Drake Bell (Rick Ricker/The Dragonfly)
Jego bogata biografia odejmuje film, telewizję i muzykę. Drake Bell sam o sobie mówi, że jest jednym z najbardziej obiecujących młodych talentów w Hollywood, jako że cały czas zabiera się za nowe, ekscytujące projekty.
Ostatnio zakończył prace nad filmem "College" - nową komedią reżyserowaną przez Deba Hagena. Drake gra w filmie Kevina, który właśnie kończy szkołę średnią. Wraz z przyjaciółmi odwiedzają college, do którego potencjalnie mogliby się dostać po ukończeniu szkoły. Będzie to dla nich najbardziej szokujący weekend, jaki to tej pory przeżyli...
Bell podpisał także kontrakt z Virtus Pictures, dzięki któremu stał się producentem i aktorem w nadchodzącym projekcie "The Miracle of Santa Rosa". Inne projekty Drake'a to użyczenie głosu zającowi w produkcji Weinstein Company "Unstable Fables" oraz w filmie animowanym "The Nutty
Professor".
Drake jest najlepiej znany ze swojej roli w przebojowym serialu kanału Nickelodeon "Drake and
Josh". Rola ta uczyniła go najpopularniejszą postacią wśród dzieci w wieku 9-12 lat (wg badań firmy Nielsen). Wcześniej występował w serialu komediowym "The Amanda Show" z Amandą Bynes oraz w filmie produkowanym przez HBO "Bez litości", gdzie zagrał syna Johna Cusacka. Pojawił się też gościnnie w przebojowych serialach, emitowanych w czasie największej oglądalności: "Seinfeld", "The Drew Carey Show", "Home Improvement" oraz "The Pretender".
W kinie wystąpił razem z Rene Russo i Dennisem Quaidem w produkcji Paramount "Twoje, moje i nasze". Spotkał się też ponownie z Cusackiem w filmie "Przeboje i podboje", gdzie zagrał młodszą wersję postaci granej przez Cusack'a. W "Jerry Maguire" wystąpił u boku Toma Cruise'a w niezapomnianej roli Jesse Remo - dzieciaka, który mówi Cruise'owi gdzie ten ma dokładnie pójść. Inne filmy Bella to "Neonowa Biblia", "Drifting School" i "Fresh Paint".
Drake to także znakomity muzyk. Zagrał wiele koncertów promujących swoje niezależnie wydaną płytę "Telegraph", do której napisał, zagrał i wyprodukował wszystkie utwory. Jego ogromny talent dostrzegła wytwórnia Universal Motown, z którą wydał płytę "It's only Time" w 2006 r. Skomponował także wszystkie utwory, które wykonuje jego bohater w "Drake and Josh", włączając motyw przewodni show. Bell stworzył też ścieżkę dźwiękową do filmu Nickelodeona "Zoey 101". Na drogę rockowego i popowego muzyka-kompozytora wszedł po tym, jak w wieku 12 lat wygrał prywatne lekcje w "The Who's Roger Daltrey" oraz otrzymał rolę w filmie "W pogodni za przeznaczeniem".
Ostatnio wraz z Aly, AJ i Corbin Bleu, Drake udał się na festiwal Nextfest, który ma być najbardziej gorącym festiwalem młodzieżowym, jaki pamięta. Jednocześnie pracuje nad swoim kolejnym albumem, który ma ukazać się jeszcze w 2008 r.
Drake Bell mieszka obecnie w Los Angeles, jest namiętnym fanem The Beatles - posiada dużą kolekcję płyt winylowych z ich muzyką.
Sara Paxton (Jill Johnson)
Sara Paxton to młoda, zdolna aktorka, która pokazała swoją wszechstronność w filmach kinowych, telewizyjnych i w muzyce. Wkrótce rozpoczyna zdjęcia do "Ostatniego domu na lewo" - współczesnej wersji klasycznego thrillera Wesa Cravena. Ostatnio można było zobaczyć ją w komedii wyprodukowanej przez studio Universal "Sydney i siedmiu nieudaczników", w której zagrali także Matt Long i Amanda Bynes. Paxton zagrała także w bardzo dobrze przyjętym "Urwanym filmie" o świeżo upieczonym studencie college'u, który walczy z problemem alkoholowym.
