„Dawno temu w Ameryce” to gangsterska epopeja, która rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych. Film zaczyna się w latach siedemdziesiątych, kiedy podstarzały były gangster – David Aaronson „Noodles” (Robert De Niro) powraca do Nowego Jorku po kilkudziesięciu latach przymusowego wygnania. Aaronson odwiedza stare kąty, pali opium i wspomina...
East End lat dwudziestych ubiegłego stulecia. Noodles, właściwie jeszcze dziecko, zaczyna wkraczać w świat ciemnych interesów i brutalnego prawa przetrwania. Chłopak, który początkowo trudni się drobnymi kradzieżami i zwykłą łobuzerią, wkrótce, razem ze swoimi kolegami, stanie się najemnikiem okolicznych przestępców. Grupka uliczników, której Noodles nieformalnie przewodniczy, formuje się w małoletni, ale bardzo sprawny i bezlitosny gang, który będzie musiał udowodnić swoją siłę i stoczyć walkę z konkurencją. Podczas ulicznego starcia, David zabija człowieka i na długi czas trafia do zakładu wychowawczego.
Kiedy zeń wychodzi, zostaje przyjęty przez kolegów z otwartymi ramionami. Jednak, jak się okazuje, przez te parę lat wiele się zmieniło w świecie zbrodni. Max (James Woods), najlepszy przyjaciel Davida, który kiedyś pozostawał w jego cieniu, teraz przewodniczy gangowi. Deborah (Elizabeth McGovern), dziewczyna z East Endu będąca pierwszą miłością bohatera, zapowiada się na gwiazdę estrady. Jego dawni towarzysze, zamienili swoje dziecinne ubranka na smokingi i teraz, kontrolując nielegalny handel alkoholem, stanowią elitę półświatka w ogarniętym prohibicją Nowym Jorku.
Noodles, który dość łatwo godzi się z faktem, że musi oddać prym w ręce Maxa, wkrótce zauważa, że ten, ogarnięty chorymi ambicjami, igra z losem i ryzykuje życie swoich towarzyszy. Bohater zostanie postawiony przed trudnym wyborem między niepisanym przestępczym prawem, a zwykłym ludzkim strachem i obawą o życie przyjaciół.
Sergio Leone, włoski reżyser, który do Hollywood dostał się jakby kuchennymi drzwiami, zawsze zdradzał fascynację kulturą amerykańską. Paradoksalnie, to...
