Woyzeck" Buechnera (1969), "Wieczór Trzech Króli" Szekspira (1975). Tam właśnie poznał aktorów, którzy grali potem w jego najgłośniejszych filmach, m.in. Gunnel Lindblom, Maxa von Sydowa, Ingrid Thulin oraz Bibi Andersson.

Pierwszy raz za kamerą stanął w 1945 roku, pracując nad filmem "Kryzys". W latach 50. zrealizował także kilka komedii, co było dość niezwykłe w przypadku reżysera, patrząc na całokształt jego twórczości. Rozgłos i uznanie przyniósł mu film "Uśmiech nocy letniej" (1955), za który zdobył nagrodę specjalną na festiwalu w Cannes oraz nominację do Złotej Palmy. Swoją pozycję potwierdził rok później zdobywając na tym samym festiwalu nagrodę jury za "Siódmą pieczęć" (1957),za który ex aequo z filmem Andrzeja Wajdy "Kanał", zdobył nagrode w jury w Cannes.

Za obraz "Tam, gdzie rosną poziomki" (1957) Bergmanowi został przyznany Złoty Niedźwiedź, nagroda włoskiej krytyki na MFF w Wenecji, a także nominacja do Oscara za scenariusz.

W 1958 roku, ponownie został nominowany do Złotej Palmy, tym razem za film "U progu życia", a rok później za film "Twarz" do nagrody BAFTA, Złotego Lwa i nagrody jury festiwalu w Cannes. Kolejne wyróżnienie zdobył w 1960, nominację do Oscara za najlepszy film zagranicznty i nominację do Grand Prix festiwalu w Cannes za film "Źródło".

Kolejne filmy, które pojawiły się w dorobku szwedzkiego twórcy to "Jak w zwierciadle" (1961), "Goście Wieczerzy Pańskiej" (1962), "Milczenie" (1963), "Persona" (1966), w którym zagrała jego ówczesna partnerka, Liv Ullmann czy "Szepty i krzyki" (1972).

W latach 70. pojawiły się obrazy, które o wiele lepiej zostały przyjęte za Oceanem. "Twarzą w twarz" (1975), telewizyjny "Czarodziejski flet", "Jajo węża" (1977), "Jesienna sonata" oraz telewizyjne produkcje "Sceny z życia małżeńskiego" (1972) i "Z życia marionetek" (1980).

Ostatnim kinowym obrazem reżysera jest film "Fanny i Aleksander" z 1982 roku, za którą otrzymał nagrodę FIPRESCI na westiwalu w Wenecji, Złoty Glob za najlepszy film zagraniczny i nominajcę za reżyserię, cztery Oscary, w tym za scenariuszi reżyserię. Bergman kontynuował działalność reżyserską pracując w teatrze Swedish Royal Dramatic Theatre oraz w telewizji. Ostatnim filmem zrealizowanym przez reżysera jest zrealizowana dla szwedzkiej telewizji "Sarabanda", będąca kontyuacją serialu "Sceny z życia małżeńskiego", w której pojawili się Liv Ullmann i Erland Josephson, po prawie trzydziestu latach, ponownie razem na planie.

Zmarł 30 lipca 2007 roku, na prywatnej wyspie Farö w Szwecji, gdzie od dłuższego czasu mieszkał. Niesamowitym jest fakt, że z tą samą datą zbiegła się śmierć innego wybitnego przedstawiciela "X muzy", włoskiego reżysera Michelangelo Antonioniego.

O Bergmanie śmiało można powiedzieć, że był pracoholikiem. Potrafił zrobić nawet dwa filmy rocznie. Tematy, z którymi zmagał się nie były łatwe, ale dotyczyły najprawdziwszych i najważniejszych tematów ludzkiej egzystencji. Śmierć i cierpienie, samotność, niemożność porozumienia się z innymi, wina i pokuta oraz desperackie poszukiwanie sensu ludzkiego bytu, to tematy, które znajdowały odzwierciedlenie w filmach reżysera.