Sara jest prawdopodobnie najlepiej znana z komedii Foxa "Akwamaryna", w której zagrała główną postać syreny, która szuka miłości na lądzie. Zdjęcia były kręcone w Australii, gdzie Sara mogła poprawić swoje umiejętności pływackie będąc zmuszona pływać z syrenim ogonem! Ostatnio można było ją oglądać w "Return to Halloweentown: Witch U" dla kanału Disneya. Zagrała tu Marnie Cromwell, która postanawia dowiedzieć się czegoś więcej o swoich wiedźmowych korzeniach i wstępuje na uniwersytet w magicznym królestwie Halloweentown. Dowie się tu, jak wykorzystywać magiczne moce.
W najbliższej przyszłości Sara zadebiutuje albumem "The Ups & Downs", którym pokaże swoje zdolności muzyczne. Do pracy nad albumem zaprosiła kilku świetnych producentów i twórców piosenek, żeby upewnić się, że album będzie zabawny, świeży i optymistyczny.
Sara zagrała też tytułową rolę Darcy Fields w "Darcy's Wild Life" dla Discovery Kids oraz NBC Saturday Mornings. Jej postać to córka supergwiazdy, której życie dramatycznie się zmienia, gdy mama postanawia przenieść się z rodziną z Malibu do przepięknie położonego, ale odległego rancza. Wideoklip do piosenki "Take a Walk" z "Darcy's Wildlife" był często pokazywany w Discovery Kids.
Sara wcieliła się także w postać Staci w "Piżama party" wytwórni MGM. Wystąpiła gościnnie w "Malcolm In The Middle" dla stacji Fox oraz "Will & Grace" dla NBC. W serialu "Summerland" co jakiś czas powraca jako Sarah Bordin - dziewczyna Jesse McCartneya, która przysparza mu kłopotów.
Wspaniała kariera Sary rozpoczęła się, gdy miała 6 lat. Od tego czasu uzbierała imponującą listę występów w reklamach, telewizji i filmie. Miała możliwość pracowania przy bardzo różnorodnych projektach takich jak dramaty "CSI: kryminalne zagadki Las Vegas" i "CSI: kryminalne zagadki Miami", czy serial dla Warner Bros o wchodzeniu w pełnoletność "Greetings From Tuscon" z 2002 r.
Inne filmy, w których się pojawiła to "Kłamca, kłamca", "Żołnierz przyszłości", "Melodie miłości" i "Haunted Lighthouse".
Jej występy telewizyjne obejmują główną rolę w "Hounded" dla kanału Disneya, gościnne występy w "State of Grace", "Lizzie McGuire", "Frasier" oraz w kultowych serialach Foxa "Action" i "Passions".
W ciągu kilku ostatnich lat pracowała przy wielu pilotach: "Amber, Amber" dla Nickelodeona z Cindy Williams i Julią Duffy, a dla Warner Bros "Generation Gap", w którym zagrała Paige - wnuczkę legendarnej aktorki Debbie Reynolds. Zagrała też w pilocie serialu-remake'u "Mr. Ed" z Sherilynn Fenn i Shermanem Helmsleyem.
Christopher McDonald (Lou Landers/The Hourglass)
Christopher McDonald jest jednym z najbardziej zajętych i wszechstronnych aktorów w Hollywood. Uwielbiany za swoją rolę komediową jako Mr. Stifler w "American Pie", a także za niezapomniane role w "Thelmie i Louisie" i "Farciarzu Gilmourze" Gilmour jest klasycznie wykształconym aktorem z dużą grupą fanów. Występując gościnnie w "Sopranos", The Bronx Is Burning" i "61" zagrał swoje najwybitniejsze telewizyjne role dramatyczne. Ostatnio zakończył zdjęcia do mocno oczekiwanego, niezależnego filmu "My Sexiest Year" z Harvey Keitelem i Frankie Munizem oraz do filmu "Fanboys" z Seth Rogan, Kristen Bell i Williamem Shatnerem.
McDonald po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę Hollywood, gdy zagrał Goose'a McKenzie w "Grease 2" z Michelle Pfeiffer. Pomimo, że otrzymał wtedy wiele ofert pracy w filmach, wybrał poświęcenie się studiom aktorskim w Royal Academy of Dramatic Art w Londynie oraz w London Academy of Music and Dramatic Art. Po powrocie do Los Angeles rozpoczął godną pozazdroszczenia karierę, która do tej pory rozwija się w szybkim tempie. Zgrał w: "Chłopcach z sąsiedztwa" (1985), "Outrageous Fortune" (1987), "Wszystko jest możliwe" (1989), "Thelmie i Louisie" (1991), "Do szaleństwa" (1991), "Dzikiej orchidei 2" (1992), "Dwóch zgryźliwych tetrykach" (1993), "Fatalnym instynkcie" (1993), "Na granicy ryzyka" (1994), "Quiz Show" (1994), "Cover Story" (1994), "Rich Man's Wife" (1995), "Farciarzu Gilmourze" (1996), "Wiercipięcie" (1997), "Flubberze" (1997), "Stalowym gigancie" (1999), "Gniewie oceanu" (2000), "Małych agentach 2" (2002), "Grind" (2003), "Obławie" (2004), "Z ust do ust" (2005), "American Pie" (2006), "Kickin It Old Skool" (2007) i "Mad Money" (2008).
