"Lęk wysokości": Z bliska, na odległość

Coraz częściej polscy filmowcy decydują się na opowiadanie intymnych historii. Nie wikłają swoich opowieści w polityczne arkana, zamykają okna na świat i intensywnie wpatrują się w bohaterów. W "Lęku wysokości" jest ich dwóch - starszy ojciec i dorosły syn. Układ między nimi powinien być jasny - jest tymczasem zabałaganiony przez nadmiar emocji, relacje mogłyby być dawno ochłodzone, jeden od drugiego nie może się jednak uwolnić. Bartek Konopka zarysowuje rodzinny dramat, operuje przy tym wrażliwością, wyczuciem oraz impresyjnym stylem, którego próżno szukać wśród polskich reżyserów.

Mam nadzieję, że debiut fabularny autora nominowanego do Oskara dokumentu "Królik po berlińsku" (2009) wskazuje drogę, którą twórca pójdzie w przyszłości. Lubię filmy intymne, bo niezgrabnie nie poruszają wielkich narodowych problemów, o których powiedziano już za dużo bądź nigdy nie powie się wystarczająco. Cenię aktorów, którzy wznoszą się na szczyty swoich aktorskich możliwości, kiedy grają postaci wymagające od nich utożsamienia się z rolą, a nie założenia kostiumu. Zdejmą go za chwilę. Emocji, które rodzą się podczas oglądania "Lęku wysokości" nie sposób zrzucić z siebie jednym, szybkim gestem.

Tomek (Marcin Dorociński) jest telewizyjnym reporterem, jego życie układa się nad wyraz dobrze, dostaje awans, jego żona - Ewa (Magdalena Popławska) zachodzi w ciążę. "Cieszę się - mówi jej, choć się nie uśmiecha - tylko tak wewnętrznie". W filmie Konopki emocje trzymane są na wodzy, bo cugli wystarczająco popuścił już ojciec Tomka. Krzysztof Stroiński gra schizofrenika, który zapuścił swoje ogromne mieszkanie, nękał sąsiadów i finalnie wylądował w zakładzie dla psychicznie chorych. Powinien tam zostać? Byłoby to bardzo proste, jest to bardzo oczywiste. Między ojcem a synem jest jednak więź, której Tomek nie chce przerwać. Boi się, że kiedyś będzie z nim tak samo? Może.

Lęk wysokości to strach przed spadaniem, osuwaniem się w przepaść i utratą kontaktu. Ojciec i syn w "Erratum" Marka Lechkiego porozumiewali się stukaniem przez ścianę. Czytamy w prasie, że perfekcyjnie wyraża ona trud relacji między ojcem a synem, dla mnie stanowi zaś wyraz niezwykłej intymności i przyjaźni, która narodziła się między nimi. Przypomina mi się obraz zapisany przez Bohumila Hrabala w "Czułym barbarzyńcy" - obraz dwóch najbliższych przyjaciół, dla których stukanie przez ścianę to najintymniejszy sposób bycia razem. Tomek i jego ojciec usiłują znaleźć drogę do siebie na siłę, gdyby stanął między nimi mur, syn chciałby go obejść, ojciec zburzyć. W jednym z zamglonych pokoi schizofernika na sznurkach przymocowanych do sufitu wiszą piloty do telewizora. Są wszędzie, nie trzeba podchodzić, by zmienić kanał. I tak nie byłoby trzeba! Tam jednak, gdzie zagubiła się normalność, rodzi się ogromna potrzeba bliskości.

Marcin Dorociński zaskakuje w roli Tomka, jest cierpliwy jako syn, stąpa po cienkim lodzie jako mąż, jest czuły jako ojciec. Kiedy przyglądamy mu się w każdej z tych ról, na pierwszy plan wysuwa się ogromna aktorska wrażliwość. Krzysztof Stroiński nie ustępuję mu w szaleństwie. Obaj są postawieni na dwóch szalach. Waga nie przechyla się w żadną stronę. Równowaga, która pojawia się między nimi zamienia się w nienaturalnie pojętą harmonię, z którą ramię w ramię idzie tylko samotność. Bartkowi Konopce na drodze artystycznego rozwoju, którą podjął i potwierdził realizacją "Lęku wysokości", też nie towarzyszy wielu. W jego przypadku będzie to jednak atut na miarę asa, którego wyciąga się z rękawa.

7/10

---------------------------------------------------------------------------------------

"Lęk wysokości", reż. Bartosz Konopka, Polska 2011, dystrybutor Kino Świat International, premiera kinowa 20 kwietnia 2012 roku.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ciekawi Cię, co w najbliższym czasie trafi na ekrany - zobacz nasze zapowiedzi kinowe!

Chcesz obejrzeć film? Nie możesz zdecydować, który wybrać? Pomożemy - poczytaj nasze recenzje!