Człowiek, który płakał

Młoda rosyjska emigrantka w poszukiwaniu ojca trafia do Paryża. Dzięki swej współlokatorce wchodzi w piękny i zwodniczy świat paryskiej opery. Wkrótce przeznaczenie kieruje ją w ramiona tajemniczego cygańskiego jeźdźca. "CZŁOWIEK, KTÓRY PŁAKAŁ, to historia ocalenia Dziewczynka, której odebrano imię i język, która straciła wszystko i wszystkich, których kochała, pogrążyła się w milczeniu. Znajduje jednak w sobie głos, aby śpiewać i odnajduje utraconego wiele lat wcześniej ojca. Ludzie, których spotyka na swojej drodze, także próbują przetrwać, każdy na swój sposób. I każdy z nich jest i czuje się wszędzie obcy, jest outsiderem, kimś ciągle w drodze. Początkowo ich walka o przetrwanie ma charakter osobisty - walczą o przyjaźń, o pieniądze i władzę, o miłość. Zagrożenie wojną podnosi stawkę. Przetrwanie oznacza wybór pomiędzy życiem a śmiercią. I wybór ten staje się polityczny i moralny. Czterej bohaterowie filmu muszą go w takich warunkach dokonać, żeby poznać siebie, kim są naprawdę. Historia filmu opowiedziana jest w części przez muzykę, zarówno tenorowe arie włoskich oper, jak i rytmiczną, uduchowioną, ekstatyczną muzykę cygańską. Muzyka to kluczowe miejsce wszystkich emigrantów, ludzi drogi. To ekspresja ich duszy, przypomnienie, kim są i skąd przyszli. Śpiew może wyrazić prawdę i tęsknotę lepiej niż codzienna mowa. Pragnienie za byciem razem, za odrzuceniem bólu i cierpienia, tęsknotę za radością i miłością. Mam nadzieję, że ten film stanie się „głosem” tych, którzy nie mogli (i nadal nie mogą) mówić, łzą nad tymi, którzy odeszli i radosnym uświęceniem tych, którzy przeżyli". Sally Potter, lipiec 2000 rok „Człowiek, który płakał” był pokazany w konkursie Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2000 r. Była to światowa prapremiera filmu. Film pokazano też na Festiwalu Filmowym w Londynie w 2000 r. i na Festiwalu Filmowym Mar del Plata w Argentynie w 2001 r.