FRANÇOIS OZON
Enfant terrible francuskiej kinematografii. Jeden z najciekawszych francuskich reżyserów młodego pokolenia. Rozpoznawalny styl jego filmów i podejmowanie obsesyjnych tematów przyczyniły się do zainteresowania ze strony krytyki. Dziś jest bardziej popularny i przychylniej oceniany poza granicami swojego kraju. Choć wydaje się to dziwne, francuska prasa nie może mu wybaczyć ciągłego przekraczania granic i skłonności do prowokowania.
François Ozon urodził się 15 listopada 1967 roku w Paryżu. Miłością do kina zaraził go ojciec, który z pasją rejestrował na taśmie 8mm fragmenty z życia rodzinnego i organizował seanse filmowe, podczas których wspólnie oglądano jego dokonania. Ozon nie wahał się, wybierając kierunek studiów. Jest absolwentem wydziału filmoznawstwa na Sorbonie i słynnej szkoły filmowej FEMIS. Swoją przygodę z reżyserią zaczynał od filmów krótkometrażowych. Kilka z nich zostało nagrodzonych na międzynarodowych festiwalach (Léopard de Domain na MFF Locarno 1996 za "Une robe d'été", nagroda na festiwalu w Avignon za "Sc?nes de lit"). Już wówczas w jego twórczości pojawiły się tematy znane z późniejszych, długometrażowych filmów: fascynacja fizycznością i seksualnością, obsesja śmierci, skłonność do przekraczania wszelkich tabu, odrzucanie przyjętych norm społecznych. Ozon nie sięga po nie z czystej potrzeby epatowania i wywoływania skandalu. Szokując, chce pokazać, że ludzka psychika jest skomplikowana, a ten, kto ją zgłębia nie może cofać się przed podejmowaniem niewygodnych tematów. By coś odkryć, trzeba wypaść z utartych kolein. Jaka jest prawdziwa natura człowieka? Odpowiedzi na to pytanie Ozon obsesyjnie szuka w swoich filmach. Łącząc wizualny minimalizm z upodobaniem do czarnej groteski i makabry, wprowadza drażniący dysonans, który, choć może być irytujący dla widza, nie pozwoli mu pozostać obojętnym.
Pierwszy pełnometrażowy film Ozona - "Sitcom" - brał udział w Międzynarodowym Tygodniu Krytyki w Cannes w 1998 roku. Kolejny, "Krople wody na rozpalonych kamieniach", otrzymał nagrodę Teddy na festiwalu w Berlinie w 2000 roku. Dwa lata później na tym samym festiwalu obsada aktorska filmu "8 kobiet" otrzymała specjalnego Srebrnego Niedźwiedzia za wkład artystyczny, a film nagrodzili także obecni tam dziennikarze.
Filmografia
Photo de famille (1988) - krótkometrażowy
Les Doigts dans le ventre (1988) - krótkometrażowy
Une goutte de sang (1991) - krótkometrażowy
Le Trou madame (1991) - dokumentalny
Peau contre peau (1991) - krótkometrażowy
Deux plus un (1991) - krótkometrażowy
Thomas reconstitué (1992) - krótkometrażowy
Victor (1993) - krótkometrażowy
Une rose entre nous (1994) - krótkometrażowy
Action vérité / Truth or Dare (1994) - krótkometrażowy
La Petite mort (1995) - krótkometrażowy
Jospin s'éclaire (1995) - dokumentalny
Une robe d'été / A Summer Dress (1996) - krótkometrażowy
Regarde la mer / See the Sea (1997) - krótkometrażowy
Scenes de lit (1997) - krótkometrażowy
Sitcom (1998)
X 2000 (1998) - krótkometrażowy
Les Amants criminels / Criminal Lovers (1999)
Gouttes d'eau sur pierres brulantes / Water Drops On Burning Rocks (1999)
Sous le sable / Under the Sand (2000)
8 kobiet / 8 femmes (2002)
Basen/ Swimming Pool (2003)
5x2 pięć razy we dwoje/ 5x2 (2004)
Czas, który pozostał/ Le Temps Qui Reste (2005)
Jednoaktówka/ Un Lever de Rideau (2006) - krótkometrażowy
Angel (2007)
Schronienie/ Le Refuge (2007)
CATHERINE DENEUVE
Właściwie Catherine Dorléac. Urodzona 22 października 1943 roku w Paryżu. Jedna z najwybitniejszych i najsławniejszych aktorek francuskich, zaliczana do grona najważniejszych aktorów kina światowego (m. in. w rankingu magazynu "Empire" znalazła się w gronie 100 największych gwiazd filmowych wszech czasów). Zadebiutowała jako 14-latka w filmie Les Collégiennes, jednak sławę przyniósł jej film Jacquesa Demy Parasolki z Cherburga, w którym wystąpiła wraz z siostrą - Françoise Dorléac. Udział we Wstręcie Romana Polańskiego oraz dwóch filmach Luisa Bu?uela - Piękność dnia i Tristana - przyniosły jej uznanie krytyki i publiczności oraz status gwiazdy, który udaje jej się utrzymywać do dzisiaj. Współpracowała z najwybitniejszymi twórcami filmowymi: oprócz wyżej wymienionych także z Jean-Pierrem Melvillem, Marco Ferrerim, Françoisem Truffautem, Claudem Lelouchem, André Téchiné, Raoulem Ruizem, Manoelem de Oliveirą, a ostatnio także z Larsem von Trierem. Zagrała dotychczas w ponad 100 filmach, w większości przypadków role główne. Laureatka wielu nagród filmowych, w tym Cezara 1980 dla najlepszej aktorki oraz nominowana do Oscara za rolę w In-dochinach. Uznawana jest za wzór klasycznej urody.
