Tragiczna historia bezimiennego bohatera nie jest adresowana do szczególnego odbiorcy. To monolog, związany z konkretnym momentem w czasie, który nie ma ani charakteru opisowego, ani retrospektywnego. Nie zawiera w sobie lamentowania, użalania się, czy taniego sentymentalizmu. Przeciwnie - pojawia się w nim szczególny rodzaj wzniosłej autoironii. Tekst jest zresztą neutralny i pozbawiony jakiejkolwiek oceny i dzięki temu ma tak silny i bezpośredni wpływ na widza.
Brak korzeni i historii bohatera oraz jego anonimowość korespondują ze zjawiskiem ludzkiej alienacji i wyobcowania, tak powszechnej w globalnym świecie. Zdolność do łatwej zmiany cech osobowości jest analogiczna do zmiennej postawy wobec życia, często spotykanej w materialistycznym społeczeństwie.
Nadzwyczajna zdolność bohatera do zadawania sobie cierpienia, a także zaskakujący masochizm jego samobójczego aktu powodują, że staje się on w znaczeniu ogólnym i indywidualnym bardzo namacalną i prawdziwą jednostką. Samobójstwo przez zagłodzenie się na śmierć jest najbardziej intymną drogą umierania - pisze bohater w swoim dzienniku - ponieważ człowiek bardzo długo musi być skupiony na sobie.
Wybrana przez bohatera metoda śmierci jest jednocześnie najbardziej radykalną formą wyrzeczenia. Wymaga przecież rezygnacji z szybkiego tempa życia, z biegu i ciągłej rywalizacji, a także z idei konsumpcji, tak charakterystycznych dla skupionego na sukcesie współczesnego społeczeństwa.
Podkreślanie kryzysu materializmu jest obecnie bardzo powszechne. Shimada twierdzi jednak, że każdy z nas ma prawo do podjęcia decyzji o swoim życiu. Brak dopowiadającego komentarza ze strony autora nie daje ulgi, ani ukojenia. Pozostawia widzowi zalezienie rozwiązania tego irytującego problemu.
W tym właśnie tkwi głębia i sens prowokacji tej historii. Z jednej strony wywołuje litość oraz sprzeciw, który - poza jakąkolwiek oceną - rodzi w nas świadomość posiadania niezależnego prawa do decydowania o własnym losie.
