Rumba

Fiona i Don pracują razem jako nauczyciele w podmiejskiej szkole tańca. Ich wspólną pasją są tańce latynoamerykańskie. W każdy weekend startują w konkursach, zdobywając wiele nagród. Pewnej nocy, wracając z kolejnych zawodów, próbują ominąć nieznajomego, który próbuje popełnić samobójstwo. Samochód uderza w ścianę. Życie bohaterów zmienia się diametralnie. W wyniku wypadku Fiona traci nogę, a Don - pamięć. Ich życie staje się serią bolesnych upadków. Zostają pozbawieni wszystkiego - pracy, domu, pasji, ale nie miłości... "Rumba" to film o tym, jak optymizm i poczucie humoru pozwalają przezwyciężyć przeciwności losu. "Rumba" przywołuje atmosferę powojennych komedii, rytm i energię burleski. Rumba to optymizm. Świat Dominique'a, Fiony i Bruna jest nieco przerysowany, pełen kolorów i zachwytu. To świat poetycki, czasami melancholijny, choć niepatetyczny. Nie śmiejemy się głupkowato, ale uśmiechamy z sympatią do bohaterów - przypominają oni nieco postacie niemego kina - Chaplina, Keaton, Harolda Lloyda. "Rumba" przywołuje tradycje gagów i pantomimy. Tu nie dialog jest najważniejszy, ale ruch. Jeśli szukać poprzedników "Rumby", warto przywołać wczesne filmy Pierre'a Richarda ("The Daydreamer", "The Troubles of Alfred"), i jego bohaterów - ekscentrycznych, kruchych, poszukujących miłości i zgubionego gdzieś tam szczęścia. Niewątpliwą zaletą filmu jest jego strona wizualna. "Rumba" w znacznej części może być czytana przez język ciała i wizualne aspekty. "Rumba" jest filmem nietypowym, bardzo oryginalnym dziełem sztuki, czarującym i pełnym uroku.