Szacunek dla gry w teatrze skłonił McDonalda do powrotu do Nowego Jorku, gdzie zagrał rolę Billiego Flynna, nikczemnego prawnika w sztuce "Chicago" Kandera i Ebba. Przedstawienie objechało cały kraj, a McDonald zdobył uznanie zarówno krytyki, jak i widzów. Aktor wystąpił także w "Nightclub Cantina", "Hay Fever", "Bounders" oraz w produkcjach The Los Angeles Theatre Center "Hamlet", "Otello" i "The Taming of the Shrew". McDonald jest zdobywcą nagrody Drama-logue dla najlepszego aktora za rolę w sztuce "Final Touches".
McDonald regularnie występuje w telewizji w serialach "Cracking Up" (Fox), "Kim Possible" (Disney), "North Shore" (Fox), "Family Law" (CBS) oraz "Veronica's Closet" (NBC).
Urodzony w Nowym Jorku, gdzie także wychowywał się, jest jednym z siedmiorga rodzeństwa. W ostatnim roku nauki w Hobart College zdecydował o pójściu w kierunku aktorstwa. Oprócz studiowania w Londynie, McDonald uczęszczał także do Stella Adler Acting Conservatory w Nowym Jorku.
McDonald i jego żona Lupe są dumnymi rodzicami trzech córek i syna. Mieszkają w Los Angeles.
Leslie Nielsen (wujek Albert)
Zagrał w ponad 100 filmach kinowych i ponad 1500 razy pojawił się w programach telewizyjnych. Leslie Nielsen wyrobił sobie mocną reputację grając osoby cieszące się autorytetem (włączając dowódcę statku kosmicznego w klasycznym filmie science-fiction "Zakazana planeta" oraz kapitana pechowego statku w "Tragedii Posejdona") zanim nie zmienił swojego wizerunku o 180 stopni dzięki niesamowicie zabawnej, bo zagranej śmiertelnie poważnie roli zbzikowanego doktora w "Czy leci z nami pilot?" (1980) Zuckera, Abrahamsa i Zuckera. Później kontynuował współpracę z grupą ZAZ przy serialu telewizyjnym "Police Squad!", gdzie po raz pierwszy zagrał rolę porucznika Franka Drebina, którą później powtórzył w bożonarodzeniowej produkcji Paramount Pictures "Naga broń" (1988), a następnie w sequelu "Naga broń 2 1/2" (1991) oraz ponownie w "Nagiej broni 33 1/3" (1994).
"Praca z Zuckerami i Jimem Abrahamsem to najwspanialsza rzecz, jaka mi się przydarzyła w życiu" - mówi aktor. "W przeszłości oglądałem w telewizji powtórki filmów z moim udziałem i nie mogłem powstrzymać śmiechu z powodu ich nadęcia i powagi. Te postaci nagle wydały mi się zabawne, włączając te grane przeze mnie".
Urodził się w Reginie w kanadyjskiej prowincji Saskatchewan, jako syn górskiego policjanta. Pierwsze lata swojego życia spędził niedaleko północnego koła podbiegunowego. Kiedy jego starszy brat musiał pójść do szkoły rodzina przeniosła się na południe do Edmonton w prowincji Alberta. Po ukończeniu szkoły służył jako strzelec w Kanadyjskich Królewskich Siłach Powietrznych.
Pierwsze kroki w show biznesie postawił w Calgary, gdzie pracował w stacji radiowej jako technik, disc jockey i prezenter. Następnie studiował aktorstwo w Lorne Greene's Academy of Radio Arts w Toronto, gdzie otrzymał stypendium do Neighborhood Playhouse w Nowym Jorku. Tam studiował aktorstwo pod okiem Sanforda Meisnera, taniec u Marthy Graham, a następnie w sezonie letnim ćwiczył w Actor's Studio.
