Buena Vista Social Club

Ry Cooder i Wim Wenders znają się od 20 lat. Cooder napisał muzykę do „Paris, Texas” i „The End of Violence”’. Podczas wspólnej pracy nad drugim z filmów często, z dużym entuzjazmem, opowiadał Wendersowi o swojej wyprawie na Kubę i płycie, którą tam nagrał z grupą kubańskich muzyków ‘starej daty’, z których część popadła już w zapomnienie. Później ukazała się płyta zatytułowana „Buena Vista Social Club”, która stała się sukcesem na skalę światową, sprzedając się w milionowym nakładzie, uhonorowaną nagrodą Grammy. Kiedy Ry Cooder ponownie wybrał się na Kubę w początkach 1998 roku, by nagrać solowy album Ibrahima Ferrer – z udziałem muzyków, współtworzących wcześniej płytę „Buena Vista Social Club” (którzy obecnie przybrali nazwę „Super Abuelos” czyli „Super Dziadkowie”) – Wenders towarzyszył mu z niewielką ekipą filmową. Obserwował muzyków podczas ich pracy w studio nagraniowym, podążał za nimi po Hawanie śledząc ich prywatne życie. Zdjęcia kontynuowano wiosną tego roku w Amsterdamie, gdzie „Buena Vista Social Club” dał dwa koncerty, a zakończyły się latem w Nowym Jorku na prawdopodobnie ostatnim koncercie zespołu, triumfalnym występie w legendarnym Carnegie Hall (prawie każdy z jego członków ma na Kubie swój własny zespół). Wenders będący w młodości dziennikarzem piszącym o rocku mówi, że muzyka zawsze odgrywała istotną rolę w jego filmach. „Moim ulubionym etapem procesu twórczego jest owa cenna chwila w trakcie montażu, kiedy po raz pierwszy widzi się obraz w połączeniu z muzyką. Jakichkolwiek doświadczałoby się podczas zdjęć trudności, cierpień czy kłopotów, ta chwila czyni je wartymi przeżycia”. Zdjęcia na Kubie stawiały wyzwania. „Miałem pewien zamysł jak kręcić, jak zaaranżować pewne pomysły, ale kiedy się tam znaleźliśmy, wszystko trzeba było natychmiast odrzucić. Pracowaliśmy z dnia na dzień, odkrywając miejsca do zdjęć w miarę jak posuwaliśmy się naprzód”. Reżyser wrócił z Kuby z 50-godzinnym materiałem, a gdy muzycy przybyli do Nowego Jorku na swój pamiętnykoncert, upłynęły właśnie cztery miesiące, od momentu gdy Wenders zaczął kręcić o nich film. „Miałem poczucie, że ten koncert dopełni opowieść. Liczy się postawa ludzi zza kamery w stosunku do tych, którzy znajdują się przed nią. Staraliśmy się oddać sprawiedliwość tym zadziwiającym ludziom i pozwolić, bymuzyka mówiła sama za siebie”. Film zawiera wiele silnie przemawiających obrazów jak Cooder jeżdżący ze swym synem po Hawanie na starym motocyklu z przyczepą, Ferrer wzruszająco opowiadający o swej matce, która zmarła w 1939 roku, kiedy on sam był jeszcze chłopcem, Gonzales wygłupiający się podczas wizyty w Empire State Building. Jednakże ulubionym fragmentem samego Wendersa jest scena, gdy podczas jednego z koncertów Ferrer śpiewa w duecie z 67-letnią Omarą Portuondo przejmująco piękne bolero, „Dos Gardenias”. Śpiewaczka zaczyna płakać, a Ferrer delikatnie ociera jej łzy. „Kiedy po raz pierwszy słuchałem tej muzyki, dotarło do mnie głęboko wzruszające uczucie doświadczenia połączonego ze szczerością, coś czego nigdy przedtem nie słyszałem” - mówi Wenders. „Jest to coś tak emocjonalnego, bogatego i przepełnionego historią ich życia. Kuby nie da się porównać do żadnego innego miejsca na naszej planecie”.