FILMOGRAFIA
Les Collégiennes (1957; reż. André Hunebelle)
Les Portes claquent (1960; reż. Michel Fermaud, Jacques Poitrenaud)
La vice et la vertu (1962; reż. Roger Vadim)
Parasolki z Cherburga / Les Parapluies de Cherbourg (1964; reż. Jacques Demy)
Najpiękniejsze oszustwa świata / Les Plus belles escroqueries du monde (1964; reż. Claude Chabrol, Jean-Luc Godard, Hiromichi Horikawa, Roman Polański)
Wstręt / Repulsion (1965; reż. Roman Polański)
Le Chant du monde / Song of the World (1965; reż. Marcel Camus)
Les Créatures (1966; reż. Agnes Varda)
Piękność dnia / Belle de jour (1967; reż. Luis Bu?uel)
Les Demoiselles de Rochefort (1967; reż. Jacques Demy)
La Chamade (1968; reż. Alain Cavalier)
Manon 70 (1968; reż. Jean Aurel)
Mayerling (1968; reż. Terence Young)
Benjamin (1968; reż. Michel Deville)
La Sirene du Mississippi (1969; reż. François Truffaut)
Tristana (1970; reż. Luis Bu?uel)
Liza (1972; reż. Marco Ferreri)
Zig zig (1974; reż. Laszló Szábó)
Kobieta w czerwonych butach / La Femme aux bottes rouges (1974; reż. Juan Luis Bu?uel)
Samotnik / Le Sauvage (1975; reż. Jean-Paul Rappeneau)
Krzątanina / Hustle (1975; reż. Robert Aldrich)
Gdyby to można powtórzyć / Si c'était a refaire (1976; reż. Claude Lelouch)
A nous deux (1979; reż. Claude Berri, Claude Lelouch)
Ostatnie metro / Le Dernier métro (1980; reż. François Truffaut)
Reporters (1981; reż. Raymond Depardon)
Hôtel des Amériques (1981; reż. André Téchiné)
Le Choix des armes (1981; reż. Alain Corneau)
Zagadka nieśmiertelności / The Hunger (1983; reż. Tony Scott)
L'Africain (1983; reż. Philippe de Broca)
Zapis zbrodni / Le Lieu du crime (1986; reż. André Téchiné)
Indochiny / Indochine (1992; reż. Régis Wargnier)
Moja ulubiona pora roku / Ma saison préférée (1993; reż. André Téchiné)
Złodzieje / Les Voleurs (1996; reż. André Téchiné)
Plac Vendôme / Place Vendôme (1998; reż. Nicole Garcia)
Powiew nocy / Le Vent de la nuit (1999; reż. Philippe Garrel)
Tańcząc w ciemnościach / Dancer in the Dark (2000; reż. Lars von Trier)
The Musketeer (2001; reż. Peter Hyams)
Le Petit poucet (2001; reż. Olivier Dahan)
8 kobiet / 8 femmes (2002; reż. François Ozon)
Ruchome słowa/Um Filme Falado (2003; reż. Manoel de Oliveira)
Utracona miłość / Les Temps qui changent ( 2004; reż. A. Techine)
Królowie i królowa / Rois et reine (2004; reż. A. Desplechin)
Królową być / Palais royal! ( 2005; reż. V. Lemercier)
Kamienny krąg/ Le Concile de Pierre (2006; reż. G. Nicloux)
Le Héros de la famille (2006; reż. T. Klifa)
Po nim / Aprés lui (2006; reż. G. Morel)
Frühstück mit einer Unbekannten (2007,reż. M. v. Heland)
Z miłości do gwiazd/ Mes stars et moi (2008; reż. L. Colombani)
Chcę zobaczyć / Je veux voir (2008, reż. K. Joreige, J. Hadjithomas)
Świąteczne opowieści / Un Conte de Noël ( 2008, reż. A. Desplechin)
Dziewczyna z pociągu / La Fille u RER (2009, reż. A. Téchiné)