Jego kariera telewizyjna rozpoczęła się w 1950 roku występem w "Studio One" u boku Charltona Hestona. W tym samym roku wystąpił jeszcze w 46 programach na żywo w samym sercu czegoś, co później nazwano "złotą erą telewizji". "Ale niewiele tam było złota" - mówi Nielsen. "Płacono nam po 75 czy 100 dolarów za jeden występ".
W 1954 roku Paramount Pictures sprowadziło Nielsena do Hollywood, gdzie zagrał w "The Vagabond King" Michaela Curtiza. Po tym przyszedł długoterminowy kontrakt z MGM i takie filmy jak "Okup", "Płeć przeciwna" i "Jeden przeciw wszystkim". Następnie został wypożyczony do Universala, dla którego to studia zagrał u boku Debbie Reynolds rolę kawalera w filmie "Tammy and the Bachelor". W studiu wciąż pamięta się o tym filmie, jako o jednym z największym sukcesów kasowych.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych regularnie grywał w telewizyjnych serialach sensacyjnych takich jak "Wagon Train", "The Fugitive", "The Virginian", "Cannon", "Kojak", "S.W.A.T." i "Vegas". Wystąpił także w siedmiu własnych serialach takich jak "The New Breed" (1961-62, jako porucznik Price Adams), "Peyton Place" (1965-70, jako doktor Vincent Markham), "The Protectors" (1969-70, jako Sam Danforth), "Bracken's World" (1970, jako szef studia John Bracken) oraz w mini-serialu "Backstairs at the White House" (1979, jako Ike Hoover).
W teatrze wystąpił w Los Angeles u boku Carol Burnett w "Love Letters" w 1990 r. Później okresowo występował w przedstawieniu "Darrow", zanim nie pojechał w tournee po kraju ze swoim "one-man show" (wrzesień 1999 - luty 2000). Przedstawienie zostało zamówione także przez Europejczyków: dwa tygodnie trwały występy w The English Speaking Theatre of Vienna w Austrii i dziewięć tygodni w Anglii i Szkocji.
Począwszy od sukcesu "Czy leci z nami pilot?" Nielsen zaczął faworyzować grę w komediach telewizyjnych kosztem dramatów. Wystąpił w serialu "Police Squad!" (1982, za tę rolę był nominowany do nagrody Emmy dla najlepszego aktora w serialu komediowym) oraz "Shaping Up" (1984, jako właściciel klubu fitness Buddy Fox). W latach 2001-2002 grał w serialu "Liography" w Canadian Comedy Network, gdzie wcielił się w postać Terence'a Brynne McKennie.
Nielsena można było też zobaczyć jako chłopaka Katherine Helmond w "Who's the Boss" oraz faceta, który romansował z Beą Arthur, by poślubić ją w finale dwuczęściowego "Golden Girls" (1992). We wczesnym 1993 roku zagrał nie kogo innego, jak Boga w "Herman's Head" Foxa. Występował też w komediach i filmach obyczajowych jako postać główna lub jedna z postaci głównych w filmach telewizyjnych i kinowych, np. w 1994 roku w "Evening Shade" w roli najbogatszego mieszkańca miasteczka, w "Due South" (1995-1996), gdzie po raz pierwszy zagrał Mountiego oraz w wielu programach produkowanych przez Hallmark, w tym "Harvey" (1999).
W uznaniu jego komediowych umiejętności Leslie Nielsen otrzymał w 1995 roku nagrodę UCLA's Jack Benny jako osiemnasty laureat idąc w ślady takich wielkich poprzedników jak Johnny Carson, Lili Tomlin, Steve Martin, Whoopi Goldberg, George Burns i Carol Burnett. Aktor dumny jest także z powodu uhonorowania do miejscem na Kanadyjskiej Promenadzie Sław (1 czerwca 2001). Ponadto w 2003 roku aktor otrzymał jedną z najbardziej cenionych odznak w swoim kraju - Order Kanady (najwyższe cywilne odznaczenie Kanady).
Na długiej liście filmów z udziałem Nielsena znajdują się także "Bal maturalny" (1980), "Koszmarne opowieści" George'a Romero (1982), "Gdy zło jest dobrem" Richarda Brooksa (1982), "Karygodne zaniedbanie" (1985), "Rasowy stypendysta" (1986), "Home Is Where The Hart Is" (1987) oraz jego ostatni jak do tej pory film dramatyczny "Wariatka" (1987), w którym gra Johna ginącego z rąk prostytutki granej przez Barbarę Streisand.
W 1990 roku aktor wystąpił w "Egzorcyście 2 1/2", a w 1993 w "Surfującym ninja". W 1995 r. dołączył do niespożytego Mela Brooksa, który w potrójnej roli producenta, reżysera i scenarzysty stworzył film "Drakula - wampiry bez zębów".
Zaraz po zakończeniu zdjęć u Brooksa, Nielsen rozpoczął pracę przy "Szklanką po łapkach" (1996) produkowanym przez firmę Hollywood Films należącą do Disneya. Wcielił się tu w postać Dicka Steele'a, agenta WD40, a także zadebiutował tym filmem w roli producenta wykonawczego.
W 1997 roku wystąpił w produkcji Viacom "Dzieciaki do wzięcia" - sequelu swojego poprzedniego filmu "Dzieciaki do wynajęcia". Wiosną tego roku zagrał w "Panu Magoo" Disneya, a jesienią - w komedii Warnera "Ścigany". 1999 rok przyniósł występ w "2001: Odyseja komiczna". W roku milenijnym Nielsen zagrał w "Kevinie, władcy północy" oraz w tytułowej roli w "Walniętym świętym?!" - filmie pokazanym na gwiazdkę w sieci ABC.
Film "Faceci z miotłami" - beztroska komedia o międzynarodowym sporcie na lodzie, jakim jest curling - otrzymał światową reklamę, kiedy Nielsen pojawił się w telewizji, żeby opowiedzieć o sporcie i filmie zaraz przed rozpoczęciem zawodów podczas olimpiady zimowej w Salt Lake City w 2002 roku.
W 2006 roku w "Strasznym filmie 3" Nielsen ponownie pokazał swoją specjalność grając ważniaka, który nie bardzo ma pojęcie, co się wokół niego dzieje, a mimo to zawsze kończy jako zwycięzca. W "Sf3" wcielił się w postać prezydenta Stanów Zjednoczonych zmuszając wszystkich widzów do zaciśnięcia kciuków, by tylko mu się powiodło. Film był jego ponownym spotkaniem z Davidem Zuckerem - jednym z ludzi, którzy skierowali jego karierę w stronę komedii.
Jako bratanek wielkiego Jeana Hersholta, Leslie poświęca wiele ze swojego pozaekranowego czasu drugiej karierze obiboka-golfisty. "Nie mam większych celów, czy ambicji" - mówi Nielsen. "Jakkolwiek pracuję wystarczająco ciężko, by utrzymywać jako taki status gwiazdy, bym mógł być cały czas zapraszany na turnieje golfowe".
Oprócz stale rosnącej liczby fanów filmowych, Nielsen stał się także bohaterem marnych graczy w golfa. Wydał szereg publikacji wideo i książek, które sprawiają, że jego fani czują się lepiej: "Leslie Nielsen's Bad Golf Made Easier" (1993, "Słaba gra w golfa jeszcze łatwiejsza") oraz "Leslie Nielsen's Bad Golf My Way" (1994, "Chcę źle grać w golfa"). W 1995 r. wydawnictwo Doubleday opublikowało "Leslie Nielsen's Stupid Little Golf Book" ("Głupia książeczka do golfa Lesliego Nielsena"). Wśród wielu innych mądrości można znaleźć taką opinię autora: "Golf jest grą, której można nauczać. Niestety nie można się jej nauczyć".
Pamela Anderson (The Invisible Girl)
Pamela Anderson jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy show businessu. Została odkryta podczas meczu Kanadyjskiej Ligii Futbolu, gdy jej twarz została pokazana na wielkim telebimie. Tłum oszalał, gdy na ekranie pojawiła się dwudziestojednoletnia blondynka w koszulce browaru Labatt. Kierownictwo Labatta natychmiast dostrzegło jej urodę i fotogeniczność. Firma zaproponowała jej kontrakt reklamowy.
W 1989 roku Anderson pojawiła się na okładce Playboya i od tego czasu znalazła się na niej jeszcze jedenaście razy, czyli więcej niż ktokolwiek inny. Niedługo później udało jej się zdobyć rolę w "Słonecznym Patrolu" oraz w innym serialu "Pan Złota Rączka". W 1998 r. dołączyła do grupy JF Lawtona produkującej ironiczną komedię "VIP".
W ostatnich dziesięciu latach zdjęcia Pameli należały do najczęściej ściąganych z Internetu.
Prywatnie Pamela jest oddaną matką i sama wychowuje swoich synów. Jest też obrończynią praw zwierząt. Za swoją niestrudzoną pracę dla PETA otrzymała w 1999 r. Nagrodę im. Lindy McCartney, a w 2006 r. została uhonorowana gwiazdą w Kanadyjskiej Alei Sław za lata pracy jako modelka i aktorka.
